Gallië

2000 jaar geleden heette Frankrijk nog Gallië. De Galliërs waren eigenlijk Kelten en hun koeien noemden ze aurochs. Het hele land was bedekt met dichte bossen en de inwoners met snorren en baarden. Hun mystieke leiders waren de druïden die zich onledig hielden met het verzamelen van onkruid. Op nieuwjaarsdag klommen ze in een heilige boom en sneden een paar takjes af met een gouden snoeimes. Waarom? Elk jaar hielden ze dat geheim, maar ze maakten een verrekte lekker drankje en bleven op die manier populair. Handige jongens dus.

Het eerste dat Franse kindertjes op school leren is dat Galliërs een broek droegen met de naam saie en een jak dat braie heette. Lastig uit elkaar te houden in de garderobe. Opperhoofden waren de edele brenns die vergaderden in een brenn-trust. Niet verzonnen, al klinkt 't heel modern. Wetenschappers willen ons doen geloven dat Galliërs eigenlijk wilden waren, maar niets is minder waar. In werkelijkheid sliepen ze een gat in de dag, gingen lekker zonder vergunning op jacht, schoven daarna aan voor een goed gesprek en een nootje, dronken daarbij het heftige hydromelletje van de plaatselijke druïde en lieten intussen de vrouwen het werk doen. In feite hadden ze de sleutel gevonden van de ideale maatschappij. Sindsdien is het eigenlijk alleen maar bergafwaarts gegaan en tegenwoordig moeten mannen vaak ook hele dagen werken.

Hydromel was een soort vloeibare boenwas, gemaakt uit honing en wat onduidelijke kruiden. Je dronk het uit een schedel en het steeg onmiddellijk naar je eigen hoofd. Hoewel principieel anti-militaristen, hadden de Gallische helden een geliefde sport en die noemden ze guerre. Als ze gewonnen hadden was het V-dag (Vae victis) en dat werd uitbundig gevierd. Ze hadden hier nog heel lang en gelukkig kunnen leven, ware het niet dat ene Caesar het sprookje verstoorde. Hij was een deftige Romein, sprak uitsluitend Latijn en hield van kampvuren. Deze allereerste kampeerder had maar één project: het civiliseren van die aardige woudbewoners tot Romeinse burgers. Omringd door bricoleurs leerde hij hen hoe een vierkant huis moest worden gebouwd.

Een grote stap voorwaarts, helaas niet door iedereen begrepen. Een klein Gallisch mannetje met de naam Vercingétorix heeft nog even geprobeerd de ronde hutten van zijn voorvaderen blijvend te promoten. Vergeefse moeite. In arren moede leverde hij zijn gereedschap in (afb.) en werd als eregast in een kooi door Rome gevoerd tijdens de zegetocht van Caesar . Die was naar huis gegaan om zijn vut-jaren in alle rust te beëindigen, daarbij echter voortijdig geholpen door zijn vroegere maatje Brutus.

Rond die tijd werd het op het Franse platteland alerte rouge. Vanuit het oosten trokken horden nieuwe kampeerders binnen en het Romeinse Gallië werd overstroomd door onplezierige types. Grotendeels germaanse klerenkasten, ergens achter de Rijn weg. Handig met paard en niet bang voor bloed. Voor het gemak werden ze allemaal barbaren genoemd. Alleen de Salische Franken zijn uiteindelijk blijven hangen, nadat ze eerst de buurt van Valkenswaard onveilig hadden gemaakt. Bijna waren het daar ook Fransen geweest.