Ville Rose

Toulouse, la Ville Rose. Mooie oude stad die jong oogt. Levend en vooral levendig. Universiteit met 89.000 studenten, top rugby (Stade Toulousain), veel high-tech (Airbus, ESA, Alcatel, de Ariane-raket), prachtige boulevards, de brede Garonne met een paar fraaie bruggen, bouwstijl met een schuine blik naar Parijs en een overweldigende kleur rood in vele schakeringen. Net als de vruchtbare roze-rode kleibodem in wijde omgeving, op zacht glooiende hellingen, zo heel anders dan de Gard. Van die klei werden al in de middeleeuwen stenen gebakken. Ook die van twee enorme basilieken. De Saint Cernin, de grootste Romaanse kerk in Frankrijk. Vernoemd naar de eerste bisschop van Toulouse, Saturnin. Minstens zo indrukwekkend de Saint Etienne met z'n bijna losstaande klokketoren. Binnen in die koude en sombere godspaleizen ben je heel klein, maar misschien was dat destijds ook de essentie. Bijna letterlijk ten onder gaan in de grootsheid om je heen. Toch altijd een opluchting dat buiten de zon nog schijnt...

Toulouse was even het doel voor een feestje. Verjaardag van een lieve vriendin die dat vierde met een bezoek aan de madame waar ze 40 jaar geleden au-pair was. En een smaakvol déjeuner met ons, die graag een omweg maken voor uitmuntend kookwerk en dito gezelschap plus frisse Gaillac 2005. De avond zouden we vieren met de Toulousiens op het majestueuze plein vóór Le Capitole, het indrukwekkende Hotel de Ville. Al in 1190 werd op deze plek een onderkomen neergezet voor de consul van de stad, maar het huidige aanzicht is 17e eeuws. Absoluut een bezoek waard.

Op een groot scherm zouden we hier vrijdagavond getuige zijn van de bronzen plak voor Les Bleus. Voor 't eerst derde op het WK Rugby en goud komt de volgende keer wel, riep tout le monde na verlies tegen het perfide Albion. Op de terrassen werd de hele middag over niets anders gesproken.
Het mocht niet zo zijn. Droefenis alom. Ook NL heeft altijd iets met die Argentijnen. Dan nog maar een laatste ballon aan het zinque en volgend jaar gewoon het EK voetbal.