Oernederlands

Een snoeihete dag, tijd voor overpeinzing in de schaduw van een oude notenboom. Hoor wie klopt daar kinderen komt bovendrijven. Een oernederlands begin van een kinderversje. 't Is een vreemdeling zeker, ga maar even kijken wie daar is. De grijsaard voor de deur wordt warm onthaald. Koek en warme chocolademelk worden met de buitenlander gedeeld. Bij zijn vertrek wordt met weemoed afscheid genomen. Met traantjes in de ogen roepen de kleintjes of hij volgend jaar weer terug wil komen.

Als Nederlander ben je in Frankrijk een étranger, een vreemdeling. De oernederlandse Dikke van Dale is helder: een buitenlandse man of vrouw, niet meer, niet minder. Een warm lijf dus, net als ik. Iemand die ergens vreemd is. Een mens met liefde, verdriet, zorgen, vreugde. Alles wat menselijk is.
Geen zeldzame diersoort, bedreigd plantje of kwetsbaar natuurgebied. Daarvoor bestaat in Nederland beleid. Om te beschermen, niet om er vanaf te komen.
In Den Haag is sinds enige tijd vreemdelingenbeleid juist niet bedoeld om te beschermen. Bij herhaling onderstreept door de nieuwste lichting oernederlandse zogenoemde politici.

Mijn moeder was een oernederlandse en heeft me altijd gezegd nooit mee te gaan met vreemde meneren. Ik wist heel lang niet wie ze daarmee bedoelde. Zeker niet Sinterklaas, want die kreeg bij ons elk jaar zijn feestelijk onthaal. Ook niet buurman uit Indonesië, die zulke lekkere koekjes bakte.

Pas nu ze er niet meer is, begrijp ik wie ze toen bedoelde ....