Fik

Het begon gistermiddag bij Fontanès, 30 kilometer verderop in de Hérault. Na drie maanden droogte, bij windkracht 7 met uitschieters tot 9. Tramontane of mistral, je weet het nooit precies.

Een wijnboer stak de berm bij zijn wijngaard in de fik om onkruid af te branden. Terwijl elke bewoner in het zuiden van zijn maire het uitdrukkelijke verbod heeft gekregen om open vuur te stoken. Binnen een paar minuten brandde dus het graanveldje van buurman en een aanpalend bosje pijnbomen.

24 uur later vliegen blusvliegtuigen nog steeds af en aan, is 2000 ha over een strook van 10 bij 2 kilometer richting Montpellier in de as gelegd, huizen en talloze voertuigen verbrand en de schrik evenredig aan de woede.

Verderop, oost van Montpellier, brand bij het plaatsje Mèze. De A9 afgezet nadat de vuurstorm in enkele seconden de autoroute overstak. Nog eens 600 ha verwoest. Te hulp geschoten pompiers uit Bouche-du-Rhône overhaast terug omdat het bij Ciotat ook goed mis is.

Oorzaken Zuid-Franse bosbranden:
30% onbekend
2% blikseminslag
43% onvoorzichtigheid of ongeluk
25% brandstichting


Vanavond is de wind gaan liggen. Gevaar (voorlopig) geweken, maar regen zit nog niet in de weersvoorspelling..

Vrijgezel

De naam Bolloré ligt niet echt op de lippen van de gemiddelde Fransman. Toch hebben vele generaties één van de produkten van deze oude Bretonse familie tussen de lippen gehad. Het papierfabriekje uit Ergué-Gabéric bij Quimper ontstond in 1822, maar kreeg pas wind in de zeilen toen in 1918 het eerste pakje ultra-dunne sigarettenpapier in de winkel kwam.
Het merk OCB (voor de locaties Odet en Cascadec plus de naam van de oprichter) was direct na Wereldoorlog 1 uniek, omdat er een laagje Arabische gum op het vloeitje zat. Plakkerig spul van de acaciaboom, zodat het vers gerold sjekkie lekker dichtgelikt kon worden.

Tot 10 jaar geleden was dat simpele stukje papier één van de pijlers onder de Groupe Bolloré. Nu goed voor ruim 6 miljard euro omzet, nog wel in papier maar vooral in transport en energie, media en telecom. In 2000 werd het merk OCB verkocht aan Amerikanen. Misschien wel omdat de naam beladen was door wat minder geslaagd gedrag van de familie in zwart Afrika. Het gerucht dat het racistische ultra-rechtse Front National belangen had in het vloeitje, werd daarom door de regerende Vincent Bolloré beantwoord met een poster (boven) die zijn goeie bedoelingen moest onderstrepen.

De familie hoort inmiddels bij de intieme vriendenkring van president Sarkozy en kroonprins Cyrille Bolloré (25) staat te boek als één der rijkste vrijgezellen. Een gewilde partij, zoals dat heet.

Papa Vincent heeft een geschat vermogen van 1,1 miljard, nog zonder het bootje (te huur voor € 180.000 per week) waarop Sarko direct na zijn verkiezing met vijf verse lijfwachten mocht uitpuffen. Papa wil echter pas in 2022 met de vut.
Tegen die tijd moet Cyrille het ook nog met twee broers delen.

Aanvallige dames moeten dus nog even op een houtje bijten.

Millésime 2010

Bij de buren begint het weer te kriebelen. Volgende week komt naar verwachting het signaal om de wijngaard te bestormen en het jaar 2010 binnen te halen. Na een lang en nat voorjaar doet de droge en niet al te hete zomer iets moois vermoeden. Kenners, en wie is dat niet in de Languedoc-Roussillon, roepen al dat het minstens zo'n millésime wordt als 2008.  Maar ook elders in Frankijk staan de voorspellingen in de plus. Alleen in Bourgogne kruisen ze nog even de vingers. Een verlenging van de zomer zou daar goed uitkomen, want augustus bracht veel nattigheid in het midden van het land.

