Baguette 1

Een echte Franse warme bakker (niet een boulanger chaud…) is stilaan een uitstervende soort. Steeds minder jongeren voelen zich aangetrokken door een leven van ’s ochtends vijf tot ‘s avonds pakweg half acht, omringd door loeiende ovens en bloembestoven werkbanken. Plus het risico van lui zaad door de hitte op scrotumhoogte.

In de kleine dorpen is de geur van versgebakken baguette al verdwenen. En als er nog een oude boulanger wordt ontdekt, dan bakt ie zelden twee keer per dag. De beurt is aan grote ketens. Waar je behalve de vertrouwde ficelle of croissant ook allerhande zoeternijen, pizza’s en steeds vaker ook een espresso kunt scoren. De hele dag door vers. Zelfs tussen de middag, wanneer die oude boulanger eventjes op één oor gaat voordat om vijf uur de boel weer open moet. Want aan een Franse tafel moet ook ’s avonds weer vers knapperig brood voorhanden zijn.

Brood bestaat al tienduizenden jaren, sinds onze prehistorische voorzaten wortels van planten tot meel omtoverden en er op een hete steen een soort pannekoek van boetseerden. Maar smakelijk werd ’t pas toen ergens in het Midden-Oosten iemand verwonderd naar een deegje staarde dat plots begon te rijzen. Gist was geboren en postuum mogen we deze grote onbekende de allereerste bakker noemen. Zo’n duizend jaar voordat Mozes zijn hachelijke tochtje door de Rode Zee in de recordboeken liet optekenen.