Die

Vanaf de Col de Rousset in het zuiden van de Vercors is het stadje Die voor de noordelijke reiziger de eerste kennismaking met de Drôme Provençal, velden met lavendel, eindeloze olijfgaarden en de luidruchtige cigales. Schoolvoorbeeld van een zuidelijk departement. Het stille dorp aan het riviertje waarnaar het departement is genoemd had ooit één camping, een enkel terrasje en naar een hotel moest je echt even zoeken. Maar ook Die is opgegaan in de vaart der volkeren.

Aan het aantal NL-kentekens te zien is Valkenswaard zo'n 900 km naar het zuiden verplaatst. Die ruikt naar frites, de kleine straatjes zijn gepizzariseerd, Heineken heeft Pelforth Blonde verdrongen, het verkeer is een chaos door moderniteiten als verkeersdrempels, stoplichten en rond-points en de rivier nauwelijks bereikbaar door een snoer van kampeerterreinen met 'Nederlands gesproken'. In deze weken veelal complet.

Die is oud. Er is al sprake van bewoning door de Keltische stam Voconcen. Genoemd in het allereerste boek over deze streken, De Bello Gallico van de hand van de Romeinse vechtjas Julius Caesar (links) in de eerste eeuw van onze jaartelling. Stevige jongens, die het de Romeinen aardig lastig maakten, zo meldde Julius. Het bleef ook in later eeuwen wat onrustig aan de rivier. Overvallen door allerlei loslopende stammen, verwoestingen door elkaar bevechtende edelen, bisschoppen die ook mee wilden doen, volksopstanden en plunderende bendes routiers* in de 13e eeuw. Het werd weer wat rustiger op straat toen in 1450 het stadje door de Franse kroon werd ingelijfd.
Maar protestanten en katholieken trokken elkaar vervolgens het haar uit, godsdienstoorlogen volgden, de revolutie deed ook Die aan en in 1815 werd het enige terras door Oostenrijkse troepen bezet. Nederlandse kampeerders zijn het voorlopig einde in deze reeks.

Wat bleef is de Clairette! Een wijn die, aldus de Hachette-bijbel, tot een der oudste van de wereld mag worden gerekend. Geen idee hoe je dat moet controleren, maar het staat er wel stoer. Die, en natuurlijk de andere dorpen in de vallei tussen Crest en Luc-en-Diois, zijn door deze mousserende wijn beroemd geworden. Slechts 7 à 9% alcohol, een puik glaasje voor een apéro, maar ook prima bij een lichtzoet toetje of ijs.
Volgens de locale wijnmaker Jean-Claude Raspail een wijn waarvan je een glimlach op het gezicht krijgt. "Champagne is zo serieus. Als je Clairette de Die schenkt zie je je gasten genieten."

Zo blijft het overvolle Die voor de passant toch een verleidelijke halte om even de achterbak te vullen.

* Routiers waren huursoldaten die in bendes opereerden wanneer ze niet door strijdende partijen werden betaald. Het woord stamt af van het Latijnse ruta , een groepje mannen of strijders. In het NL-leger wordt nog de term rotten gebruikt voor rijen soldaten.

Zitbad

Krijgt het nieuwe vliegtuig van Sarkozy wel of niet een zitbad? De Franse pers kent ook z’n komkommertijd, dus elke stap van het presidentieel paar resulteert in vele kolommen. Een scoop van het satirische weekblad Canard Enchaîné over de inrichting van Sarko’s nieuwe speeltje is dan vruchtbaar voer voor het door de canicule verhitte journaille. Voorspelbaar ook de reactie van woordvoerders in het Elysée: niks geen bling-bling in de Airbus 330 die volgend jaar gestickerd wordt met République Française. Ook de minister van defensie, baas van de regeringsvloot, riep dat er alleen verantwoorde spulletjes in komen.

Vorig jaar maart nam Sarkozy staandebeens de beslissing dat een nieuwe kist moest worden besteld. Hij moest toen een uur ‘en colère’ wachten op vervangend vervoer, na een brandje in één van de motoren van de oude Sarko One.

