65

Morgen worden voor mij in Nederland honderden wetten, regels, voorschriften, uitzonderingen, kortingen, toeslagen of vergelijkbare ongein van kracht. Plus nog wat in Frankrijk. Alleen omdat 65 jaar geleden mijn naam is bijgeschreven in een bevolkingsregister. Wat een aandacht. Om stil van te worden.

Omdat kort daarvoor was gebleken dat ik een jongetje was, moest ik het mijn lange jonge leven zonder poeziealbum doen. Poezie was voor meisjes, hamertje tik voor jongens. Stiekem las ik wel de versjes bij zusje, maar het ging mijn verstandje te boven.
Later begreep ik iets van hersenhelften. Daarom gebruiken meisjes 7000 woorden om uit te leggen wat jongetjes met 3000 stuks doen. Zo hou je in een jongensleven een boel tijd over. Die heb ik van de weeromstuit gevuld met woorden, heel veel woorden.

En het houdt niet op. Want je kunt in je paspoort wel zien dat het jongetje in je onzichtbaar is geworden, hij blijft in het hoofd danig actief. Daar wordt nog steeds veel ontdekt. Het produceert meer woorden dan je kunt schrijven. Gedachten zijn als een snoer. Je laat ze een tijdje liggen, maar als je ze weer op wilt pakken zitten ze helemaal in de knoop. Steeds maar kiezen, weglaten, vervangen, een beeld bedenken of een opening sluiten.

Bijna alle jaren van die 65 is taal het voertuig geweest om anderen te bereiken of bereikt te worden. De aforismen waren het fijnst. Een vrachtwagen vol die nodig weer eens moet worden gelost. Want e-mail en sms doen vaak pijn in kortaffe pogingen de taal te kortwieken. Mooi is anders, snel moet, maar veelal met een grimas.

Dus af en toe terug naar diepte in woorden of een glimlach in letters. Dat moet ook na 65. Want verbazing blijft. Sinds biologen vertellen dat een vogeltje niet fluit van plezier, vraag ik me af of een bloempje bloeit uit rancune...