De start van z'n oogst bepaalt de wijnboer niet zelf. Het syndicat stelt de datum van de eerste pluk vast. Leidraad is een chemische analyse van de druif. Even loeren door de refractometer (links) en je kent de suikerstand. De vigneron mag wel besluiten hoe lang ie de druiven nog wil laten rijpen. Soms zit tussen de vroege witte en de laatste blauwe wel vier tot zes weken. Ideale rijpheid weet je door het suikergehalte, maar het verlies aan zuren moet ook niet groot zijn. Vakmanschap begint dus in de wijngaard, hoewel een kleine correctie in de gistkelder nog mag.

Het volume van de oogst zal ietsje meer zijn dan vorig jaar, voorspelt FranceAgriMer, waar sinds 2009 de Franse landbouw en visserij onder valt. Maar met een geschatte opbrengst van 47,3 miljoen hectoliter zal 2010 lager scoren dan het gemiddelde van de afgelopen vijf jaar. Europees beleid vraagt echter om verdere vermindering van het aantal wijngaarden, want onderstaand lijstje moet er over vijf jaar heel anders uitzien.

2009

1. Italië, 48 Mhl
2. Frankrijk, 46 Mhl
3. Spanje, 35 Mhl
4. USA, 20 Mhl
5. Argentinië, 12 Mhl
6. China, 12 Mhl
7. Australië, 11 Mhl
8. Chili, 9.9 Mhl
9. Zuid-Afrika, 9.8 Mhl
10. Duitsland, 9.2 Mhl
11. Rusland, 7 Mhl
12. Roemenië, 6.7 Mhl

Achtertuin

In de achtertuin van Frankrijk dreigt gedoe. Om precies te zijn op de eilandjes die de collectivité d’outre-mer Mayotte vormen. 190.000 inwoners en geografisch een deel van de Comoren-archipel in de Indische Oceaan. In 1841 gekocht van de plaatselijke sultan en tot 1972 deel van Frans overzees gebied. In dat jaar besloot de VN dat de Comoren zelfstandig moesten worden, maar twee jaar later kozen de bewoners van Mayotte om bij Frankrijk te blijven. De drie andere eilanden namen wel afscheid van Parijs en gingen in 1975 op in een federatie, waar sinds die tijd 22 staatgrepen plaatsvonden.

In maart van dit jaar koos de grotendeels islamitische bevolking van Mayotte in een referendum met meerderheid voor volledige integratie in de Franse staat. Daarmee wordt het, op 9000 kilometer van Parijs, het 101e departement. Integratie betekent ook het einde van polygamie en islamitische rechtspraak. Wel in ruil voor het Franse minimumloon. Veel Fransen denken dat dat het voornaamste argument was bij het referendum. Parijs pompt al ieder jaar 635 miljoen euro naar Mayotte.

De regering van president Ahmed Abdallah Sambi van de onafhankelijke federatie (bijnaam de ayatollah) heeft een oude claim weer opgepoetst en wil dat Mayotte deel van de Comoren blijft. Tegen integratie dus: “Sarkozy is op een verkeerd spoor”, luidt de boodschap.

Op de eilanden zijn de eerste tekenen van verzet zichtbaar en in de pers wordt de Franse president verweten geen belangstelling te hebben voor de lokale situatie.

Tijd voor een charme-offensief van Carla Sarkozy.

