Rommelige familie

Clovis (zie 21 sep) heeft in 511 naast zijn Parijse sterfbed vier zonen en dat is een beetje dom. Volgens de Salische wet van de Franken, waarvan Clovis de baas is, moet je de bezittingen na je dood verdelen over alle jongetjes. Zijn rijk, moeizaam bijeen gevochten en gescharreld, valt dus in vier stukken uiteen. Childebert, Clodomir, Clotaire en Thierry, zo heeten de rakkers, maken er een zootje van en hun nazaten zetten die traditie voort. In de Franse geschiedenisboekjes heet dat keurig un periode confuse.

Alleen al de rommelige manier waarop de familie met elkaar omgaat is avondvullend. Voorbeeld? Maar wees gewaarschuwd, 't wordt gruwelijk .
Zoontjes van overleden Clodomir worden door grootmoeder Clotilde opgevoed. Childebert en Clotaire zien de erfenis steeds dunner worden, gaan bij oma op bezoek en twee van de drie neefjes overleven de visite niet. De derde ziet de bui hangen, gaat wijselijk het klooster in en schopt het als Saint Cloud nog tot abt in Nogent.

De zoon van Thierry heeft een extreem ijdel vrouwtje, die haar dochtertje de keel dichtknijpt om te voorkomen dat ze ooit mooier zal worden als maman. En Clotaire, die hoort dat zijn bloedeigen zoon samenspant om hem om zeep te helpen, komt terstond in actie. Zoonlief opgesloten in een hutje met rieten dak, de fik erin en probleem opgelost.

De kleinzonen van Clovis maken het nog spannender. Chilperic woont samen met de zachtaardige en godvrezende Galswinthe, die meer in de kapel verblijft dan in het echtelijk bed. Haar zusje Brunehaut is een felle donder, getrouwd met zijn broer Siegbert. De mooie slavin Frédégonde vindt Chilperic een beetje sneu, deelt het bed met hem en dat bevalt beiden prima. Samen besluiten ze Galswinthe voortijdig richting geliefde hemel te sturen en Frédégonde regelt een afdoende wurgdood in hetzelfde bed.
Brunehaut wil haar engelachtige zusje wreken en echtgenoot Siegbert verklaart zich solidair en broer Chilperic de oorlog. Kun je 't nog volgen? Dan komt ook nog een derde broer ten tonele, de wat sullige Gontran. Diens poging om de zaak te sussen mislukt en Frédégonde, nu als koningin officieel bij Chilperic ingetrokken, slaat wederom toe. Zij laat Siegbert in 575 tijdens een jachtpartij naar de eeuwige jachtvelden vertrekken. Zelf krijgt ze niet veel later iets met een minnaar aan het hof, die op zijn beurt in 584 zorgt dat Chilperic* uit het spel verdwijnt. Brunehaut en Frédégonde, inmiddels beiden zonder gemaal, houden het oorlogvoeren op eigen houtje nog even vol. Drie jaar later verdelen de overgebleven jongetjes de boel opnieuw.

Tumult en kinnesinne in de familie is opmaat voor de definitieve kloof tussen wat later Frankrijk en Duitsland werd. Zo gaat dat met koningshuizen. Hadden de jongens en meisjes de kop er bij gehouden, was toen al een machtig Europa ontstaan. Had een boel oorlogen gescheeld. Maar als je alles van tevoren weet...

* Chilperic, hier naast Frédégonde la Cruelle, houdt zijn eigen hoofd vast. In de middeleeuwen vaak een manier om aan te geven dat er een luchtje zat aan zijn dood...