Euroleed

Momenten in je eigen geschiedenis die haarscherp op je netvlies blijven. Voor mijn generatie de Watersnood 1953, de aanslag op president Kennedy, Neil Armstrong op de maan en 11 september 2001. Je weet nog waar je was en hoe je het nieuws binnen kreeg. Ook de eerste uren na dat nieuws liggen nog wel ergens vast, maar daarna verdwijnt alles weer in de chaos van je harde schijf.

Op dinsdag 1 januari 2002 waren we in Carces, dorpje in de Var. Er moest een historische handeling worden verricht en we voelden ons nerveus en dubbel. Afscheid van de gulden en voor 't eerst euro's pinnen uit de automaat. Je was Nederlander, maar tegelijk ineens ook Europeaan. Want je stond met z'n 300 miljoenen voor de automaat samen historie te schrijven. Dacht je tenminste, dankzij de hardgebakken campagne van de euro-optimisten. Maar toch ook gezond wantrouwen vanaf het begin. De zoete koek van Zalm dat het in koopkracht geen fluit zou uitmaken smaakte niet echt.

Bijna zeven jaar later weten we beter. De euro ziet er niet meer uit. Prijzen omrekenen in oude guldens? Medisch onverantwoord! Je moet er mee leren leven, medicijnen helpen niet. Heeft ook Sarkozy ondervonden. In zijn spetterende campagne beloofde hij de Fransen "Je serai le président du pouvoir d'achat". Gevolg: in oktober de hoogste prijsstijging sinds 20 maanden. En het wordt hoger, net als de zeespiegel. In 2008 wordt kaas 13% duurder, melk 11% en groente 10%. Zegt de baas van superketen Auchan.

De automaat in Carces heeft nu een ook een vast plekje op mijn schijf. Met een stukje euroleed uit het weekblad Le Point erop geplakt. Lees en huiver.