Piper Bill

Frankrijk is in 1944 bevrijd door Piper Bill. Doedelzakspeler William Millin kreeg deze bijnaam tijdens de geallieerde invasie in Normandië. In de vroege ochtend van 6 juni landde hij op Sword Beach met de Britse 1e Special Service Brigade, een commando-eenheid onder bevel van de Schotse brigadier Lord Lovat. Deze droeg Millin uitdrukkelijk op het verbod te negeren om tijdens militaire acties op doedelzakken te spelen. Met als gevolg dat zijn manschappen niet verspreid raakten en onder de tonen van Hieland Laddi het strand bereikten. Op de enige foto van de landing (boven) staat Piper Bill nog op de boot, terwijl Lovat rechts naast zijn troepen door het water waadt.

Piper Bill zorgde op het strand temidden van Duits vuur met typisch Brits flegma en gehuld in een Schotse kilt voor een muzikaal intermezzo met het populaire Road to the  Isles. Uitstekend voor het moreel van zijn landgenoten. Zelf zou hij die eerste dag nog een gevaarlijke opdracht uitvoeren. Lovat moest met zijn commando’s namelijk zo snel mogelijk twee bruggen bereiken bij Ouistreham. Die waren in de nacht bezet door soldaten van de 6e Airborne Division en waren uiterst belangrijk om de weg naar Caen vrij te houden voor de geallieerde opmars.

Piper Bill is wereldberoemd geworden door de film The Longest Day, waarin Britse commando’s onder de klanken van een doedelzak schijnbaar moeiteloos dit klusje klaren. In werkelijkheid sneuvelden er bij Pegasus Bridge 12 man omdat ze, geheel in de traditie van Britse commando’s, geen helm droegen. Millin’s instrument werd vier dagen later doorzeefd door granaatsplinters en kwam uiteindelijk terecht in het museum bij de brug. Hijzelf overleefde de oorlog.

William Millin was tot op hoge leeftijd vaste gast bij herdenkingen in Normandië, de laatste keer in juni dit jaar (rechts).

Vorige week overleed de Mad Piper op 88-jarige leeftijd.

Concombre

Ook het Franse journaille kent de sores van de komkommertijd. De krant moet elke dag weer gevuld en er gebeurt niks. Behalve dan dat elke weekend de autoroute volloopt, Sarkozy weer zijn voorspelbare uitglijer boekt en de zee in eindeloze deining de hete stranden van koeling voorziet.

Dan maar liever een onderzoekje om de Franse toerist te ontleden.

Bijna de helft blijft gewoon thuis
Eigen land scoort nog steeds het hoogst
Winnaar is de regio Provence-Alpes-Côte d'Azur
De camping blijft favoriet met een groei van 9% na de crisis
Toch naar het buitenland, dan maar Spanje
60% is niet uit op avontuur maar boekt lang van tevoren
Vakantie voor gemiddeld € 1717 (rest Europa € 2066)

In een enquête onder 40.000 Europese hotels komt de Franse reiziger als ergste toerist uit de bus. Spreekt geen talen, is gierig en moppert voortdurend.

Volgend jaar maar allemaal thuis blijven?

Rugzak

Nog anderhalve week staan de lokalen leeg, dan mogen Franse kindertjes weer naar school. Je kunt dus nergens om de rentrée heen, zoals dat hier heet. De Franse middenstand is al weken bezig het jongvolk aan te kleden, te voorzien van schrijfgerei, inktlap, ruitjesschrift (lijntjes kennen ze hier niet) en natuurlijk een gloednieuwe sac à dos om alle pret in te proppen. En de overgang naar een volgende klas betekent ook dat het slaapkamertje opnieuw moet worden ingericht, vindt IKEA.

Dat het nieuwe schooljaar hier zo’n grote impact heeft, komt door de ARS, de Allocation de Rentrée Scolaire. Juist vandaag krijgen alle ouders (behalve grootverdieners) voor een  kind van 6 tot 10 jaar € 280 op hun rekening bijgeschreven. Tot 18 jaar loopt dat op tot € 308.

Dus volgende week over de koppen lopen bij de grandes espaces, de grote supermarktketens. Met ook dit jaar weer de ordinateur portable als niet te missen trekpleister. Dan maar een schriftje minder of nog een jaartje met de zak van opa. Want voor de ARS heb je al een Netbook met 160 GB. Zonder kan echt niet meer.

