Armorika

Normandië staat in het geheugen gegrift van een hele generatie Fransen na de invasie van de geallieerde troepen in 1944 . Maar wie weet nog dat de eerste grote zeeslag op de Atlantische Oceaan werd uitgevochten voor de kust van Bretagne? Hoewel we niet echt weten of 't in de buurt van Vannes was, is toch heel veel bekend over dit historische treffen tussen Romeinen en Veneti. Een Keltisch volk dat in het jaar 56 voor de jaartelling harrewarde met de legioenen van de Romeinse vechtjas Julius Caesar. Die latere keizer heeft het namelijk zelf allemaal opgeschreven in De Bello Gallico, waarin hij vertelt hoe hij de barbaren in het Gallische kustgebied eronder heeft gekregen en met zijn galeien een hok vol tegenstanders naar Engeland verjoeg.

Door onbegrip, ongetwijfeld doordat Kelten nog steeds bijles Latijn hadden, was een Romeinse gezant van het beroemde Zevende Legioen per ongeluk gegijzeld. In die tijd hadden Romeinse commandanten een vrij kort lontje en Julius C. verklaarde persoonlijk onmiddellijk de oorlog aan de Veneti. Dat was echter een avontuurlijk volkje dat al heel lang de route naar Engeland en verder noordwaarts bevoer. Zeevaarders dus en zeer bedreven met zeil en tuig. Julius gaf daarom opdracht een grote vloot te bouwen, roeiers in te huren en ander scheepsvolk te trainen. Op zee moest het gebeuren en de slag ging ook tussen twee culturen: de zeilers uit Armorika, zoals de streek in die tijd heette, en de grote galeien van Rome die in de strijd met handkracht werden voortbewogen.

Zodra de Romeinse vloot zich aan de Bretonse kust vertoonde, liepen 220 grote eiken schepen bemand met Veneti uit om het varkentje snel te wassen. Zij waren immers gewend in de lastige wateren te opereren, terwijl de Romeinen voor 't eerst kennis maakten met eb en vloed en al doende tot de ontdekking kwamen dat de diepgelegen galeien niet bepaald geschikt waren om te waterskiën.
Maar de Romeinse oppervlootvoogd Brutus verzon een list. Hij liet zeisen op lange stokken binden en daarmee gingen de galeien het gevecht in. Het tuig van de zeilende Veneti werd doorgesneden, einde verhaal. Vooral toen ook de wind ging liggen en de laatste zeilschepen roem- en roerloos op non-actief werden gesteld. Vanaf de heuvels aan de kust klonk luid Romeins gejuich, want Julius C. had zijn hele landleger een dagje vrij gegeven om het vier uur durende schouwspel eerste rang gade te slaan.

Of het echt een overwinning was, is de vraag.
De restanten van de Veneti weken weliswaar uit naar Engeland, maar romanisering van Bretagne met zijn vele Asterixen, Obelixen en geheime rituelen van druïden moet eigenlijk nog steeds plaatsvinden.