Première Dame

Sinds Sarkozy het presidentiële pluche mag genieten, is zelfs voor Franse begrippen de aandacht voor de Première Dame tot grote hoogte gestegen. Vooral nu er weer een klein Sarkozietje op komst is, krijgt zijn Carla in de media een aandacht die voorheen slechts was voorbehouden aan een Amerikaanse First Lady. De bladen zullen de komende weken de omvang van haar buik zeker benutten om de oplagecijfers eens flink op te poetsen.

Het fenomeen eerste dame dateert van 1959, toen Yvonne de Gaulle naast haar generaal geroepen werd een toontje mee te zingen. Door de persoonlijkheid van Charles vertoefde zij doorgaans bijna letterlijk op twee passen achter haar gemaal. De invloed van Tante Yvonne, zoals de Fransen haar noemden, was dan ook vrijwel onzichtbaar. Haar altijd donkere kleding maakte dat beeld ook waar. Ze was niet graag in het Parijse paleis, dat ze een maison sans joie noemde, en bleef liever op La Boisserie in Colombey-les-deux-Eglises.
Maar als toonbeeld van modelechtgenote van het staatshoofd bestierde ze het Elysée plus personeel voorbeeldig en gaat nu nog door als de zuinigste van alle bewoners.

Yvonne zorgde als een moeder voor de grote Charles. Bekend is de anekdote dat zij bij officiële banketten de sommelier opdracht gaf het glas van de generaal maar af en toe te vergeten. Bij de mislukte aanslag op de president, 22 augustus 1962 in het dorpje Petit-Clamart, zat zij ook achterin de Citroën DS 19 (links). Bij het ongedeerd uitstappen was haar eerste vraag "Les poulets n'ont rien?". Even dachten de begeleidende gendarmes dat zij voor kippen werden uitgemaakt, maar Yvonne doelde op het net gekochte gevogelte in de achterbak, bestemd voor het déjeuner.

Kritiek was er wel wanneer zij afhaakte als begeleidster van het damesprogramma bij officiële staatsbezoeken. Dat werd dan opgedragen aan de vrouw van de premier of een minister. Gemor bij de eigen delegatie, maar ook vaak bij de hoge bezoekers. Charles reactie was een minzame glimlach, zoals hij ook instemde met haar weigering om met journalisten te praten of voor camera's te verschijnen. Zelfs nu zijn haar afbeeldingen op Google zeldzaam. Yvonne had geen behoefte de nieuwsgierigheid van de Fransen te bevredigen. Misschien werd ze daarom wel met liefde Tante genoemd.

Tante Yvonne overleed in 1978, negen jaar na haar echtgenoot.