Concorde

Vanaf 2 februari staat een titanium strip van 44 centimeter centraal in een proces dat zal beslissen over tientallen miljoenen schadevergoeding. Het stuk metaal is afkomstig van een vertrekkende DC-10 van de Amerikaanse Continental Airlines, op 25 juli 2000 vanaf het Parijse vliegveld Charles de Gaulle. Direct erna steeg van dezelfde baan een Concorde op van Air France, vlucht 4590 op weg naar New York.

Het supersonische toestel vloog tijdens de start in brand en stortte twee minuten en zes seconden later neer op hotel La Patte d' Oie in Gonesse. Resultaat: 113 doden en opmaat voor het einde van het ooit zo gevierde Frans-Britse wondervliegtuig.

Air France wil tijdens de rechtszaak voor het Hof van Pontoise, waar in de buurt het ongeluk gebeurde, met het officiële onderzoek bewijzen dat de gewraakte strip (rechts) door slecht Amerikaans onderhoud is afgevallen. Daardoor raakte een band van de Concorde lek, stukken rubber beschadigden een brandstoftank, et voila.

De Amerikanen hebben een ander ijzer in het vuur. Zij beweren dat de Concorde al in brand stond ruim voordat het de plek bereikte waar het stuk titanium lag. Dit zou gebeurd zijn door een oneffenheid in de baan, waardoor een slecht gemonteerde bescherming van de linkerwielen afbrak en in de tank schoot. Met het rampzalige gevolg.

De Franse tv-zender Canal+ heeft dit weekend een reportage uitgezonden, waaruit zou blijken dat een paar dagen na de ramp de startbaan op de bewuste plek is gerepareerd. Opnamen van een amateurfotograaf en 28 getuigen (waaronder brandweerlieden en piloten) helpen Continental Airlines bij hun frontale aanval op Air France en Aeroports de Paris.

Advocaten, bij dit soort zaken de echte winnaars, melden dat het proces zeker vier maanden duurt...

Jeep

“De burka lijkt een marginaal probleem in Frankrijk, maar het is het zichtbare deel van een ijsberg.  Achter die ijsberg is een zwarte stroom fundamentalisme’. Woorden van André Gerin, voorzitter van de brede parlementaire commissie die adviseert de moslimjurk te verbieden in openbare locaties, maar niet op straat. Een absoluut verbod zou mogelijk ongrondwettig zijn en problemen veroorzaken in een land waar de islam de tweede grootste godsdienst is.

De commissie ging aan de slag toen president Sarkozy in juni vorig jaar riep dat een dergelijk gewaad “niet welkom is” op Frans grondgebied. Het bleek de aftrap voor een heftige discussie over de nationale identiteit, zeg maar de Franse variant van het integratiedebat.  Van de 5 miljoen moslims in Frankrijk zijn een paar duizend vrouwen gesluierd. En dan nog meestal met een chador, een gezicht bedekkende hoofddoek.


Mohammed Moussaoui, leider van de Franse moslimraad, reageerde rustig: "Ik denk niet dat een ideologie moet worden bestreden met beperkende maatregelen, maar door middel van ideeën." Ook uit katholieke hoek verstandig geluid. Andre Vingt-Trois, aartsbisschop van Parijs, zei dat de staat zich niet met kledingvoorschriften bezig moet houden: “Wordt dat kiezen tussen een lichaamsbedekkende sluier of naakt in advertenties op het dak van een 4x4?"

Toch maar een jeep…?

Doorkijkje

De meeste tot stof vergane Franse koningen zijn bijeengeveegd in de Parijse voorstad Saint-Denis. Keurig bijgezet, zoals dat heet, in de plaatselijke gelijknamige basiliek op een uurtje wandelen van de Champs-Elysées. Genoemd naar de heilige Dyonisius, de eerste bisschop van de Lichtstad. 

Een eigenzinnig en legendarisch type, want hij bleef in 285 ongedeerd nadat heidense relschoppers hem vergeefs in een gloeiende oven hadden gepropt. Ook de volgende onthoofding was niet echt afdoende. Al dood verklaard pakte hij zijn hoofd op en wandelde dat uurtje naar de plek waar hij begraven wilde worden. 

Daar rusten nu ook de resten van vrijwel alle koningen, vanaf Dagobert (639) tot de laatste Louis XVII (1824). Plus nazaten, ega’s en hier en daar een hoofdvriendin. Alles in tombes van de overtreffende trap. Hoewel Louis XII en zijn Anne de Bretagne er wel heel fraai bijliggen in hun doorkijkje. Beiden trouwens in het holst van de nacht begraven uit angst voor opgehitst gepeupel.

