Water

Natuurlijk kun je water uit een Franse kraan gewoon drinken. Talloze regeltjes en eindeloze controles zorgen ervoor dat niemand een smartelijke dood sterft door een slok eau du robinet. Sterke verhalen, meestal lang voorbij de uiterste houdbaarheidsdatum net als de vertellers, doen echter nog steeds de ronde. Dat gemeentewater uit een obscure middeleeuwse put door oude loden buizen linea recta in de maag belandt. Vergeet het, flauwekul.
Drinkwater moet ook in F voldoen aan strenge eisen en sinds 2001 geldt zelfs dat het enige echte meetpunt voor die kwaliteit je eigen kraan is. In 2003 werd bovendien vanuit Parijs bevolen dat het loodgehalte moest worden gehalveerd en over vijf jaar moet het vrijwel zijn verdwenen. Hetgeen betekent dat er eigenlijk geen enkele loden leiding meer gebruikt mag worden.

23.000 gemeenten hebben hun waterzorg ondergebracht in 2000 organismes de coopération intercommunale, zoals dat officieel heet. De rest doet het op eigen houtje en samen zorgen de waterdragers dat 99% van de huishoudens schoon drinkwater heeft.
Waarom dan tig verschillende merken flessen bij de super? Vertrouwt de Franse burger zijn waterbazen niet? Of is er toch nog een groot geheim?
Het antwoord moet simpel zijn: handige marketing, aangevuld met voor de leek onduidelijke en naar wetenschap riekende verklaringen op etiketten van plastic flessen. Of het nu eau de source is, eau minerale , eau de montagne of eau weet-ik-veel, kraanwater is niks minder. En de fabel dat er weinig kalk in flessenwater zit wordt door het element in de koffiezetter op zichtbare wijze weerlegd.
Water in een fles is mode, hot, vet, gaaf, water is bling-bling.

Uiteraard hebben alle fabrikanten baat bij mistige verhalen over heilzame werking van hun vochtige handel. Sinds mensenheugenis is er wat dat betreft weinig nieuws onder zon. In elke religie komen die terug en menige bedevaart heeft tot doel open wonden of etterende puisten te soppen in morsige baden. Weinig opwekkend voorbeeld in dit verband is Ax-les-Thermes in de Pyreneeën. Met bussen vol worden lastig lopende oudjes gedropt om op de rand van een bassin met tientallen tegelijk de eeltige knoken te weken. Een poel van bederf, waar je in het bacterierijke sop van alle anderen je hoop op genezing in onwelriekende dampen ziet vervliegen. Lees met dat beeld voor ogen nog eens de ronkende tekst op duur verkochte watertjes.