Identité française

Er was een tijd dat je in Parijs bij het bestellen van de huiswijn per definitie een Pot Beaujolais kreeg. Het flesje van 460 ml met de opvallend dikke bodem. De favoriet van elke Parijzenaar toen de naam van de kleine appellation nog niet was verpest door de golf van Beaujolais Primeur die Europa overspoelde. Sindsdien wordt alleen al in Japan eens zoveel Beaujolais gedronken als geproduceerd.
Teveel marketing, door kritische journalisten tegen het licht gehouden, en de publieke opinie ging zich tegen de Pot verzetten. In Parijs is het nu bon-ton om de unieke cépage (Beaujolais is van de zelden elders gebruikte gamaydruif) te verguizen: le beaujolais ne vaut rien.

Misschien niet toevallig dat twee journalisten daarom vandaag in het dorpje Fleurie het Comité de défense du beaujolais hebben opgericht. In de prestigieuze sterrentent Auberge du Cep, waar de wijn doorgaans door de sommelier met witte handschoenen wordt uitgeserveerd. Vooral voor vliegtuigen vol Amerikanen, die komen controleren of hun eigen namaak uit Napa Valley (tot woede van de boeren rondom al jaren op de markt als Gamay du Beaujolais) echt zoveel slechter is.

Wijn- en eetschrijvers Bernard Pivot en Périco Légasse voerden vandaag nog acht andere musketiers aan die, ongetwijfeld begunstigd door het nuttigen van de prijswinnende Beaujolais, besloten dat het tijd werd hèt enige echte symbole de l'identité française te gaan beschermen.

Na het proeven van twintig wijnen werd het jaar 2009 tot exceptioneel uitgeroepen en wijnboer Pierre David met zijn Château d’Emeringes op het schild gehesen. Net zoals dat 2000 jaar geleden in dezelfde streek de gewoonte was bij de Germaanse stam der Bituriges om hun helden te eren. Vandaar het Franse woord voor dronkenschap, biture, wisten Pivot en Légasse na het laatste glas nog te melden.