Een gebruikt toestel met weinig uren op de teller werd gekocht van Air Caraïbes en wordt nu in Bordeaux voorzien van nieuwe gordijntjes en zo. De 324 stoelen worden er grotendeels uit gesloopt, er komt een aparte kamer voor het presidentieel paar (alleen met douche volgens het Elysée) en verder een uitrusting die past bij ‘de vijfde macht ter wereld’. Inclusief een hoekje met verbanddoos, aldus de geruststellende mededeling aan het Franse volk. Kosten van de ‘kleine aanpassingen’ 180 miljoen euro.

Het eerdere bericht van de controversiële site bakchich.info dat daarvan 28 miljoen is uitgetrokken voor nieuwe binnenbekleding van met goudstof geprint leer van Cordoba, is even vergeten.
Was een verzoekje van la première dame Carla.


Voor dat bedrag koop je al een aardig vliegtuig.

Maillot jaune

1903: supporters rijden even mee met Maurice Garin

Eind 19e eeuw heeft Frankrijk al een dagelijkse sportkrant, Le Vélo, gefinancierd uit reclame voor fietsen en auto’s. De hoofdredacteur gebruikt de krant ook om in de politieke rel rond de joodse officier Dreyfus partij te kiezen. Dat zint zijn sponsors niet en zij geven journalist én wielrenner Henri Desgrange de vrije hand om een concurrerend sportblad op te zetten. Na wat juridisch gehakketak over de naam, verschijnt in januari 1903 L’Auto. De voorloper van het huidige L’Equipe, op geel papier gedrukt om zich te onderscheiden van de paarse concurrent Le Vélo.

Om de verkoop snel te verhogen kondigen directeur Desgrange en hoofdredacteur Géo Lefevre  « la plus grande épreuve cycliste jamais organisée » aan: de Tour de France.
Zes monsterlijk lange ritten over 19 dagen, langs toen nog nauwelijks verharde wegen. Op 1 juli starten 60 avonturiers in Parijs en via Lyon (467 km), Marseille (374 km), Toulouse (423 km), Bordeaux (268 km), Nantes (425 km) arriveren op 19 juli de 21 overgebleven renners na 2428 km weer in Parijs.
De eerste winnaar is de 31-jarige schoorsteenveger Maurice Garin. Hij heeft bijna drie uur voorsprong op zijn naaste rivaal en zijn eerste woorden zijn voor de eeuwigheid vastgelegd: ,,Ik heb gezwoegd, ik heb dorst gehad, ik wilde slapen, ik heb geleden, tussen Lyon en Marseille heb ik zelfs geweend. Ik moet u bekennen dat uw wedstrijd het zwaarste is wat een mens zich kan inbeelden.''

Althans zo is te lezen in L’Auto, dat in drie weken de oplage van enkele honderden kranten ziet stijgen tot 130.000.  Het begin van een succesverhaal dat blijft voortduren, in 1919 nog extra versierd met de gele trui. De leider van de koers in de kleur van de krant. Nog steeds hèt symbool van de wielersport.
Maurice Garin heeft de maillot jaune nooit gedragen. Een jaar na zijn overwinning werd hij gediskwalificeerd, omdat hij een deel van een etappe per trein had afgelegd.

Fraude en bedrog horen sindsdien net zo bij de Tour als lijden en glorie.
Goed voor de verkoop…

Eruptie

Dat Frankrijk een republiek is, zou best eens de schuld kunnen zijn van een IJslandse vulkaan. Net als eerder dit jaar, toen de aarde onder de gletsjer van Eyjafjallajokull (boven) spectaculair openbarstte, gebeurde dat ook in 1783.
Toen was het de vulkaan Laki in het zuiden die in de zomer met een enorme explosie zijn plaats in de geschiedenis innam. Het natuurgeweld bleef negen maanden actief en blies voortdurend geweldige aswolken in de atmosfeer. Tot ver in Europa daalde een roetige regen neer en het verhaal wil dat zelfs in Griekenland dagelijks de stoep moest worden geveegd.

Laki bedekte half Europa maandenlang onder een dikke mist en giftige gassen zorgden voor duizenden doden. Vissers bleven aan de wal en de neerslag vergiftigde de op het land staande oogsten. Maar het belangrijkste moest nog komen.
De as in de atmosfeer zorgde de volgende jaren voor een daling van de gemiddelde temperatuur. Dit effect op het klimaat had in 1788 een desastreus gevolg in Frankrijk. De oogst dat jaar was uitzonderlijk slecht. Er ontstond ernstige hongersnood, gevolgd door langdurige grote sociale onrust.

