Perrier

Onder de grote Franse merken mag een aantal met recht wereldberoemd worden genoemd. Denk aan wat modehuizen, de grote cognacs, een paar automerken en de eerste balpunt die Europa veroverde.
Niet zo voor de hand ligt een bedrijfje dat in de jaren vijftig door slimme marketing regelmatig alle voorpagina's haalde. De Tour de France was nog exclusief voorbehouden aan de krant, uitgezonderd een enkele radioman die 's avonds laat nog even een stukje mocht voorlezen. Wielervolk kende vooral via foto's de heroïsche koppen van de slaven van de weg. En daar maakte een handige reclameman gebruik van. Bij elke etappe-aankomst kregen alle renners een geopend flesje Perrier aangereikt. Het eerste wat ze deden was de bubbeltjes leegklokken, recht in de lens van de fotografen.
Zo werd het bronwater uit de Gard in korte tijd de populairste dorstlesser van Frankrijk.

De legende wil dat Hannibal, tijdens zijn tocht door Frankrijk om de Romeinen een lesje te leren, in 218 voor onze jaartelling een nachtje overbleef in deze streken. Dat gebeurde op een plek waar koolzuurhoudend water zo maar uit de grond kwam. Het leek op kokend water, maar dan koud. De locatie werd later dan ook Les Bouillens genoemd. Een kleine drie eeuwen later, nadat Caesar Gallië ondersteboven had gelopen, knutselden Romeinen een eerste bassin bij de bron. Legioensoldaten sopten daar hun stukgelopen voeten en de geneeskrachtige thermes waren een feit.

Even een stukje overslaan tot 1841, wanneer ene Alphonse Granier van Napoleon III een vergunning krijgt waarmee het borrelende geneeskrachtige vocht wordt erkend als eau minérale naturelle. Waarmee een koning zich al niet bezighield.
De boel gaat echter na een brandje failliet en pas in 1898 neemt docteur Louis Perrier uit Nîmes de droevige handel in Vergèze over. Vijf jaar later is de Ierse zakenman John Hammsworth eigenaar. Hij blijf handig gebruik maken van de bekendheid van de docteur, maar besluit het water alleen nog maar in flessen te verkopen. Dè manier waarop in het British Empire bronwater aan de man werd gebracht. De wereld lag dus open en in 1908 werden al 5 miljoen flessen met de hand gevuld en verkocht, tot in India toe.

Na wat tegenslagen wordt het bedrijf na WO2 op Amerikaanse leest gemoderniseerd. Spannende wereldwijde marketing zorgt voor 150 miljoen flessen in 1952. In de VS wordt Perrier een cultdrank (1988 ruim 300 miljoen stuks) en driesterrenrestaurants willen alleen nog maar het sexy groene flesje op tafel.
In 1990 beginnen de problemen. Een deel van de productie is vervuild met het schoonmaakmiddel benzeen. De handel zakt in en twee jaar later wordt de tent overgenomen door het Zwitserse Nestlé. Daarna komt het merk vooral in het nieuws met arbeidsconflicten, personeelsafbouw, verplaatsing van activiteiten. De investeerders willen meer geld zien en wringen Perrier tot de laatste bubbel uit.

Groot geld houdt weinig rekening met 20 eeuwen traditie ...