Ruimtegruis

Vanavond was het weer vuurwerk in de bovenlagen van de atmosfeer. De Draconidenzwerm kwam langs. Een buitenaardse stofwolk, restanten van een komeet die in 1900 voor ’t eerst even langs wipte. Ongevaarlijk, want het gruis is vaak niet veel groter dan een zandkorreltje en botst met minstens 80.000 km per uur op de bovenste laag van de dampkring. Door de wrijving op een hoogte van 120 tot 80 km verbrandt het spul (meestal) volledig. Bovendien gaan luchtmoleculen gloeien waardoor een lichtspoor ontstaat.
Doe een wens maar vertel ’t aan niemand, leerde je als kind.

Soms zijn de korrels groot genoeg om te overleven en bereiken het aardoppervlak. Dat heet dan een meteoriet. In Nederland zijn sinds 1650 slechts vijf meteorieten met zekerheid geborgen. De grootste had zelfs een gewicht van 7 kilo en viel in juni 1843 in Blauwkapel bij Utrecht.

ruimtegruis...

Frankrijk kent 67 beschreven meteorieten, waaronder die uit 1806 bij Alès (toen nog Alais). De bekendste èn de grootste viel in 1492 in Ensisheim in de Elzas. Een brok steen van 150 kilo zou een geweldige krater hebben geslagen. De restanten werden drie eeuwen in de kerk bewaard als geschenk uit de hemel. Het stuk wat nu nog in het dorp te zien is (rechts) weegt echter slechts 55 kilo.
Geloof en meteoriet hebben kennelijk in gelijke mate te lijden onder erosie.

200 miljoen jaar geleden was de inslag ietsje heftiger bij het plaatsje Rochechouart in de Bas-Limousin. Een krater met een diameter van 23 km was het resultaat. De meteoriet zelf is bij de geweldige klap totaal verdampt. Onderzoekers schatten dat hetzelfde gebeurde met 13 kubieke kilometer rotsen, terwijl nog eens 66 km3 finaal is gesmolten. De beroemde météorite van Rochechouart leverde in de nieuwe tijd de steensoort breccia, waarvan het plaatselijk kasteel, de kerk en andere gebouwen zijn opgetrokken.

Chateau de  Rochechouart op de kraterrand

Wat je noemt een hemels geschenk....