Mei '68

We worden de komende weken bedolven onder artikelen, boeken, speciale uitgaven en tv-uitzendingen over de Franse meimaand 1968. Een maand die leek af te stevenen op een nieuwe revolutie, die uiteindelijk werd voorkomen door loonsverhoging voor arbeiders van Renault, schone beloften voor democratisering in het universitair onderwijs en een melodramatische maar tegelijk dreigende actie van president Charles de Gaulle die steun zocht bij zijn oude makkers van het Franse Rijnleger. Wat bleef is de nostalgie van een korte periode die de Fransen even losmaakte uit de grijze en saaie werkelijkheid van het Gaullisme van die jaren.

Een duidelijk product van mei' 68 is de huidige president. Studenten van toen leefden dagen lang op speed en andere drugs om vanaf 2 mei, vandaag precies veertig jaar geleden, de Sorbonne bezet te houden, de barricaden te bemannen en eindeloos te discussiëren over wat er allemaal moest veranderen. Ook Sarkozy wil van alles, is alom tegenwoordig en neemt te pas en te onpas het begrip hervormingen in de mond. Vrijheid en vernieuwing waren de thema's in '68, maar wie kon vermoeden dat de Franse president anno 2008 de paus even geruststelt over zijn ongehuwd samenwonen om direct daarna voor de tv-camera's zijn hoofdvriendin te sms-en? Is dat vernieuwend of niet?

De generatie studenten van '68 zit nu op het pluche van de bestuurskamers van grote bedrijven, ministeries of andere instellingen. Een rechtse regering is aan het bewind en Frankrijk loopt in Europa op velerlei gebied achterop. Prijzen van eerste levensbehoeften rijzen de pan uit, koopkracht tuimelt onderuit, integratie van buitenlanders stokt, levensomstandigheden in de banlieus zijn zeer bedenkelijk en huidige studenten maken zich ernstig zorgen over hun toekomstmogelijkheden. In een land waar het begrip revolutie vooral een positief accent heeft en men gewend is voor het minste geringste de straat op te gaan, een broeierige realiteit.

mei '68

Kijken we wellicht over veertig jaar terug op mei 2008?