Morbihan

Reizen in Frankrijk is ook een tocht door je eigen verleden. Een paar dagen Morbihan langs ooit bezochte dranklokalen waar je de eerste cidre dronk. En de toen nog betaalbare eetgelegenheden. Maar ook een dejá vu van vergezichten, witgewassen dorpspleinen en strenge grauwgrijze godshuizen. Vastgeroest in de herinnering komt de geur van Bretagne weer bedwelmend boven. De zilte neus, om 't in wijnspraak te zeggen. Bij laag water tussen de achterblijvers van de vloed zoeken naar een maaltje coques of wat verdwaalde oesters. De overweldigende aanblik van honderden meters drooggevallen zeebodem. Met de zekerheid dat 't een paar uur later weer verdwijnt onder eindeloze deining van de oceaan. Getijdenspel, het blijft een wonder.

Eigen verleden is soms mooier dan de werkelijkheid. Zoals de prehistorische vindplaats bij Locmariaquer. Een verzameling 6500 jaar oude megalithische grafresten van lang uitgestorven krachtpatsers. Want hoe krijg je anders een 20 meter hoge menhir van 350 ton recht overeind? De eeuwen hebben hem doen omvallen. Of misschien middeleeuwse bricoleurs die wat bouwmateriaal nodig hadden.
Dertig jaar geleden een gratis plek die je fantasie prikkelde hoe 't ooit was. Nu een omheinde toiletruimte annex ansichtkaartenkiosk van een ontstellende treurigheid en bewaakt door dito volstrekt ongeïnteresseerde vrouwelijke cipiers. Nergens aankomen en betalen, is 't kortaf.
Dat doe je, om verderop te zien dat er geen spaan fantasie meer nodig is. Iemand heeft het onzalige idee gekregen het geheel om te bouwen zoals 't volgens hem/haar ooit geweest zou moeten zijn. Omhooggevallen ambtenaar met niet afgemaakte ambachtschool en twee danslessen. Geen benul dat je met je fikken van archeologische vindplaatsen moet afblijven. Niks meer aan. Alles netjes aangeveegd, bordje er bij en op de paden blijven!

Ook de Alignements de Carnac (boven) zijn nu voorzien van kilometers hekwerk met vervaarlijke waarschuwingen. Alsof je zo maar even die joekels uit de grond trekt om thuis je tuintje te versieren. Gelukkig mag je er buiten het seizoen voor niks doorheen lopen, vol onbegrip wat die lange rijen stenen precies betekenen. 2934 stuks, verdeeld over drie locaties. Je hebt geen idee, maar bent niet alleen. Ook de wetenschap heeft nog steeds geen antwoord.

Met Asterix en Obelix in het achterhoofd blijf je met een mooie fles Muscadet hangen bij hèle lange tafels vol prachtige Bretonse Fruits de Mer.
De allerbeste daar aan de Golfe de Morbihan...

Nunc est bibendum