Le foot

Fransen hebben er in ruim 130 jaar nooit een eigen naam voor kunnen bedenken. Toen in 1872 Engelse zeelui een potje voetbal speelden in Le Havre was het de eerste keer dat aan deze kant van La Manche het spelletje te zien was. Het is al die jaren football gebleven, al heet het in het spraakgebruik Le foot. De archieven spreken over een eerste interland in 1904, een 3-3 gelijkspel tegen België. Maar pas in 1907 is er sprake van enig georganiseerd balletje trappen in het Comité Français Interféderal, in 1919 na de Grande Guerre omgedoopt in Fédération française de football association (FFFA), de voorloper van de huidige FFF. Nu met ruim 1,85 miljoen actieve spelers waarvan de meesten inmiddels een meer dan droef gevoel moeten hebben. Want na de 704e interland, die van gisteren tegen Italië en volgens gerucht de allerlaatste voor Thierry Henry, staat l'Equipe de France met lege handen. Het EK 2008 is voorbij.

In 1960 was Frankrijk al van de partij bij het eerste Europees kampioenschap en werd daar vierde. Tweemaal waren Les Bleus de besten van Europa. In 1984 ging Spanje met 2-0 op de knieën en in 2000 moesten de Italianen in de Rotterdamse Kuip er met 2-1 aan geloven. Vrijwel hetzelfde elftal (met Didier Deschamps) was twee jaar eerder in eigen land ook al wereldkampioen geworden door Brazilië met 3-0 naar huis te sturen.

Franse media zijn intussen eensgezind in hun oordeel dat ronduit vernietigend is voor Les Bleus, maar vooral voor trainer Raymond Domenech. Het eeuwige noodlot van een oefenmeester gaat ook aan hem niet voorbij. Vergeten is de prachtige tweede plek van het WK twee jaar geleden. De pers heeft zijn opvolger al benoemd en kiest in meerderheid voor oud-international Didier Deschamps, tot vorig jaar nog trainer van het Italiaanse Juventus. Didier, die als commentator voor radiozender RMC Info geen spaan heel liet van het Franse team en zijn trainer, liet gisteren direct weten trots te zijn wanneer de FFF hem belt. Zo gaat dat in het wereldje.