Missionarishouding

Lastig iets te achterhalen over het Franse huwelijk in de vroege middeleeuwen, laat staan over de seksuele moraal. Degenen die dat konden opschrijven waren door gelofte niet in de gelegenheid om zelf een echtelijk bed te delen, hoewel in de twaalfde eeuw abdes Heloise en kloosterbroeder Petrus Abaelardus minstens één keer grensoverschrijdend bezig zijn geweest. Dochters van aristocraten trouwden vaak op de leeftijd van 14 of 15 jaar, volksmeisjes met 18 of 19 jaar. Jongens wachtten tot rond 25 of 27 jaar en profiteerden van een dubbele moraal. Zij maakten uitgebreid kennis met de liefde, meisjes werden geacht als maagd te huwen.

Later was het huwelijk vooral iets voor de ouders. Een ‘goed’ huwelijk gaf prestige en meestal financieel voordeel. Je kon er ook makkelijk van af. Onvruchtbaarheid, impotentie of bloedbanden tussen echtgenoten waren redenen voor ontbinding.
Vanaf de late elfde eeuw (Gregoriaanse hervorming) speelt de priester nauwelijks een rol en wordt de trouwring gewisseld op het plein voor de kerk. En dan op naar het feest.

 Dat verandert aan het eind van de Middeleeuwen. De kerk gaat zich weer met de echt bemoeien en de pastoor komt zelfs aan het huwelijksbed om de boel te zegenen. Met als enige opdracht voortplanting, de man boven en verder geen gedoe. Eeuwenlang als missionarishouding gepropageerd door generaties priesters; De term zelf komt van Tahiti waar de kerk ontsteld ontdekte dat het daar anders ging, maar dat terzijde.

Misverstand 1: de droit de seigneur (zoals in de film Braveheart) was niet het recht van een heer te ontmaagden, maar de bruid bij het huwelijksbed te zegenen.
Misverstand 2: in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht (Woody Allen in de film "Alles wat je ooit wilde weten over seks, maar nooit durfde te vragen") is de kuisheidsgordel voor vrouwen een fabel.