Op 1 september moeten de leerkrachten er aan geloven om een dag later hun nieuwe élèves te kunnen ontvangen. Dan is het buffelen tot 23 oktober, Vacances de Toussaint.

Waarschijnlijk is niet iedere professeur zo enthousiast als de grote baas...

Eerste Fransman

Fransen kunnen maar moeilijk los komen van het idee dat hun 551.500 vierkante kilometers het middelpunt van het heelal zijn. Zo wordt nog steeds fier gemeld dat de eerste ‘Fransman’ pakweg 350.000 jaar geleden leefde in de grot van Tautavel, een vlek in de buurt van Perpignan. In 1971 lag daar tussen een berg préhistorische beenderen een deel van een menselijke schedel, tot nu toe gewaarmerkt als het oudste menselijk bot dat in wijde omtrek is gevonden. Een officiële site van de Franse overheid schat het stukje overigens 100.000 jaar ouder, zodat het nog belangrijker lijkt.

De Man van Tautavel kon al praten (al zat daar geen woord Frans bij), liep als homo erectus, maar kende nog geen vuur. Hij liet zelf het leven tussen afgekloven botten van zijn rauw verslonden prooidieren.

Onderzoekers houden het voor zeer waarschijnlijk dat hij en zijn jagende grotgenoten ook kanibalen waren. Een splinter in het gevonden schedeldeel wijst op een gewelddadige dood, waarschijnlijk is het hoofd gespleten en leeggegeten. Zodat het niet ondenkbaar is dat de eerste Fransman wellicht door de eerste Française is opgepeuzeld.

Het zou echter nog honderden eeuwen duren voordat de bewoners van deze streken zich Fransen zouden noemen. Pas in 843 verschijnt het Latijnse woord Francia in de tekst van het Verdrag van Verdun. Het rijk van de Germaanse Franken werd toen gesplitst in het westelijke Francia Occidentalis (waaruit het huidige Frankrijk ontstond) en Francia Orientalis, bakermat voor het latere Duitse Heilige Roomse Rijk.
De kleinzonen van Charlemagne hebben het nooit meer met elkaar kunnen vinden, hoewel kanibalisme niet echt tot de gebruiken behoorde. Cultuur en taal groeiden echter snel uit elkaar en de veelal bloedige onmin tussen beide groepen duurde voort tot midden 20e eeuw.

Gelukkig gaat het de laatste tijd weer wat beter, hoewel Duitsers nog immer prat gaan op hun veel oudere Homo Heidelbergensis.

Il n'y a si fort qui ne trouve son maître...

Gendarme

Eind 12e eeuw maakt Frankrijk kennis met de eerste gewapende en geuniformeerde lijfwacht als bescherming van koning Philippe Auguste. Deze sergents d’armes trekken met hem mee op de derde kruistocht en staan aan zijn zijde in de eerste ‘nationale’ veldslag bij Bouvines (1214), waar hun vorst de Duitse keizer in het zand laat bijten.
In 1439 vormt Charles VII uit deze lijfwacht een permanent koninklijk leger, bestaande uit boogschutters te voet en gewapende ruiters, de gens d’armes. Een eeuw later vinden we deze bereden compagnieën terug als Maréchaussée, die naast hun miltaire taken ook de struikroverij op de grands chemins bestrijden.

Tot de revolutie is de Maréchaussée, ingedeeld in regionale brigades, de feitelijke politie van het koninkrijk buiten de grote steden. Bij gebrek aan een eigen gewapende structuur kiezen de revolutionairen ervoor de Maréchaussée van het ancien régime te handhaven en op 16 februari 1791 worden de brigades bij wet omgedoopt tot Gendarmerie Nationale.

De 100.000 mannen en vrouwen van de hedendaagse gendarmerie beschermen niet allemaal het staatshoofd. Dat doen de 3200 specialisten van de Garde Républicaine. 