“Le peuple n'a pas de pain? Qu'il mange de la brioche!" (Het volk heeft geen brood? Dan eten ze toch cake.) De wereldvreemde koningin Marie Antoinette zou dit gezegd hebben toen ze in 1789 van het voedseltekort hoorde. Het was in ieder geval voer voor haar tegenstanders.

Kort daarna barstte de bom et voila, de republiek was een feit.

Plages

Tot 20 augustus kun je het gebruinde lijf weer showen op het kunstmatige strand langs de Parijse Seine-oevers. 

Voor meer belangstelling is een enkeltje naar de zuidelijke stranden voldoende.

Non fumeur

De tijd dat heren zich na het diner terugtrokken in de rooksalon voor een mooie sigaar is voorgoed voorbij. Schrik voor een vroegtijdig einde met doorgerookte longen zit er goed in. Even een sjekkie paffen in het café is ook in Frankrijk sinds 1 januari 2008 taboe.

Daarover is niet zoveel deining ontstaan als in NL, waar rechters en advocaten bijverdienen met de strijd om de kleine kroeg.  Hier heeft men het eleganter aangepakt en beschikt vrijwel elk dranklokaal over een al dan niet geïmproviseerd terras. Illegaal of niet, een tafeltje met wat bistrostoeltjes op de stoep et voila, probleem opgelost à la Française. In de kouwe maanden een heatertje er bij en iedereen blij.
Hoewel, terraszitten is voor niet-rokers plots geen pretje meer.

Behalve in Parijs. Daar worden deze zomer stoepen gesignaleerd waar een deel van de tafeltjes is voorzien van een bordje terrasse non fumeur. Geheel binnen de wet die zegt dat de patron het zelf mag beslissen en toegejuicht door de Association Droits des Non-fumeurs. Een gezelschap anti-rook types dat de strijd wil voortzetten tot de laatste peuk is uitgedoofd.

Op internet verschijnt dezer dagen een lijst met rookvrije terrassen en dus is het wachten op het eerste actiefront voor ‘la dernière liberté restant aux fumeurs’. 

Want de vrijheid is in het geding en daar hebben Fransen altijd een revolutionair gevoel bij.
Zeker zo kort na de 14e juli.

Masker

Vlak voor de kust bij Cannes liggen enkele kleine eilandjes, de Ïles de Lérins. Het grootste met 210 hectare is Île de Sainte Marguerite. En ondanks slechts een tiental bewoners zonder twijfel de bekendste. In de zeventiende eeuw werd er namelijk een koninklijk fort gebouwd dat later een beruchte gevangenis werd. Vele vijanden van Franse koningen, waaronder een aantal beroemde slechterikken, kregen er een verre van gastvrij onthaal. Wel met fraai uitzicht op de Côte d’Azur (boven).

Zo ook de mysterieuze Masque de Fer, die op 30 april 1687 zijn naam in het gastenboek mocht schrijven. Een man die zijn gezicht verborgen hield onder een ijzeren masker en van wie nooit de echte identiteit is vastgesteld. Ontelbare historici hebben zich het hoofd gebroken over het raadsel.
Al in die tijd ging het gerucht dat het de tweelingbroer zou zijn geweest van Louis XIV, de Zonnekoning zelf. Maar ook de naam van diens ontslagen minister van financiën Fouquet is genoemd. Of was het de in ongenade gevallen generaal De Bulonde, de avonturier Henri de Guise of zelfs de schrijver Molière?  Misschien de musketier D’Artagnan, of een geheime minnaar van koningin Marie-Thérèse.

Vele namen zullen ongetwijfeld volgen, want elk nieuw boek over de grote onbekende verkoopt nog steeds goed. Na 11 jaar gevangenschap werd de commandant van de gevangenis op Sainte Marguerite, maarschalk Bénigne de Saint-Mars, benoemd tot baas van de minstens zo beruchte Bastille in Parijs. Die was zo gehecht aan zijn prominente gast, dat hij hem meenam naar Parijs.

