31 januari 2008

Keizers

Een beetje Fransman loopt zich dezer dagen warm voor de komende verkiezingen in de gemeente op 9 en 16 maart. Maar er zijn ook Nederlanders die er wakker van liggen. In dit land is het mogelijk om, mits 18 jaar en ingeschreven op een lijst met kiezers plus afkomstig uit een land van de Europese Unie, een stem uit te brengen. Dat niet alleen, je kunt ook gekozen worden. Je hoeft je alleen maar kandidaat te stellen. Wanneer het conseil municipal is gekozen, rolt er in de eerste vergadering één van de leden als burgemeester uit. Burgers kiezen dus niet direct hun maire. Er zijn talloze voorbeelden van buitenlanders die lid zijn van zo'n conseil, er zijn zelfs Nederlanders die het tot burgemeester hebben geschopt.

Gek genoeg wordt het recht om te kiezen of gekozen te worden altijd met een flinke republikeinse saus overgoten. La révolution van 1789 is dan het uithangbord, maar veel Fransen hebben een stuk van de geschiedenis na dat roerige jaar van hun harde schijf gewist. Nog geen acht jaar later werd namelijk de eerste republiek ter wereld al om zeep geholpen door Napoleon Bonaparte, die in 1804 zichzelf maar tot keizer kroonde. Hij vond zijn eerste Waterloo in 1814, maar de republikeinse Fransen namen genoegen met weer een nieuwe koning, Louis XVIII van het eerder verfoeide huis Bourbon-Capet. Die heeft het pluche nauwelijks geroken, want de kleine Corsicaanse vechtersbaas ontsnapte van zijn gevangeniseiland Elba en speelde 100 dagen lang weer voor keizer. Zijn tweede Waterloo op 18 juni 1815 luidde echter het volgende koninkrijk in, want Louis XVIII schoof zonder republikeins gemor weer in het koninklijk gespreide bedje.


Twee koningen later was het over en na de korte Februari-revolutie van 1848 werd de Deuxième République uitgeroepen. Weer gek genoeg kozen de Fransen voor Louis Napoleon, neefje van de eerste, als president. En jawel, je kunt er op wachten. Geheel in de traditie van de familie Bonaparte riep ook neefje zichzelf in 1852 uit tot keizer. Uiteindelijk maakten de Duitsers (sic) in 1870 een einde aan het gedoe en konden de Fransen eindelijk met recht zeggen dat ze in een republiek woonden. Opmerkelijk natuurlijk dat in 1989 de viering van 200-jaar revolutie voor de meesten ook 200 jaar republiek betekende. De drie koningen en twee keizers pasten toen niet in het patriottische beeld.

Labels: , , ,

1 reacties:

Op 1 februari 2008 om 09:21 , Anonymous Anoniem zei...

Ze waren er alleen de vorige keer vergeten bij te zetten dat een van de uiteindelijk gekozen raadslieden een Zweed was en dat had kennelijk gemoeten. Dat leidde, na een juridisch gevecht, tot herverkiezingen en een totale ommekeer van de politieke macht. Twee rechter partijen die de eerste keer rollebollend en vechtend waren opgetreden, vonden elkaar en wonnen nu. De Zweed werd niet eens herkozen.
Peter

 

Een reactie posten

Aanmelden bij Reacties posten [Atom]

<< Homepage