Die zorgen ook voor begeleiding en beveiliging van officiële buitenlandse bezoekers en zijn elke zomer uitgebreid in beeld wanneer zij de karavaan van de Tour de France veilig door het land voeren.
Meest in het oog springend blijft natuurlijk het ceremoniële deel van het werk in het Elysée.

Niet altijd zonder risico, blijkt...

Sainte Cécile

Nog even terug naar Albi (zie 4-8) en het bolwerk van Sainte Cécile. Naamgeefster van de kathedraal én ontelbare harmonie- en fanfarekorpsen, muziekverenigingen en koren. Plus beschermheilige van de katholieke brandweer, na een wonderbaarlijke omleiding van een gloeiende lavastroom op Sicilië. De zeer gelovige adellijke dame leefde rond de 3e eeuw, werd tegen haar wil uitgehuwelijkt aan een heidense Romein en meldde in de huwelijksnacht dat ze maagd wilde blijven. Deze Valerianus was de beroerdste niet en ging akkoord met een celibatair huwelijk. Zoals veel christenen in die wilde jaren werd ze vervolgd en uiteindelijk door de prefect van Rome ter dood veroordeeld. Dat had nog wat voeten in de aarde, want verstikking in een bad mislukte. Onthoofding met een zwaard was echter afdoende.


Haar kathedraal is een omweg waard. De bouw, in rode steen, startte in 1282 en pas in 1480 werd de laatste troffel opgeborgen. Het baldakijn aan de ingang (links) is er in 1540 tegenaan gemetseld. Nog steeds het grootste gebouw in steen ter wereld, een massieve gotische vesting met een streng defensief uiterlijk. Het bewijs van macht van de kerk van Rome na het neerslaan van kathaars verzet in de Midi.

Maar dan het bijna overdadige interieur. Elke vierkante centimeter benut voor teksten en schilderingen, waaronder het gigantische Jugement Dernier van Vlaamse onbekende kunstenaars. Het beroemde gotische koor is in de 15e eeuw door Franse beeldhouwers gemaakt en landgenoot Christophe Moucherel sleutelde het monumentale orgel in 1736 in elkaar. Je moet er een stijve nek voor over hebben om het plafondgewelf te bewonderen: een Italiaanse renaissance-schildering van 97 meter lang en 28 breed, uiteraard met de heilige als maagdelijk middelpunt.

Cécile werd als martelares begraven in de catacomben van Callixtus in Rome aan de Via Appia. Niet zo maar een plek, maar direct naast de ruimte waar negen pausen en acht bisschoppen uit de 3e eeuw tot stof zijn wedergekeerd. In 821 werd ze door paus Paqualis verhuisd naar een eigen basiliek in de volkswijk Trastevere. Volgens reisgidsen op de plek waar ze haar eerste huwelijksnacht beleefde. Daar wacht ze nog immer op haar eigen Jugement Dernier.

Overigens is de relatie met muziek flinterdun. Ergens staat beschreven dat ze in de bewuste nacht een lied zou hebben gezongen. Vandaar dus.

Bruno Cremer

Hoewel als Belg geboren, was Bruno Cremer vele jaren wellicht de beste huisvriend van de Franse tv-kijker. Op 18-jarige leeftijd genaturaliseerd en gevormd als acteur op de Parijse Conservatoire national supérieur d'art dramatique, werd hij bekend als vertolker van serieuze stukken van Shakespeare en Jean Anouilh.

Zijn doorbraak als filmacteur kwam in 1966 als verzetsheld Henri Rol-Tanguy in Paris brûle-t-il ? van René Clément. Vele filmrollen later gleed hij in 1991 naadloos in de figuur van commissaris Maigret, virtuele misdaadbestrijder van de Belgische schrijver Simenon. In 54 tv-afleveringen werd Bruno Cremer de vertrouwde politieman die spelenderwijs de meest ingewikkelde zaken in de huiskamer kwam oplossen.

