Locronan

Het Office de Tourisme weet zeker dat er al 5 eeuwen voor onze jaartelling Keltische bedrijvigheid was. Het voorhistorische volkje had de eigenaardige gewoonte op zoek te gaan naar de plek waar de zon ondergaat en kwam dus logischerwijs ook uit in het uiterste westen van Bretagne.

Om een voetafdruk achter te laten bouwden ze er in het Bois du Nevet een nemeton, een groot terrein met een omtrek van zo’n 12 kilometer en 12 stenen die de maanden van het Keltische jaar voorstellen.

Het heidense heiligdom even zuid van Locronan heet uniek te zijn in Europa, omdat vergelijkbare plekken de tand des tijds niet hebben doorstaan. Waar of niet, de Locronanais hebben wel een mooi verhaal.

Het dorpje zelf is vooral heel erg middeleeuws èn buitengewoon fotogeniek. Met als gevolg dat het uren kan duren voordat je het pittoreske pleintje eindelijk zonder toeristen (boven) in je digitale geheugen opslaat. Zichtbaar is desondanks nog steeds de rijkdom van het plaatsje, in de late middeleeuwen op gang gekomen door het vervaardigen van zeildoek. In hun ‘gouden eeuw’ na 1500 produceerden de wevers van Locronan zeildoek dat breder en langer was dan dat van de concurrenten.

Op de klantenlijst uit die tijd stonden de Spaanse Armada, de Britse marine, de schepen van de Franse koning, natuurlijk de belangrijke Bretonse vissersvloot en ook in de registers van Arnemuiden en Middelburg komen aankopen voor.

Zelfs de ontdekking van Amerika mogen de Bretoenen op hun conto schrijven, want de karvelen van Columbus waren voorzien van zeilen uit Locronan.