Le Camargue

Ben je niet zwaarder dan 450 kilo, schofthoogte net 1,47 m en een grijs-witte vacht, dan behoor je vrijwel zeker tot één der oudste rassen ter wereld. Je stamboom gaat terug tot de duisternis van het verleden, al zijn er lijnen naar arabische en keltische voorouders. Ook de familie Prewalsky laat zich gelden. Je skelet lijkt op prehistorische voorgangers die bij Solutré in Bourgogne zijn gevonden. Vochtig, moerassig laagland zoals rivierdelta's, daar voel je je thuis. Je hebt een haat-liefde verhouding met zwarte stieren. Moedig, een zacht karakter, niet veeleisend, levendig en alert, makkelijk met het zadel, bestand tegen slecht weer en een geweldig uithoudingsvermogen. Dat zeggen ze over jou. Ze noemen je Le Camargue.

De witte paarden uit de Rhône-delta waren al bekend bij zeevaarders uit Fenicië die ruim voor de jaartelling zo'n beetje alle kusten van de Méditerranée afstruinden. Ook de Romeinse veldheer Julius Caesar noemt ze in rapporten en zou het fokken van het ras hebben bevorderd. De Camisards, protestantse opstandelingen in de Cévennes, gebruikten ze bij hun acties. Keizer Napoléon Bonaparte verspeelde ontelbare schimmels in zijn Grande Armée en de viervoeters hebben letterlijk bergen werk verzet bij het graven van het Suezkanaal.

In de driehoek Montpellier, Tarascon en Fos vinden we de meeste extensieve fokkerijen van het Camargue-ras. Op die manades, vooral in de Camargue zelf, leven ze in weer en wind en volle vrijheid. In een gebied van minstens 20 hectare en gemiddeld niet meer dan twee volwassen dieren per hectare. Dat zijn enkele van de strikte regels die de organisatie van fokkers heeft opgesteld en waaraan een manade moet voldoen om de raskenmerken te waarborgen.

Manades fokken ook de kleine Camargue-stier. Het is een ideale combinatie. Le Camargue is bij uitstek een betrouwbare partner van de gardian bij het werken met stieren. Snel, wendbaar en dominant, met een natuurlijk overwicht op de taureaux. Ook tijdens een abrivado zie je dat ze niet beducht zijn voor stieren.Het voortbestaan van het ras is door de organisatie van fokkers verzekerd. Er moeten bij een manade altijd minimaal vier 'beschikbare' merries zijn voor de voorplanting. Je zou nog jaloers worden ....