Na zijn dood eergisteren reageerden vele Fransen dan ook alsof ze een familielid waren kwijtgeraakt. Bij de laatste aflevering in 2005, Maigret et l'étoile du nord, moest zijn door keelkanker aangetaste stem door een andere acteur worden ingesproken.
Bruno Cremer werd 80 jaar.

Dak van Europa

Morgen is het een bijzondere dag voor Europese alpinisten. Op 8 augustus 1786 werd in feite de bergsport geboren. In het dorpje Chamonix, aan de voet van de 4810 m hoge Mont Blanc, gingen de locale arts Michel Paccard en de jager Jacques Balmat van start om als eerste de hoogste top van Europe te bereiken. En daarmee de beloning op te strijken die was uitgeloofd door de Zwitserse geoloog Horace-Bénédict de Saussure wanneer zij erin slaagden op de top enkele metingen te verrichten.

Balmat (rechts) had eerder al een mogelijke route ontdekt via de 500 m lagere Dôme du Goûter, tegenwoordig de Voie Royale die dagelijks vele tientallen grimpeurs een ‘makkelijke’ klim verzekert. Toen ging het heel wat moeilijker en berggidsen hadden altijd gezegd dat de top nooit bereikt kon worden. Slechts voorzien van lange stokken met ijzeren punten, zonder touwen of ijsbijlen, ging het paar op pad. In de rugzakken statieven en instrumenten om boven luchtdruk, temperatuur en vochtigheid te meten.
Op 8 augustus om 18.23 uur stonden deze eerste alpinisten op het dak van Europa.

De terugtocht werd een hachelijk avontuur, deels in diepe duisternis. Paccard was sneeuwblind geworden en het grootste deel van de afdaling moest hij aan de hand van zijn metgezel afleggen.
Terug in Chamonix kreeg Balmat dan ook de beloning, plus enige tijd later de eer van de koning van Sardinië (toen de baas over de Savoie) om voortaan Jacques Balmat dit le Mont Blanc op zijn naambordje te schrijven. Een jaar later bereikte Balmat met 17 dragers èn weldoener De Saussure zelf nogmaals de top.

Dat het wel klikte tussen de dokter en de jager, die nu beiden een standbeeld hebben in Chamonix (boven), bewijst het feit dat Paccard korte tijd later trouwde met de zuster van Balmat.

Erfgoed

Gisteren eindigde in Brasilia de jaarlijkse zitting van het Comité voor het Werelderfgoed van de Unesco. Van de 39 kandidaten voor de prestigieuze titel kregen, behalve de Amsterdamse grachtengordel, nog 22 andere natuurlijke en culturele locaties groen licht. Of dat altijd zo begerenswaardig is valt te betwijfelen. Vaak mag je nog geen spijker ergens inslaan, laat staan een commerciële boodschap op de muur kwasten. Dus hebben verontruste Amsterdamse ondernemers al luidkeels geroepen dat het centrum ten dode is opgeschreven.

Ook Frankrijk viel in de prijzen. De 63 hectare van de rode bisschopsstad Albi zijn nu ook werelderfgoed. De stad is vooral beroemd om zijn kathedraal uit 1282 ter ere van de heilige Cecilia. Een machtig bouwwerk in rode baksteen (boven) met een groot gewelf, ooit bijzonder gedecoreerd door kunstenaars uit Bologna. Ander hoogtepunt is Palais de la Berbie, een versterkte burcht met een massieve donjon, waar sinds 1922 het museum voor de locale schilder Toulouse Lautrec is gevestigd.

Een eind verderop, voor de Afrikaanse kust in de Stille Oceaan, is het overzeese departement Réunion de gelukkige. Met 802.00 inwoners op ruim 2500 km² bestaat het eiland vooral van toerisme. Dat gaat ongetwijfeld toenemen nu het Parc national de la Réunion in de prijzen is gevallen. De twee vulkanen en het omringende berglandschap met spectacuulaire keteldalen trekken al veel alpinisten, dus filelopen lijkt de toekomst.