Overigens gaat ook het verhaal dat deze Saint-Mars een willekeurige gevangene een masker heeft opgezet om de suggestie te wekken iets bijzonders in zijn gevolg mee te voeren.
Hoe dan ook, Masque de Fer blies in 1703 de laatste adem door zijn masker. Dat overigens met grote waarschijnlijkheid van leer of velours is geweest.

Charcuterie

Op zon- of feestdag (zoals vandaag) ga je op restaurant, zoals Vlamingen zeggen. Of je kookt zelf een déjeuner voor geliefden of vrienden. Dat laatste klinkt erger dan het is. Net zoals het een mythe is dat de Franse huisvrouw (voorzover die nog bestaat met al die werkende madamekes) zo vreselijk lang in de keuken staat om manlief en nageslacht twee keer per dag van een warme hap te voorzien. Wie dat nog denkt heeft nooit het overweldigende aanbod gezien op markten, traiteur-afdelingen van supermarkten, pâtisseries en charcuteries.

Zelfs in kleine dorpen is wel een épicier met heerlijke snelle mondvullers in het koelvak. Ook of misschien wel juist op zondagochtend. Pizza-autootjes die overal rondrijden. Op de zondagmarkt de gebraden pintades met aardappeltjes uit het vet van dit overheerlijk hoen. Of een machtige paella uitbundig versierd met schaal- en schelpdieren. Anders maar gewoon een maaltje oesters met een mooie Picpoul de Pinet.

In Frankrijk hoef je je niet te schamen om een kant-en-klaar maaltijd te serveren, domweg omdat de kwaliteit doorgaans uitmuntend is. Ook kleine restaurateurs maken gebruiken van het vakmanschap van charcutier en pâtissier. De bakker biedt veel meer dan de traditionele knapperige baguette en fondantzachte croissant. Overdekte hallen in grotere steden zijn niet alleen een lust voor het oog, je weet ook dat elke dag vers spul wordt aangevoerd. Daarom zijn ze rond het middaguur al weer gesloten, want de koopman/vrouw gebruikt de rest van de dag om zelf inkopen te doen of heerlijke happen te bereiden.

Uurtje shoppen en je hebt de mooiste maaltijd in de mand. Thuis nog wat klein werk, dingetje in de oven, tafeltje dekken, flesje open et voila, assiez vous!
Eendenpaté, paar soorten olijven, salades, gemarineerde artisjokken, terrine van zalm, rouille met inktvis en aardappelen, pittige visballetjes van de Vietnamees, dun gesneden gerookte tonijn, tarte-tatin toe. Geen kunst aan. Een mooie kaasplank vóór het dessert is dé Franse truc om een maaltijd zonder veel werk tot een feestje te maken. En bij de fromagerie in alle kazen knijpen om te voelen hoe rijp ze zijn, net zoals je bij de groentekraam mag voelen en ruiken wat je koopt.

Aanschuiven en genieten!

Gallië

2000 jaar geleden heette Frankrijk nog Gallië. De Galliërs waren eigenlijk Kelten en hun koeien noemden ze aurochs. Het hele land was bedekt met dichte bossen en de inwoners met snorren en baarden. Hun mystieke leiders waren de druïden die zich onledig hielden met het verzamelen van onkruid. Op nieuwjaarsdag klommen ze in een heilige boom en sneden een paar takjes af met een gouden snoeimes. Waarom? Elk jaar hielden ze dat geheim, maar ze maakten een verrekte lekker drankje en bleven op die manier populair. Handige jongens dus.

Het eerste dat Franse kindertjes op school leren is dat Galliërs een broek droegen met de naam saie en een jak dat braie heette. Lastig uit elkaar te houden in de garderobe. Opperhoofden waren de edele brenns die vergaderden in een brenn-trust. Niet verzonnen, al klinkt 't heel modern. Wetenschappers willen ons doen geloven dat Galliërs eigenlijk wilden waren, maar niets is minder waar. In werkelijkheid sliepen ze een gat in de dag, gingen lekker zonder vergunning op jacht, schoven daarna aan voor een goed gesprek en een nootje, dronken daarbij het heftige hydromelletje van de plaatselijke druïde en lieten intussen de vrouwen het werk doen. In feite hadden ze de sleutel gevonden van de ideale maatschappij. Sindsdien is het eigenlijk alleen maar bergafwaarts gegaan en tegenwoordig moeten mannen vaak ook hele dagen werken.

