Blauw bloed

Frankrijk kent een prachtig verhaal over het ontstaan van koninklijk blauw bloed. Het dateert uit de vijfde eeuw, zo rond de tijd dat de Franken met nog wat andere germanen vanuit het noorden het Romeinse Gallië binnentrokken. Zeergeleerde historici hebben een boel twijfel over die periode, omdat er maar één tekst bestaat die daarover handelt. Gregoire de Tours, bisschop en dikke vriend van de toenmalige Frankische vorsten, schreef het met een vette knipoog naar zijn opdrachtgevers. De betrouwbaarheid van zijn bijdrage aan de historie is dus zo-zo, maar we hebben weinig anders. Bovendien leefde hij bijna 200 jaar na dit eigenaardige voorval:

De Frankische hoofdman Clodion heeft tijdens zijn Tour de France behoefte aan een rustdag. Samen met madame Clodion vindt hij een plekje aan zee om de zondagmiddag door te brengen. Ze doden de tijd met wat je zo doet op een warme dag op een stil strand. Frankrijk is in die jaren tamelijk leeg, dus hebben ze geen pottenkijkers in het zand. Bovendien bestaan zwembroeken nog niet, dus wat doe je dan als gezonde germaan?
Madame gaat na de daad voor wat afkoeling te water en zie, ze wordt al in de eerste golf besprongen door een quinotaurus. Een half man-half staart in zoutwater uitvoering. Er was verder niemand op het strand, dus we moeten Clodion op zijn woord geloven.
Al een paar weken later moet madame wekelijks naar zwangerschapsgym in de multi-functionele tent. Het dagje strand levert een gezond jongetje op, zonder extra onderdelen. Ze noemen hem Mérovée, wat in het oud-Frankisch iets zal zijn als zilt zeezaadje.
Maar wat bedenkt slimme Clodion? Mérovéetje is een bijzonder kind en dat is ie, verklaart hij officieel als kenner van z'n klassieken. Het kind heeft TWEE vaders, komt uit de blauwe zee en heeft daarom BLAUW bloed! En dus moet hij koning worden.

Zo is het ook gegaan. De hele familie was plots van adel, iedereen kreeg een hoog baantje en Mérovée werd bekend als stamvader van het Frankische koningshuis der Mérovingen. Of hij ook werkelijk bestaan heeft is echter nog steeds de vraag.
Met dat Huis is het overigens slecht afgelopen. De latere opvolgers waren doorgaans luie donders, die het liefst liederlijk door het leven gingen en het regeren overlieten aan slecht betaalde ondergeschikten. Eén daarvan zette zijn koning buiten de deur en werd zelf stamvader van de Karolingen. Zonder onderwaterseks, maar wel met blauw bloed.

Quiconque s'elève sera abaissé...