Tourtoerist

Fransen en de Tour. Het blijft een merkwaardige relatie. Wielrennen is hier helemaal niet zo populair. Franse tv zendt nauwelijks klassiekers uit, behalve dan Paris-Roubaix. Andere koersen, hooguit een minuutje in een sportjournaal. In de Midi Libre pagina's vol over voetbal, rugby, Sebastien Loeb met z'n C4 en de course camargaise. Wielerberichtjes verstopt tussen marginale sporten als watertrappelen, synchroonfiguurzagen of midwinterwippen.

Toch stonden er vanmiddag in Vauvert weer duizenden langs het smeltende asfalt. De Tour komt! Uren wachten bij 33 graden op de reclamekaravaan. Want daar komen ze voor. Karrevrachten kadootjes worden door uiteenlopende firma's uitgeworpen over de 3569,9 km Brits-Belgisch-Franse wegen. Levensbedreigende toeren om een vet worstje, zakje Haribo of petje van de bank te veroveren. Volwassen mannen die peutertjes met graagte in de greppel werken om een muts van Skoda te scoren. Moeders die zich met hun kroost onvervaard voor aanstormende promotieteams werpen. Zonder helm is de kans op ernstige hersenbeschadiging niet gering. De hebbedingetjes worden door schaars geklede meiden met verve in het volk gekeild. En alles onder enthousiast gezwaai naar iedereen die voorbijkomt.

Het duurt dan nog een klein uur voordat de eerste coureurs arriveren. Sommigen vertrekken naar het café. Op tv is het allemaal veel beter te zien. De rest zoekt schaduw. Het intermezzo wordt gevuld door tientallen VIP-voitures met volgegeten gasten van sponsors. Dat maakt hongerig. Een koelboxje geleegd, flesje ontkurkt, de oogst aan surprises beoordeeld, hier en daar wat kleingoed geruild en stiekem een plas achter de boom. De gendarme kijkt even de andere kant op.

Het eerste geronk van de tv-helicopter schudt de tourtoerist weer wakker. Weinige minuten later de kopgroep. Fransen klappen beleefd, de toevallige Hollanders en Belgen brullen als gekken en de Duitsers zijn hier ook al naar huis. Het peloton volgt in twee stukken en dat is 't. De Tour in nog geen anderhalve minuut.
Volgend jaar staan we er weer, een leeg zakje mee voor de oogst...