Hydromel was een soort vloeibare boenwas, gemaakt uit honing en wat onduidelijke kruiden. Je dronk het uit een schedel en het steeg onmiddellijk naar je eigen hoofd. Hoewel principieel anti-militaristen, hadden de Gallische helden een geliefde sport en die noemden ze guerre. Als ze gewonnen hadden was het V-dag (Vae victis) en dat werd uitbundig gevierd. Ze hadden hier nog heel lang en gelukkig kunnen leven, ware het niet dat ene Caesar het sprookje verstoorde. Hij was een deftige Romein, sprak uitsluitend Latijn en hield van kampvuren. Deze allereerste kampeerder had maar één project: het civiliseren van die aardige woudbewoners tot Romeinse burgers. Omringd door bricoleurs leerde hij hen hoe een vierkant huis moest worden gebouwd.

Een grote stap voorwaarts, helaas niet door iedereen begrepen. Een klein Gallisch mannetje met de naam Vercingétorix heeft nog even geprobeerd de ronde hutten van zijn voorvaderen blijvend te promoten. Vergeefse moeite. In arren moede leverde hij zijn gereedschap in (afb.) en werd als eregast in een kooi door Rome gevoerd tijdens de zegetocht van Caesar . Die was naar huis gegaan om zijn vut-jaren in alle rust te beëindigen, daarbij echter voortijdig geholpen door zijn vroegere maatje Brutus.

Rond die tijd werd het op het Franse platteland alerte rouge. Vanuit het oosten trokken horden nieuwe kampeerders binnen en het Romeinse Gallië werd overstroomd door onplezierige types. Grotendeels germaanse klerenkasten, ergens achter de Rijn weg. Handig met paard en niet bang voor bloed. Voor het gemak werden ze allemaal barbaren genoemd. Alleen de Salische Franken zijn uiteindelijk blijven hangen, nadat ze eerst de buurt van Valkenswaard onveilig hadden gemaakt. Bijna waren het daar ook Fransen geweest.

Minerve

Op de kruising van de gorges van La Cesse en Le Briant, een kilometer of 45 ten westen van Béziers, ligt moeilijk bereikbaar en daardoor eeuwen lang onaantastbaar het dorp Minerve. Ménerba in het occitan. In een fantastisch landschap, het hart van het beroemde wijngebied Minervois, ver van de drukte en redelijk onbekend bij toeristen. Op de parking is maar plaats voor een dertigtal auto's. Goed bewaard en dus opgenomen in de prestigieuze lijst Les Plus Beaux Villages de France.

Minerve is al in de oudheid bekend, want de naam stamt van de Romeinse godin Minerva. De oudste resten onder het Romaanse kerkje zijn uit de 5e eeuw. Het dorp werd in de 11e eeuw versterkt met een kasteel door de graven van Minervois. De diep in kalksteen uitgesleten canyons zorgden voor een ideale ligging als vesting. Een functie die Minerve daadwerkelijk heeft vervuld als één van de belangrijkste steunpunten van de kathaarse strijd tegen de Roomse inquisitie.

Het verzet tegen het religieuze verval van de kerk van Rome had zich teruggetrokken in versterkte dorpen en kastelen. Voor Minerve betekende dit in 1210 een 6 weken lang beleg door de woesteling Simon de Montfort "voor God en de paus". Het werd door de perfecte ligging niet door een echte inname beslecht. De overgave van Guilhem de Minerve met 200 strijders werd onontkoombaar nadat de enige waterput door de vijand was verwoest. Een grote katapult, waarmee grote brokken steen op de put werden geworpen, luidde het einde in van het verzet. 140 katharen die zich in het dorp hadden verscholen weigerden hun geloof af te leggen en werden door De Monfort levend verbrand. Als beloning werd hij hertog van Béziers en kreeg er Carcassonne bij.
Gerechtigheid was er in 1218. Tijdens de opstand van Toulouse werd hertog Simon gedood door een steen uit een katapult...