De basiliek zelf werd begin 9e eeuw afgebouwd door Charlemagne (Karel de Grote). Kennelijk was die niet zo tevreden met het resultaat, want hij ligt voor eeuwig in een eerder gebruikte Romeinse sarcofaag in Aken. Zuinig heerschap dus.

Geklots

Laat achteloos een stethoscoop uit de zak van een witte slagersjas hangen, loop doodgemoedereerd een hospitaal binnen en niemand twijfelt of je wel medisch hebt doorgeleerd. De Amerikaanse acteur Harrison Ford bewees dat vanavond in de tv-film The Fugitive, waarin ‘onze’ Jeroen Krabbé weer eens voor perfide boef speelde. De held van het verhaal hoefde het statussymbool van de arts maar om de nek te hangen om ongehinderd zijn ding te doen in de krochten van een ziekenhuis.

Het moet door de eeuwen heen zo gegaan zijn, want 3700 jaar geleden liepen in Egypte al lieden rond die naar het geklots in de borstkas van hun farao luisterden. Ook de Griekse grondlegger van de geneeskunde Hippocrates gebruikte zijn oren om een diagnose te stellen. Hij schudde de patient aan de schouders om te luisteren naar de geluiden die opstegen uit zijn borst.

Een lange rij slimmeriken heeft een bijdrage geleverd aan de ontwikkeling van de definitieve stethoscoop. Toch is algemeen aanvaard dat de Bretonse arts René Laënnec in 1816 de eer en de bloemen verdiende. Hij moest in het Parijse Hôpital Necker een onwelriekende dame onderzoeken, maar wilde liever niet zijn oor op haar borst leggen. “Ik rolde een hoop papiervellen op tot een soort cilinder en plaatste één uiteinde op de hartstreek en het andere in mijn oor, en was niet een beetje verbaasd en blij dat ik door mijn vondst de actie van het hart duidelijker en klaarder kon waarnemen dan ik ooit had kunnen doen door mijn oor rechtstreeks op de borst te plaatsen" schreef hij later.

René Laënnec, die bijna zijn hele leven wijdde aan het bestuderen van longziekten, draaide zelf van hout een hanteerbare versie. Die heeft generaties artsen voortreffelijk geholpen.
De ontdekker stierf ironisch genoeg tien jaar na zijn papieren vondst aan longtering.

Gustave Courbet

Elk tijdvak kent kunstenaars die opzien baren. Door ongekend vernieuwend werk, maar vaak ook door bijpassend afwijkend gedrag. In het midden van de 19e eeuw zorgde de in Ornans bij Besançon geboren schilder Gustave Courbet (zelfportret) voor opschudding.  Impressionist nog voordat dit etiket was uitgevonden, realist van het eerste uur. Hij schilderde naar het leven in een tijd waarin de werkelijkheid door collega’s uitbundig voorzien werd van romantische opsmuk.

Zijn realistische stijl, in het begin gedoogd wanneer hij bijvoorbeeld deze steenhouwers schilderde, werd bedolven onder kritiek toen hij de mens vooral in zijn oorspronkelijke staat afbeeldde. Het leidde tot een aantal schandalen, waarna hij in 1855 werd geweigerd voor de prestigieuze Salon de Paris. Als reactie organiseerde hij zelf de opvallend goed bezochte tentoonstelling Le Réalisme.

Het realisme van Courbet kreeg veel navolgers en heeft ook nu nog veel zeggingskracht. De schilder zelf bleef zich ook op oudere leeftijd verzetten tegen de heersende orde. In 1870 weigerde hij het Légion d'Honneur en een jaar later nam hij deel aan de opstandige Commune van Parijs, ondermeer bij het omverhalen van de Colonne Vendôme, een triomfzuil voor Napoleon. Hij werd er later voor veroordeeld. In 1877 stierf Courbet in zelf gekozen ballingschap in Zwitserland.

Zelfs in deze eeuw zorgt dit meest besproken schilderij L’origine du monde (1866 en nu in het Parijse Musée d’Orsay) nog voor deining. In 2002 werd een flyer voor een opwindend Rotterdams muziekfeest door winkels geweigerd.
Historische uitspraak van organisator Ted Langenbach: ‘Die winkels verkopen wel kaarten voor fetisjparty's, waar spuitende en snuivende procuratiehouders in leren pakjes uit Oldenzaal elkaar onderzeiken.’
Geen woord Frans bij.

Uitzicht

Adembenemend is het uitzicht op de Gorges du Tarn in de buurt van Sainte-Enimie.
De beide Belgen die hiervan optimaal hebben genoten zijn weer veilig thuis...

