Krim

Vandaag 155 jaar geleden verklaarde Frankrijk, samen met haar Engelse bondgenoot, de oorlog aan Rusland. Ze schoven daarmee aan in een conflict dat de geschiedenis zou ingaan als de Krimoorlog, ook wel de eerste 'moderne' oorlog ondermeer omdat journalisten er direct verslag van deden en foto's of prenten bij hun verhalen plaatsten.

Fransen hadden eigenlijk niet zoveel te zoeken in dat roerige gebied aan de Zwarte Zee. Natuurlijk was er een afspraak dat ze de Turken te hulp zouden schieten bij een aanval van de Russen. Met een beetje handige diplomatie had Parijs zich echt wel buiten het wespennest kunnen houden toen de Russische admiraal Pavel Nachimov de Turkse vloot een paar maanden eerder de grond in boorde.

Maar zoals in zoveel oorlogen ging het ook deze keer om grote ego's van al dan niet gekroonde hoofden. De Russische tsaar had zijn Franse collega op zijn ziel getrapt door te roepen dat Napoleon III de keizertitel had gejat. Feit is inderdaad dat Louis-Napoleon Bonaparte zichzelf in 1852, toen hij toch al staatshoofd én regeringsleider was, tot keizer had uitgeroepen van het eigenhandig bedachte Second Empire.
Overigens geheel in de familietraditie, want oom Napoleon I had dat kunstje een halve eeuw eerder ook geflikt. Zijn neef beantwoorde de Russische belediging door Franse troepen een oorlog in te sturen die ongekend gewelddadig zou worden. Het aantal doden en gewonden was buiten proporties, voornamelijk veroorzaakt door de confrontatie van oude strijdmethoden en moderne vernietigingswapens.
De Britse verpleegster Florence Nightingale zou er eeuwige roem mee vergaren.


Frankrijk kwam in 1856 wel als mede-overwinnaar uit de strijd. De megalomane Napoleon III vierde dat door zijn bouwmeester Haussmann een paar nieuwe Parijse boulevards te laten aanleggen met namen van in bloed gedrenkte veldslagen uit de oorlog. Naar schatting 30.000 Franse soldaten maakten dit feestje niet meer mee.