Frans bloed

Zit er nog Frans bloed in de Oranjes? Met Koninginnedag voor de deur (in Frankrijk bij de vele NL-clubs met oranjebitter, ingevlogen haring en smartlappenkoren) even een spoortje terug in het verleden. Stamvader van de hele familie is ene Walram von Laurenburg, die zich ergens in de 12e eeuw graaf van Nassau mocht noemen. Zijn zoon Heinrich liet in 1240 het slot Dillenburg bouwen, in het hartje van het graafschap. Een gebied ten zuidoosten van Bonn, waar zijn nakomelingen de handel in de volgende eeuwen voortdurend onder elkaar hebben verdeeld, geruild, ingetrouwd en vererfd. Een lappendeken, waaruit twee eeuwen later de tak Nassau-Dietz opduikt met veel bezittingen in de Lage Landen.

In 1515 komen we de eerste Franse dame tegen, Claudia de Chalon. Zij deelt het bruidsbed met Hendrik van Nassau-Dietz die ook Heer van Breda op de deur heeft staan. Het is hun zoon Renatus die in 1530 het prinsdom Orange erft van zijn oom Philibert de Chalon en de titel Prins van Oranje mag voeren. Hij introduceert bij de Nassaus het bekende Je maintiendrai, de wapenspreuk van moeders Franse familie. Bij zijn kinderloze dood in 1544 valt de titel in de schoot van neef Willem, beter bekend als Willem de Zwijger en in feite de eerste Nederlandse Prins van Oranje. Van diens vier ega’s zijn er twee met Franse wortels, Charlotte de Bourbon (moeder van zes dochters) en Louise de Coligny die Frederik Hendrik op de wereld zet.

Daarbij is het gebleven. Alle Oranjes die rijp werden geacht de lijn voort te zetten kozen vooral voor degelijke Duitse partners. Tenminste, bij de officiële hoofdverloofdes. Buiten de deur waren de grenzen minder scherp.

Misschien is een Argentijnse koningin bij machte wat wild bloed in de verstijfde oranjeaderen te pompen...