Crue 1910

Beelden doen geschiedenis leven. Doch zelden zijn het beelden van alledaags leven. De macht is veelvuldig vastgelegd. Kerk en haar prominenten, koning, keizer, admiraal, geschilderd of gefotografeerd.

Soms is leed nodig om zicht te krijgen op de werkelijkheid.  Precies 100 jaar geleden rond deze tijd overstroomde de rivier de Seine en haar zijrivieren. Van Troyes tot Rouen was het raak. Vooral Parijs kreeg z’n portie, op 28 januari 1910 steeg het water 8,62 meter boven normaal. La grande crue duurde 35 dagen. Beelden laten echte mensen zien, in hun tijd, met hun middelen.

De schade was enorm, omgerekend naar vandaag 1 miljard euro. 30.000 huizen in de voorsteden en 20.000 in de stad zelf ondergelopen. Metro in aanbouw loopt vol, riolen onklaar, 5800 gaslampen uitgevallen. Het aantal slachtoffers zeer gering, in de hoofdstad niemand.

Grootste probleem: transport op de Seine was onmogelijk. Schepen konden niet meer onder bruggen door, aanvoer van voedsel stokte, afvoer van vuilnis idem. Het openbare leven kwam tot stilstand, slechts de omnibus bleef paraat dankzij de 75.000 Parijse paarden.

Begin februari stond de burgemeester toe om afval in de rivier te  gooien. Stroomafwaarts waren ze niet blij...

Likken

Geen middel wordt onbeproefd gelaten wanneer Frankrijk wil bewijzen hèt luilekkerland van deze wereld te zijn. In eigen huis door ontelbare markten en festivals voor het locale product. Van gedroogde abricot tot Elzasser zelewai. Alles wat tong of gehemelte streelt krijgt een eigen podium. Maar het eigen land is te klein voor koekenbakkers en ganzenfokkers. De gehele aardkloot wordt benut om de culinaire grootheid uit te venten.

Zoals deze week in Shanghai. Oud-premier Jean-Pierre Raffarin, zichtbare genieter, toog helemaal naar China om er de Salon du Chocolat te promoten. 10 modellen werden in haute couture van chocola in hoog tempo over de catwalk gejaagd om te voorkomen dat ze door het gretige publiek zouden worden afgelikt.

De eerste Salon werd in 1994 (natuurlijk) in Parijs gehouden. New York, Tokio en Moskou mochten ook al eens proeven en dit jaar zijn de Chinezen aan de beurt. Een markt met 1,3 miljard potentiële chocoholics. Waar de lekkernij geen onderdeel is van de traditionele eetcultuur. De Franse chocolatiers likken er hun vingers bij af.

Tot zaterdag kun je nog in het Shanghai Exhibition Center terecht. Snoepen van chocostrijders van Xi’an, presentje van de Franse pâtissiers. Vergeet je slabbetje niet.

Belle Époque

La Belle Époque, toppunt van nostalgie. Er is niemand meer die 't zelf heeft beleefd, maar voor Fransen een collectieve zoete herinnering. Zeg maar tussen 1880 en 1914. Een tijd zonder oorlog, vol nieuwe ontdekkingen. Grote bedrijven ontstaan, mensen trekken van het arme platteland naar de steden. Aan 't werk, geld verdienen. De spectaculaire productiegroei zorgt voor een economische explosie die Frankrijk nooit eerder heeft gekend. Er is geld voor kunsten en wetenschappen, arbeiders krijgen meer vrije tijd, sport in plaats van werken. De eerste Tour de France is een sensatie, er worden voetbalclubs opgericht. Welvaart is de toekomst. Het slechte in de mens zal door al dat moois verdwijnen, roepen de optimisten.

De reeks Franse vindingen is niet gering: het vliegtuig van Adler, Lumières bewegende beelden, Michelin met z'n luchtband, radioactiviteit door Becquerel, het echtpaar Curie ontdekt radium. Blériot vliegt intussen over het Kanaal, Roland Garros doet dat over de Méditerranée en de Métro in Parijs is klaar. Stoommachines geven metaal- en textielindustrie een totaal ander gezicht, elektriciteit en aardolie beginnen een niet te stuiten opmars.

Maar de tweede industriële revolutie legt ook de kiem voor het klimaatprobleem van vandaag. Daar heeft Parijs nog geen boodschap aan. Geld moet rollen. Er wordt gefeest, modehuizen verdienen goud, elke avond volle theaters, chique restaurants en cabarets puilen uit, het kan niet op. Mondain flaneren is de nieuwe sport voor hen die het kunnen betalen. Genieten is de boodschap. Er ontstaat een nieuwe flamboyante bouwstijl, grote kunstenaars verschijnen aan het flonkerend firmament en strijken een fortuin op: Toulouse-Lautrec, Rodin, Picasso, Monet (hiernaast), Bracque. Kranten zorgen dagelijks voor nieuwe helden. En heel Europa komt langs om niets van het spektakel te missen.

