Max Gallo

Een groot land, een immense geschiedenis en illustere namen. Veel grote Fransen en mensen die daarover schrijven. Een beetje politicus schrijft éénmaal in het leven een boek over een leider, voorganger of tegenstander. Het meest recente voorbeeld is de socialistische oud-premier Lionel Jospin, die met L'impasse zelfs in de non-fictie top-10 staat. Hij heeft niet veel tijd gestoken in het uitbenen van een historische figuur, maar gehakt gemaakt van zijn jarenlange vijand in de partij, ex-presidentskandidate Segolène Royal. Hij noemt haar een tweederangs figuur, die dankzij de media op het eerste plan is geraakt.
In de marge veegt hij ook Sarkozy onder de mat. Een hypertriomfantelijke president die het grootste deel van zijn tijd bezig is met zelfverheerlijking, waarschuwt Jospin. En weer spuwt hij vuur naar de media die hijgend achter de koninklijke Nicolas I aanrennen.

Iemand die het zich minder gemakkelijk maakt is Max Gallo, in dezelfde top-10 een paar plaatsen hoger met Louis XIV, le Roi-Soleil. Een nu al hoog geprezen biografie over de langszittende vorst van Frankrijk. 72 jaar regeerde de Zonnekoning in een tijd dat het absolutisme zijn hoogtepunt kende. L'état c'est moi, en niemand die hem tegensprak. Daar kan Sarko een puntje aan zuigen.

Historicus, journalist, politicus en schrijver Max Gallo heeft zijn literaire sporen verdiend met uiteenlopende uitgaven. Behalve vele tientallen romans, historische essais, politieke manifesten en uitgebreide artikelen, zijn het vooral de vierdelige biografieën over Charles de Gaulle en Napoléon I die hem voorgoed aan de Franse historie hebben geklonken. Zoon van Italiaanse immigranten, van huis uit communist, later socialist en tegenwoordig bestempeld als partijloos maar links van het midden. Door vader gedwongen tot een technische opleiding en een baan als ambtenaar. Studeerde in zijn vrije tijd geschiedenis en bereikte daarmee uiteindelijk een leerstoel aan de universiteit van Nice. Sinds mei dit jaar lid van de prestigieuze Académie Française, een positie die je al bij je leven onsterfelijk maakt.

Gallo noemt in zijn nieuwste boek de periode van Louis XIV beslissend voor de ontwikkeling van Frankrijk. Vanaf dat moment gaat Frankrijk gebukt onder het probleem van de publieke financiën. De Zonnekoning heerste door het verlenen van privileges. De gigantische schare dienaren, van ministers tot lakeien, van koetsiers tot generaals, betaalde geen belasting. Net als geestelijken en soldaten. Zijn oorlogen en exorbitante levensstijl brachten voortdurend de bodem van de schatkist in zicht. Om toch aan geld te komen werden ambten en titels verkocht en desnoods voor hoge bedragen erfelijk gemaakt. Anno 2007 bezorgt dat Nicolas I nog steeds kopzorg. Zie de sociale onrust over pensioenen van ambtenaren en militairen. Privileges die zelfs de revolutie hebben doorstaan. Franse traditie met verstrekkende gevolgen. Het absolutisme van Louis XIV veroorzaakt nog steeds het blokkeren van maatschappelijke ontwikkelingen, meldt Gallo.

Sarko weet dus wie hij de schuld kan geven.