De martelaren van Minerve werden onsterfelijk door de versie van de cisterciënzer kroniekschrijver Vaux de Cernay. Hij ontkende dat les parfaits, zoals de katharen werden genoemd, in het vuur waren geworpen, maar dat ze vrijwillig de vuurdood hadden gekozen. Hij verhoogde ook het aantal tot 180.
In het dorp is nog een steen te zien met de volgende tekst: Ici pour la foi Cathares 180 Parfaits sont morts par les flammes.

Ontmaskerd?

Jeanne d'Arc heette niet d'Arc, ze heeft nooit schapen gehoed en is niet op 30 mei 1431 in Rouen op de brandstapel gestorven. In werkelijkheid trouwde ze in 1436 in Arlon als Jehanne la Pucelle met Robert des Armoises. Ze leefde nog lang, zonder brandwonden maar met echtgenoot op het kasteel van Jaulny (zie plaatje), ten zuiden van Metz.
Jehanne was een prinses van koninklijke bloede die als een soort geheim agente is uitgespeeld in de strijd om de Franse troon. Niks heilige maagd of redster van La patrie.

Deze 'onthulling' staat op naam van twee Franse journalisten, die de mythe van Jeanne d'Arc op rigoreuze wijze doorspoelen. Titel L'affaire Jeanne d'Arc, auteurs Roger Senzig en Marcel Gay. In 250 pagina's wordt het 'bewijs' geleverd voor de definitieve ontmaskering van de maagd van Orleans. Hoewel dat laatste wellicht het enige was dat wel klopte. Al eerder hebben historici hetzelfde pad bewandeld, maar de schrijvers geven het verhaal een spannend en thrillerachtig sausje. "De geschiedenis die we op school leren is vals. Jeanne d'Arc is in feite de grootste geheime diplomatieke operatie aller tijden," beweren ze.

.. intocht van de maagd in Orleans door Jean-Jacques Scherrer..

Jehanne's moeder was namelijk de Franse koningin Isabelle na een royale slipper met Louis d'Orléans. Notabene de broer van haar echtgenoot. Al vroeg werd het meisje van het hof verwijderd, groeide op in de provincie maar werd getraind in oorlogvoeren en theologie. Dat gebeurde door de aanhang van de onterfde prins Charles VII. Die entourage verspreidde ook het gerucht dat een door God gezonden heilige maagd Frankrijk voor hem zou bevrijden van de Engelsen. Zodat Kareltje alsnog de troon zou bestijgen. Aldus geschiedde, maar de redding door zijn halfzuster hield hij onder z'n net verworven kroon. Ook het latere proces en de executie zouden in scène zijn gezet.

De maagd hoorde dus nooit stemmen uit de hemel, wel die van partijdige raadgevers. Slotvraag in het boek: waarom houdt het Vaticaan een boek over het leven van Jehanne nog steeds geheim in deze bibliotheek?

4x4

Mocht je nog plannen hebben een  overdadige 4x4 de forte cylindrée aan te schaffen, weet dan dat je daarmee in Frankrijk uiterst verdacht bent. Deze week is dit soort voertuigen tot jachtgebied verklaard voor politie en gendarmerie. Het gros van drugstransporten en vergelijkbare criminele acties wordt namelijk met dit soort macho-bakken uitgevoerd.

Dat bleek tijdens de presentatie van plannen van minister Hortefeux om Frankrijk veiliger te maken. De strijd tegen drugs, wapenbezit, hooligans, inbrekers en overvallers van oude vrouwtjes wordt opnieuw harder, kondigde de excellentie aan. Opvallend daarbij was zijn weinig politiek correcte verwijzing naar kampementen van rondtrekkende gens du voyage. Extra aandacht daarvoor zou in de laatste zes maanden het aantal inbraken in de directe omgeving fors hebben verminderd.

De Franse pers was in Parijs uitgenodigd op het ministerie van binnenlandse zaken. Daar showde Hortefeux trots een in beslag genomen Range Rover met Hollywood-uitstraling.
Hij keek eigenlijk wel een beetje jaloers …

206/207

De meest verkochte auto in Frankrijk vorig  jaar was de Peugeot 206/207. Niet minder dan 182.362 keer gingen de sleuteltjes van dit model over de toonbank. In Europa haalde Peugeot met haar topper zelfs een derde plaats temidden van het Duitse geweld.