Gevierd schrijver Anatole France heeft zijn eigen roze bril: "Ik geloof dat mensen minder wreed worden wanneer ze niet behoeftig zijn en dat vooruitgang van de industrie op de lange duur een verzachting van de zeden zal opleveren."
Hij heeft het tegendeel zelf nog mogen beleven. Op 28 juni 1914 is het feest over. Twee schoten in Sarajevo uit een Belgisch pistool in een Servische moordenaarshand en La Belle Époque spat uiteen. De wapenindustrie heeft haar doel bereikt. Arbeiders worden poilus* en vrije tijd is er, behalve een schaarse gevechtspauze, niet meer bij. Miljoenen doden later zal de schrijver bekennen dat 't met de zeden niks is geworden.


* poilu: bijnaam van de Franse soldaat in La Grande Guerre 1914-1918,
letterlijk 'behaard' omdat aan het front scheren nauwelijks mogelijk was

Jaren 00

Michael Jackson
Roken in een Franse bar
World Trade Center
Joegoslavië
Franse francs
Toon Hermans
Polaroid
Fax
Concorde
VHS-banden
Zwarte neushoorn

Alles verdwenen in de eerste 10 jaar van de 21e eeuw

Nieuw (blijvend??)

Comazuipen

Kredietcrisis
i-Pod
Ontvrienden
Condoomblowen
Nicolas Sarkozy
TomTom
Geert Wilders
Watermanagement
Twitteren

Viagra

Straf

Fromage Blanc. De oudste kaas ter wereld. Zou al in de prehistorie op het menu hebben gestaan en rond het begin van de jaartelling voor het eerst gemeld door de Romeinse schrijver Gaius Plinius Secundus (Plinius de Oudere in de schoolboekjes). Vanouds thuis gemaakt door rauwe melk op kamertemperatuur te bewaren. De lactose wordt door bacteriën afgebroken, er ontstaat melkzuur en de melk verandert in wrongel en wei. Wel steeds roeren voor een soepele pâte. Laat de wrongel uitlekken en je hebt een kruimelige faiselle, zoals dat in Frankrijk heet. Nog even doorroeren et voila, je romige verse kaas is klaar.

In varianten is fromage blanc terug te vinden in het schap bij de super, soms met een iets andere smaak door toevoeging van stremsel of een zuur en meer of minder vet. Meestal van koe, soms ook van geit. Niet verwarren met yoghurt, kwark, crème fraiche of fantasierijkere marketingnamen. In Engeland vaak aangeboden als cottage cheese, in Duitsland als Quark, Russen houden het op sirniki en Vlamingen hebben het over platte kaas.

In een Frans restaurant kun je na het hoofdgerecht kiezen uit fromage blanc (geserveerd met een pot suiker erbij) of fromage sec (van de traditionele kaasplank). Er was een tijd dat je zo’n rijk gevulde plank gewoon op tafel kreeg. Dat is voorbij. Miljoenen Nederlandse toeristen hebben die gewoonte om zeep geholpen door onbeschaamd na drie gangen alsnog de hele plank leeg in te leveren. En niet zoals Fransen twee of drie kleine stukjes te proeven om te genieten.

Voor straf moeten de toeristen nu in het Frans zeggen welke kaas ze willen. De ober snijdt dan hele kleine stukjes af.

On ne doit pas avoir les yeux plus grands que le ventre…

Doping

Op 10 januari j.l gingen in het skidorp Avoriaz (Haute-Savoie) 21 ploegen uit 9 landen van start voor een tocht van 1000 kilometer dwars door de winterse Alpen. In 10 etappes, waarvan zeven als tijdrit, moeten de deelnemers (waaronder vier vrouwen) 25.000 hoogtemeters verwerken. Met een gemiddelde snelheid van ongeveer 20 km per uur trekken ze van bivak naar bivak, om op 20 januari de finish te bereiken in Val Cenis Lanslebourg. Maar niet nadat alle deelnemers vele malen gecontroleerd zijn door één van de zeven dierenartsen.

