Attila

De tsunami van barbaren in de 3e eeuw zet een historische Franse mythe danig op de tocht. Net als de Franken, die er eigenlijk nog steeds zitten, kwamen ook andere stammen de plaats innemen van de schaarse oorspronkelijke bewoners. Hoezo Gallische afstamming? Misschien komen de Fransen wel allemaal ver achter de Rijn weg. En dat is even slikken. Je rekent toch niet op een toevallig passerende Oostgoot als grand-grand-grandpère. Maar zo moet het wel gebeurd zijn.

Onder de barbaren zijn de Bourgondiërs de bekendste. Zij leerden waarschijnlijk de oorspronkelijke bewoners hoe je een grand cru kon maken. Net als de Westgoten langs de Gironde, want ook in dat hoekje bij Bordeaux is het redelijk gelukt.
Een absolute noviteit waren de Hunnen. Klein uitgevallen ruiters heel ver uit Azië, in die tijd ook wel de gele golf genoemd. Hun komst in de dorpen bracht nogal wat rumoer. Waarschijnlijk een fout woordenlijstje Huns-Frans meegenomen. "Êtes vous une vierge?"
Het liep in ieder geval vanaf het begin niet lekker.

De baas van de Hunnen was ene Attila. Over hem gaan wonderlijke verhalen. Zo had hij bij zijn favoriete stalbaas een paard besteld dat als gril èn grasmaaier kon worden ingezet. Onder het zadel zou hij biefstukken hebben gegaard en waar het beest zijn hoeven zette groeide nooit meer gras. Het geheim van dit opmerkelijke beest is helaas in de duisternis der eeuwen teloor gegaan.


Zijn Hunnen hielden zich intussen bezig met hun favoriete hobby's: paardrijden, hier en daar wat plunderen, dorpje in de fik, maagden roven, andere stammen treiteren en meer van dat soort ouwe-jongens gedrag. Het leidde in menig optrekje nog vóór het avondlied tot de bezorgde vraag : "Liggen ze nu eindelijk in hun Hunnenbed?"

Dit had nog eindeloos kunnen duren, ware het niet dat Attila een foutje maakte. Even niet opgelet en zo kwam hij terecht op de Catalaunische velden, ergens tussen Troyes en Chalons. Daar kampeerde op 20 september 451 echter de Romeinse veldheer Flavius Aetius, uitgestuurd met wat legioenen om de onbeschaafde hordes te stoppen. Het werd een forse knokpartij en de Hunnen zochten in paniek een goed heenkomen. Sommigen werden pas veel later ver in Italië teruggevonden. Sindsdien is hier nooit meer iets van Attila en zijn gele opdondertjes vernomen en kon in de optrekjes weer rustig worden geslapen.

En zo begon de geschiedenis van het huidige Frankrijk eigenlijk met een happy end.