3 september 2011

27 heiligen

Al in de Middeleeuwen kende Frankrijk wetten die de dagelijkse werktijden regelden. Vaak gekoppeld aan rituelen in de katholieke kerk. De kerkklok als fabriekshoorn avant la lettre. Zo moest nachtarbeid stoppen op de eerste slag van de angelus. Gemiddeld werd in de winter een uur of acht gewerkt, ’s zomers liep dat op tot soms wel veertien uur. Wel met twee pauzes om het trommeltje van thuis te legen. De gildes of confréries sloten daarvoor contracten af met de maître van een bedrijf.

Werken voor een patron leek dus veel tijd op te slorpen, maar over een jaar gerekend viel dat reuze mee. Katholiek zijn in de Franse Middeleeuwen had zo z’n voordelen. De zondag was een vrije dag en moest aan kerkbezoek worden besteed. Dan kreeg je feesten van de apostelen, Hemelvaart, Paas- en Pinkstermaandag, Kerstmis plus twee dagen erna, Allerheiligen en Allerzielen. En niet te vergeten minstens zevenentwintig heiligen.

Machtige gildes kregen het zelfs voor elkaar om daar 52 zaterdagen bij te scoren, de verjaardag van de maître en zijn vrouw, die van de baas van de confrérie, de patroonheilige van de parochie en de dag voor én na plaatselijke feesten en jaarmarkten.


Schaduwzijde van al die festiviteiten was de verplichting om op die dagen je gezicht te laten zien voor het altaar. Afgewongen door de pastoor, die in feite de echte baas was.

Labels: , , , , ,

0 reacties:

Een reactie posten

Aanmelden bij Reacties posten [Atom]

<< Homepage