Hoofdrolspelers in de zesde La Grande Odyssée zijn de 294 sledehonden, die onderweg in het bivak overnachten. In de openlucht, naast het tentje van hun baasje. Elke slee wordt door 14 honden getrokken, die elke ochtend weer enthousiast in het gareel willen. Zeggen de liefhebbers van deze topsport, die om het hardst roepen dat de dieren het leuk vinden. Deze promobeelden tonen dan ook een vrolijk roedeltje.

Na afloop van de koers worden de honden wel op doping gecontroleerd. Er ligt tenslotte 100.000 dollar aan prijzengeld in Val Cenis...

Mont Aiguille

In hetzelfde jaar dat Columbus Amerika ontdekte, vinden we ook de allereerste officieel erkende beklimming in de geschiedenis van het alpinisme. In juni 1492 trok Antoine de Ville, capitain van het garnizoen in Montélimar, aan het hoofd van een zeven man sterke expeditie naar de Vercors. Onder hen twee priesters, een timmerman, een steenhouwer en een escalleur du roi, iemand die kennelijk af en toe met een ladder zijn vorst hogerop moest helpen. Doel was de top van de Mont Aiguille (2085 meter) in de Vercors, 42 kilometer ten zuiden van Grenoble.

De Ville kreeg zijn opdracht van koning Charles VIII, die onder de indruk was van deze vreemde
berg, waarvan iedereen toen dacht dat ’t een onoverkomelijke hindernis zou zijn. Op 28 juni werd de buitengewone prestatie voor de eeuwigheid notarieel vastgelegd door locale deurwaarder Yves Lévy, die vanwege zijn hoogtevrees aan de voet van de reus mocht wachten op een signaal van boven. Op de platte top trof men een groot weiland aan, waarvoor "wel 40 man nodig waren om het gras te maaien", meldt het verslag.
Het gezelschap bleef een paar dagen boven, bouwde een schuilplaats van opgestapelde stenen en timmerde drie kruizen. Alles werd door de priesters voorzien van een passende mis en ook de naamgeving Agulle Fort werd met de zegen van nog hoger bekrachtigd.

De top van de Mont Aiguille werd op 27 augustus 1957 weer nieuws toen bergpiloot Henri Giraud met een Piper J3 er een geslaagde landing uitvoerde (zie filmpje). Hij had met hulp uit het dal eerst een startbaan van 90 meter aangelegd. Drie jaar later deed hij het nog eens over met een landing in de sneeuw.

Cyril Despres

Met nog één rit te gaan over vlak terrein en een relatief korte klassementsproef is Frankrijk morgen vrijwel zeker van de overwinning bij de motoren. Zonder ongelukken wordt aan de finish in de Argentijnse hoofdstad Buenos Aires voor de derde keer Cyril Despres gehuldigd. Net als in 2005 en 2007 is de bijna 35-jarige coureur ook de snelste in Dakar 2010, wat heet de zwaarste rally ter wereld. Na een tweede plaats vandaag in de dertiende etappe lijkt de klus dus geklaard voor de zoon van een restauranthouder uit Fontainebleau

Al op 13-jarige leeftijd kocht Cyril zijn eerste motor, een 80cc die meer op een crossfiets leek dan op een racemonster. Tot zijn 22e nam hij deel aan trialwedstrijden, het evenwichtswerk op schier onmogelijke pistes. Via de tv gegrepen door het Dakar-virus spaarde hij zijn budget voor een eerste deelname bijeen. Ondermeer door met vriend en coureur Michel Gau 6000 flessen wijn te verkopen, met een foto van hen op het etiket. Een geslaagde campagne, want in zijn eerste Dakar 2000 eindigde hij als 16e.

Cyril Despres in de etappe van vandaag

De overwinning van Despres zal in 189 landen op tv te zien zijn, ronkt de organisatie ASO die ook de Tour de France organiseert. Net als vorig jaar moest de rally in Zuid-Amerika worden gehouden, omdat de traditionele route van Parijs naar Dakar in Senegal nog steeds gevaarlijk is. Met name in de Sahara zijn extremisten van velerlei pluimage niet te beroerd om met aanslagen ook een deel van de zendtijd te vullen.

Help

Het Franse persbureau AFP, een aantal kranten en nieuwssites zijn in hun drift om snel te berichten niet zorgvuldig genoeg geweest. Bovenstaande opname van fotobureau SIPA, kennelijk van een mobieltje, zou gemaakt zijn direct na de aardbeving van eergisteren in Haïti. Een desolaat landschap vol figuurtjes met oranje pakken. Alsof  direct een blik  hulpverleners was opengetrokken.

Vandaag moesten media hun fout toegeven. De afbeelding dateert van mei 2008 en laat reddingsacties zien van een aardbeving in Sichuan in China.

Echte beelden uit Haïti inmiddels te over. