Geslacht

Ooit verscheen in NL een boekje met machtige geslachten. Nee, niet die, maar een imperium van families die de boel in ons land een beetje onder elkaar verdeelden. Veel oud geld, staatsmannen (waar zijn staatsvrouwen?), geestelijke types, kapiteins van industrie. Een jaloerse vakbondsbons had het bedacht en in kaart gebracht. Je hoort daar niet zoveel meer over. Wellicht heeft de algehele nivellering ook in die kringen toegeslagen. Of hangen ze nu wat rond op tropische eilanden en laten de boel de boel.

Hier bij Marianne lijkt de erfelijke macht onuitroeibaar, ruim tweehonderd jaar na de Révolution. La France des dynasties ou les fils et les filles de. Daarover is dezer dagen veel te doen. Met voorop natuurlijk Sarkozy, die zijn nageslacht lijkt klaar te stomen voor een soepele machtsoverdracht. Hij zal er, meester in het smeden van politieke meerderheden, natuurlijk als dekmantel nog wel een nieuwe partij voor oprichten. Maar de bedden worden al gespreid. Volg de bladen en je ontmoet zijn navolgers. Nieuwe generaties Baudus, Chirac, Debré, Hollande en Mitterand lopen zich al warm. En in de provincie gaat de zucht naar pluche vaak al twee tot drie generaties terug.

In de financiële onderwereld dezelfde lakens. Al decennia worden ze daar uitgedeeld door Lagardère, Dassault, Pinault, Bouygues en Peugeot, om maar wat te noemen. En overal zit een jongere uitvoering in de dug-out om het spel voort te zetten.
Dynastieke neigingen ook bij het mediavolkje. De coterie Poivre d’Arvor, de clan Castaldi en de hofhouding van Drucker beheersen het scherm. Bij tv-gigant Canal + worden de riante budgetten voor nieuwe producties vergeven aan nazaten van overbetaalde managers.

Zelfs de kunst ontkomt niet aan erfelijke zelfbevlekking. We kennen de zonen Dutronc, Depardieu, Brasseur, Cassel en Delon en dochters Halliday, Gainsbourg, Seigner en Birkin. Het jongetje van zanger Louis Chédid wist zijn afkomst lang te verbergen door schuil te gaan als rock-artiest M, maar bleek ook van hetzelfde pak.

De enige anonieme held die alom geroemd wordt, ligt naamloos onder een eeuwige vlam op de drukste rotonde van de republiek. Fransen wachten dus met smart op de nieuwe grote onbeschreven Cui-Cui, zoon of dochter van de nooit-van-gehoorde Piou-Piou. Zonder vermogend verleden of knarsende kruiwagen en vers uit het volk. Daarvoor gingen ze ooit de barricade op.