Ballen

9 mei. Het kan niet wranger. Juist op de dag dat Europa viert dat de Franse minister van buitenlandse zaken Robert Schuman in 1950 zijn plan lanceerde voor de oprichting van de Kolen- en Staal Gemeenschap, schudt het Europese huis op zijn grondvesten. Zwartkijkers met een hoge zuurgraad spreken van de 1e Europese Geldoorlog en her en der borrelen onwelriekende gedachten op om de Europese Unie om zeep te helpen. De erfenis van Europese voormannen als Jean Monnet (Frankrijk), Alcide de Gasperi (Italië) en Konrad Adenauer (Bondsrepubliek) staat op het spel door onverantwoord gedrag van Griekse politici die de gunst van kiezers verkozen in plaats van het op orde brengen van het eigen huishoudboekje.

Dat Robert Schuman zich als echte democraat inzette voor Europese samenwerking, maakt hem tot een bijzondere figuur. Juist hij werd  in de Tweede Wereldoorlog door de Duitsers enige tijd gevangen gehouden, waarna hij zich aansloot bij het Franse verzet. De in 1963 overleden staatsman zette de lijn voort die anderen als Erasmus, Rousseau en Thomas More hadden uitgezet. Waar eerdere pogingen vooral stuk liepen op pretenties van dictatoriale en/of onbekwame machthebbers, lukte het Schuman om een jaar na zijn eerste schets zes Europese landen te laten samenwerken. In 1958 werd hij bovendien voorzitter van het Europees Parlement.

In 1949 sprak Robert Schuman in Strasbourg historische woorden: “De Europese gedachte betekent deel uitmaken van een culturele familie, bereidheid om een gemeenschap te dienen in totale wederkerigeid, zonder verborgen motieven of egoïstische uitbuiting van anderen”. 

Hij zou het vandaag weer gezegd kunnen hebben.

Aan zet zijn politici met ballen, zodat Schuman, le père de l’Europe, op 9 mei 2011 weer postuum trots kan zijn op zijn standbeeld in Brussel.

Europa is het waard.