Eeuwigheid

Op een willekeurige Franse markt loop je vanzelf aan tegen een kraam vol ansichtkaarten. Zwart-wit, beduimeld en vaak met postzegel of stempel op de afbeelding. Meestal uit de eerste helft van de vorige eeuw. Mensen staan stil in afwachting van het moment waarop de fotograaf zijn magnesium laat ontbranden.
Minstens zo aardig bij die plaatjes is de achterkant, waarop al lang verdwenen voorvaderen en -moederen een groet brengen aan de geadresseerde. Vaak met onnutte trivia, soms ook met aardige details. Zo richtte een reiziger zich rond 1940 tot het thuisfront met een beschrijving van Nismes. Toen kennelijk nog een gebruikelijke naam voor Nîmes.

Ook op deze carte postale uit Pont-Saint-Esprit, het noordelijkste puntje van de Gard, komt volk naar buiten voor een moment eeuwigheid. Een nog autoloze Boulevard Gambetta, met poserende Spiripontains. Want zo heten de inwoners, ook nu nog. Frankrijk kent heel veel boeiende voorbeelden van ingezetenen die lastig zijn thuis te brengen. Een tiental jaren geleden was er een radioprogramma waar je een half varken kon winnen door het raden van de juiste naam.

Echte regels lijken niet te bestaan, al eindigen de meesten op ois of ais. Maar wat moet je met de Lussanois (Lussan) en Moulézanais (Moulezan), allebei eindigend op an. Kiest u maar, lijkt de regel.
Nog wat voorbeelden uit de Gard met morgen de uitslag. Waar wonen de Camluçois, de Orsérilhanois, de Stéphanolmiens, de Sortois, de Mediogozins en de Cigalois?