12 november 2009

Staking


De Franse Revolutie, waarbij mede door acties van arbeiders de macht van koning en adel voorgoed werd gebroken, maakte geen einde aan het verbod om te staken. Integendeel, in het jaar XI van de nieuwe revolutionaire tijdrekening (1803) werd elke samenkomst van werkers verboden. Ook boeren moesten voortaan op hun erf blijven. Bovendien verklaarde (toen nog) eerste consul Napoleon Bonaparte alle vakbonden voor het gemak maar illegaal. Strenge politiecontrole werd mogelijk door gelijktijdige invoering van een werkboekje (livret ouvrier), waarin de baas elke dag begin- en eindtijd moest noteren. 

Pas in 1864 werd het recht op staken en oprichten van vakbonden in de wet vastgelegd. Voor de zekerheid stond daarin ook dat het iedereen vrij moest staan om desondanks toch te blijven werken en dat (sic) geweld bij werkonderbreking niet was toegestaan.

Het door de Duitse bezetter gecontroleerde Vichy-bewind maakte op 4 oktober 1941 een einde aan alle vrijheden en in het Charte du Travail van die datum was alleen nog sprake van een eenheidsvakbond. Die danste naar het pijpen van de foute maarschalk Pétain, uiteraard onder controle van de collaborerende politie.

Wanneer op 27 oktober 1946 de grondwet van de Vierde Republiek van kracht wordt, zijn alle sociale rechten hersteld, plus het verbod op discriminatie op het werk. ‘Tout homme peut défendre ses droits et ses intérêts par l'action syndicale et adhérer au syndicat de son choix.’ Met gejuich aanvaard en Fransen nemen sindsdien alle sores bij de ontelbare stakingen voor lief.

Ook deze week, toen een deel van het openbaar vervoer rond Parijs plat ging en tienduizenden werkers op de perrons nutteloos de tijd moesten doden. Wachtend op de enkele treinbestuurder die gebruik maakte van het recht om gewoon te werken.

Labels: , , ,

0 reacties:

Een reactie posten

Aanmelden bij Reacties posten [Atom]

<< Homepage