Dagobert

Nadat de stofwolken in het Frankische vorstenhuis zijn verwaaid (zie 9-10), is het tijd voor Dagobert (niet te verwarren met die schreeuweend van Disney). Le bon roi Dagobert regeert vanaf 632 lekker in z'n eentje, want alle driftkoppen in zijn familie hebben elkaar intussen om zeep geholpen. Niet dat deze nazaat van Clotaire II een lieverdje is. Geheel in de goede gewoonte van het roemrijke geslacht der Merovingen houdt hij her en der flink huis. Zo laat hij tussen zijn locale oorlogjes door pakweg 10.000 Balkan-families uit de weg ruimen. Omdat ze het waagden in zijn achtertuin wat werk en een optrekje te zoeken. L'histoire se répète...

Dagobert kiest Parijs uit als zijn hoofdstad. Toen al een bruisend stadje, waar hij dikke maatjes wordt met goudsmid Eloi. Die had voor zijn vader een gouden troon geknutseld en het goud dat over was keurig teruggegeven. Uniek gebaar voor die tijd en dat levert hem een ministerspost op. Edelsmeden vieren in die dagen regelmatig dik feest, een soort fête votive. Dagobert gaat graag met Eloi mee en na één van die partijtjes, met veel jolijt en bijbehorend glasgerinkel, wordt de koning aangetroffen met de broek achterstevoren. Eloi is niet te beroerd om daarvan kond te doen en het ganse hof dus dubbel. In het geniep, dat wel. Het is tenslotte de koning en die heeft zo zijn buien.
Edoch, zijn PR-manager maakt Dagobert wereldberoemd door het voorval in een vers voor de eeuwigheid vast te leggen.

Le bon roi Dagobert,

Avait sa culotte à l'envers,
Le grand Saint Eloi lui dit :
"O mon Roi, Votre majesté
Est mal culottée"
"C'est vrai, lui dit le roi,
Je vais la remettre à l'endroit"

Zelfs de huidige generatie heeft dit gerijmel nog in het collectieve geheugen. Veel meer is dan ook niet van tien koninklijke jaren Dagobert overgebleven. Dat hij zijn hofmeier, een soort paleisbewaarder, op straat schopt is vergeten. Toch is dat het begin van het einde van de Merovingen.