Fort

Al een paar honderd jaar voor onze jaartelling ontdekten Ligurische vissers het piepkleine eilandje als aardige woonplek. Het kreeg later de naam Briganconia en viel in de middeleeuwen in adellijke handen. De graven van Anjou en later het Franse koningshuis waren kind aan huis op de zonnige rots voor de kust bij Bormes-les-Mimosas (Var).
Kardinaal De Richelieu (1e minister van Louis XIII) besloot echter in 1635 op Brégançon een fort te bouwen om de belangrijke haven van Toulon tegen Spaanse agressie te beschermen.

Tot eind 18e eeuw was er permanent een koninklijk garnizoen gelegerd, maar in 1791 namen revolutionairen uit Hyères bezit van het fort.
Napoleon Bonaparte, die er eerder zelf als inspecteur des côtes een winter lang verbleef, versterkte de boel met zware artillerie en bracht er in 1805 een compagnie keizerlijke veteranen onder. Een beloning voor bewezen diensten onder de Méditerrane zon, zeg maar.

Tot 1919 speelde Fort de Brégançon haar rol in de Franse verdediging, daarna gebruikte de staat het voor vreedzame doeleinden. Nu geldt het als zomerverblijfplaats voor Franse presidenten, nadat Charles de Gaulle er in 1964 een tijdje kennelijk met plezier had gebivakkeerd. Het gastenboek telt de namen van al zijn opvolgers, al gebruikt Sarkozy het vooral voor officiële bijeenkomsten.

Voor intiemere momenten trekt de president zich liever terug in dit optrekje van schoonfamilie Bruni, even verderop aan de Cap Nègre.

Gevaarlijk

Augustus is zonder twijfel de gevaarlijkste maand in Frankrijk. Niet alleen vanwege de miljoenen die tussen vier wielen het drukst bezochte vakantieland ter wereld doorkruisen. Maar ook door de talloze bosbranden, vrijwel altijd door mensen veroorzaakt. Dezer dagen (boven) was het raak in het zuidelijke departement Bouches-du-Rhône, waar 900 hectare in rook opging. Acte criminel meldde de gendarmerie. Aangestoken dus.

Het zuidoosten, de warme en dus droge strook langs de Middellandse Zee, is het vaakst het haasje. Kans op brand wordt er nog vergroot door de vaak optredende mistral. De loeiharde wind die vanuit het noorden door het Rhônedal jakkert en kleine brandjes binnen de kortste keren tot levensgevaarlijke vuurstormen aanwakkert.

Al in 1669 kreeg Frankrijk, waar jaarlijks gemiddeld 300 km² bos afbrandt, een eerste wet die brandstichters aanpakt. Honderd jaar later werden eigenaren van bospercelen verplicht een strook van 18 meter aan beide zijden van een weg te ontdoen van lage struiken.
In het hele zuiden kom je nu op onverharde wegen bordjes tegen met het opschrift DFCI. Ze geven de routes aan die de Défense des Forêts Contre l'Incendie heeft ingesteld om snel in het terrein brandhaarden te bereiken.

De meest effectieve bestrijding vindt echter plaats vanuit de lucht door Avions de la Securité Civile (ASC) op het vliegveld Marignane bij Marseille. Spectaculair maar ook gevaarlijk werk met Canadair watervliegtuigen, Connair waterbommenwerpers en Fokker F-27 observatie- en blustoestellen. In de zomermaanden verspreid over een groot aantal kleinere vliegvelden om binnen 20 minuten inzetbaar te zijn.

Helaas ook deze zomer weer een bekende verschijning in het zuidelijk luchtruim.

Kijk ook bij
  http://dickenfrance.blogspot.com/2007/07/pompier-de-lair.html