Spationaute

De enige Française die tot nu toe in de ruimte is geweest heeft spationaute op haar visitekaartje staan. De zoveelste Franse poging om niet voor een gangbare Engelstalige benaming te kiezen. Ongetwijfeld zijn weer vele uren door zeer- c.q. hooggeleerde figuren besteed om een geheel nieuw woord te bedenken om de wonderschone Franse taal te verrijken. Des te opmerkelijker is het dat Claudie Haigneré in vrijwel alle artikelen op internet gewoon astronaute of cosmonaute wordt genoemd. De Académie Française, die streng toeziet op de zuiverheid van de Franse taal, zal ongetwijfeld niet versagen elke Angelsaksische aanval te pareren met weer een nieuw francofoon bedenksel. Maar de straat zal uiteindelijk zegevieren, omdat taal nu eenmaal niet gemaakt wordt door 40 achtenswaardige bejaarden in een prestigieus instituut.

De eerste spationaute heette op 17 augustus 1996 nog Claudie André-Deshays toen ze met een Russische Soyuz-capsule de raketbasis Baikonur in Kazakstan verliet. Op weg voor een 16-daags geheel verzorgd verblijf in het ruimtestation Mir, samen met twee cosmonauten, zoals een vergelijkbare commissie in het Kremlin ooit de Sovjet-ruimtemannetjes had benoemd. Het was boven op 390 kilometer hoogte inschuiven toen ze arriveerde. Aan boord zweefden twee Russen en de Amerikaanse Shannon Lucid al ruim vijf maanden gewichtloos door het labyrint van buizen, kabels en andere obstakels. Claudie, neurologe en rheumatologe, deed tijdens haar missie proeven met het functioneren van het menselijk lichaam in gewichtloze toestand. Op 2 september woog ze weer normaal.

Na haar huwelijk met collega Jean-Pierre Haigneré was ze de eerste vrouw die in oktober 2001 het nieuwe International Space Station ISS bezocht, slechts enkele maanden nadat 'haar' Mir aan het einde van bijna 90.000 omlopen rond de aarde in de dampkring tot gloeiend stof verging. Ditmaal niet alleen als wetenschapper, maar ook als pilote van een Russische 'taxi' om ISS-bemanning te wisselen.

Claudie Haigneré koos daarna voor de politiek en was van juli 2002 tot maart 2004 onderminister voor onderzoek en nieuwe technologie, daarna tot mei 2005 voor europese zaken in het kabinet Raffarin.