Het winnende karretje komt uit de fabrieken van het autoconcern PSA Peugeot Citroën. Een fusie uit 1976 toen Peugeot concurrent Citroën overnam, nadat twee jaar eerder al 30% van de aandelen naar de Franche Comté verhuisden.

Daar, in de oude watermolen van Hérimoncourt bij Montbéliard, lag begin 19e eeuw de bakermat van het familiebedrijf. Met koffiemolens begonnen de broers Jean-Frédéric en Jean-Pierre Peugeot in 1810, met  ruim anderhalf miljoen auto’s per jaar hoopt PSA in 2010 af te sluiten. Een concern waarvan het hart nog steeds in Montbéliard ligt, ondanks het protserige hoofdkantoor aan de Parijse Avenue de la Grande Armée. En waarvan nazaten van de broertjes na 200 jaar nog steeds goed kunnen leven.

Zodat maar weer blijkt dat je niet zorgvuldig genoeg kunt bij het uitkiezen van je voorouders…

Rotterdam-Paris

C'est parti!!

Aanloop

De exclusieve lijst met de mooiste dorpen van Frankrijk is onlangs uitgebreid met drie nieuwe aanwinsten. Daarmee komt het totaal nu op 154 plus beaux villages de France in 69 departementen. Geeft natuurlijk wel een boel aanloop, maar de huizenprijzen zullen ongetwijfeld stijgen. Dus heeft ook dit nadeel weer z'n voordeel...

Capdenac-le-Haut (Lot) is bovenop een rots gebouwd met uitzicht op de meanderende Lot. Het dorp met zo'n 1000 inwoners gaat door het leven als het laatste Gallische oppidum dat destijds is gevallen voor de Romeinse legioenen.

Ook het even grote middeleeuwse Moncontour (Côtes-d'Armor) ligt op een hoge rots. In de 14e eeuw bouwden de Bretonse hertogen van Penthièvre er hun eerste vesting, waarvan de muren nog overeind staan.


Boven het riviertje de Erve dateert ook Sainte-Suzanne (Mayenne) uit de Middeleeuwen. Te laat voor de Romeinen, maar hier zeggen de 900 inwoners dat ze destijds Willem de Veroveraar buiten de poort hebben gehouden.

Rosé

De rosé zit weer in de maand! Pareltje van de Provence, waar driekwart van de Franse rosé 2010 nu op de vignobles staat te rijpen. Frankrijk is de eerste producent van deze gulle gift van Bacchus. En de beste, vinden ze zelf. De Italianen zijn goede tweede. Het marktaandeel ligt hier ergens rond de 18% en vooral nu de temperatuur dagelijks de hobbel van 30 graden neemt blijft de rode wijn even in de kelder.

Feniciërs en Griekse stammen uit Klein-Azië brachten in de 6e eeuw vóór onze jaartelling al druiven naar de Provence. Rosé is in feite de oudste wijn ter wereld. Op Egyptische schilderingen en Griekse amforen uit de oudheid zie je donkere druiven en lichte wijn. Zo maak je anno 2010 ook rosé. Snel persen, kort gisten, maar altijd van donkere druiven. Niet rood en wit door mekaar klotsen, zoals Europese ambtenaren niet lang geleden in hun barbaarse onwetendheid nog voorstelden. Mag niet, dus kijk uit.

Nog sneller en korter en je krijgt gris, de lichte rosé, bijna doorzichtig. Vijftien jaar geleden kwam dat alleen uit Arbois in de Jura, gemaakt van de pinot. Vandaag is het een trend en de Provence doet daar flink aan mee. Ook toprestaurants zetten mooie droge rosé op de wijnkaart. De tijd van slappe zoete zooi is voorbij.

Met voorsprong de grootste producent in de Languedoc is Listel op de zanderige gronden in de Camargue. Daar werd in de 15e eeuw aan de voet van de muren van Aigues-Mortes al wijn gemaakt. Le vignoble des sables, 2000 ha beplant met carignan, cinsault, grenache en 280 mensen in dienst. Een wijnhuis uit 1883, sinds 1955 als merk Listel en met ambitie om marktleider rosé in Europa te worden. Groot genoeg om bij Albert Heijn in de schappen te staan.

Is dat lekker van zo'n grote tent? Vanmiddag bij 34 graden in ieder geval!

Pff

....