L'Arlésienne

Een regenmiddag heeft z'n voordelen. Tuinklusjes moeten even wachten, maar het gras vertoont na drie droge maanden weer een beetje groen. Tijd om binnen de orde weer te herstellen. Eettafel teruggevonden onder stapels boeken, kranten, knipsels en printjes van e-mails. Een onbetaalde rekening, da's minder.
Ook tijd om muziek te luisteren, in dit geval muziek te zien. De satelliet verwent ons met de fantastische Franse muziekzender Mezzo. Vanmiddag gevuld met repertoire van de befaamde danser-choreograaf Roland Petit en het ballet van de Opéra National de Paris, inclusief danseur étoile Nicolas Le Riche . Veel Georges Bizet, natuurlijk Carmen, maar ook het tranentrekkende L'Arlésienne.

Schrijver Alphonse Daudet werd, behalve vanwege zijn anti-semitisme, ook beroemd met een novelle over een droeve boerenzoon. Tijdens een uitje naar de arena van Arles spelen zijn hormonen flink op bij het zien van een wondermooie Arlesienne. Tot over z'n oren, follement amoureux. En het lijkt nog wederzijds ook. Pa en ma verheugen zich al op een stevige boerenbruiloft. Dan verschijnt een heerschap op het toneel met een brief waarin het meiske haar handje al aan hem heeft beloofd. Het voorspelbare einde blijft lang uit, maar de lezer zal met diepe treurnis achterblijven. Zelfmoord verkoopt goed. Het verhaal is dan ook al een keer of zes verfilmd.

Bizet componeerde in 1872 op het magere verhaaltje liefst vijf aktes voor een theaterstuk. Later voor de markt nog even samengeperst in twee balletsuites. Beetje Spaans, niet zo heftig als Carmen, vol melancholie en verlangen naar de Midi. Door de jongens en meisjes van het Opéra-ballet vanmiddag très pathétique neergezet in het Korenveld van Vincent van Gogh.

Dankzij Mezzo en een niet aangekondigde depressie waren NL en F toch een beetje samen.