Minou

Onze kat heet Minou, maar dat schijnt fout te zijn. Het is een zij (hoewel ontdaan van de belangrijkste delen onder de motorkap) en volgens Fransen moet ze dan Minette heten. Maar ja, ze luistert nu naar Minou en dus houden we 't maar zo.

Ze is aan komen lopen. Of liever gezegd, gedumpt voor het tuinhek. Ze liep het terras op en besloot dat ze hier maar moest blijven. We hebben twee dagen aangedrongen om op te stappen. Geen eten gegeven, nog een keer met een plens water geprobeerd (foei...), maar ze zag ons wel zitten.

Voor de gastvrijheid beloont ze ons vrijwel dagelijks met een kadaver voor de deur. Vooral in deze tijd, met alle jonge vogels, is het raak. We kunnen zo langzamerhand wel een dekbed vullen met de veren. Maar ook muizen, hagedissen, een jonge haas, een slangetje.

Toen ze nog klein was heeft ze dat allemaal ontdekt. De patrijs die neerstreek was nog te groot, maar al snel begon de stroom op gang te komen. Alleen in de winter houdt ze 't even voor gezien. Te koud 's nachts en misschien ook te weinig feest in de tuin.

Minou mag blijven, maar na de nachtelijke jacht is het regelmatig kotsen geblazen. Het liefst binnen. Als een extra bedankje. Ze schijnt het niet prettig te vinden, gezien de geluiden die ze erbij maakt. Ze doet het echt alleen voor ons...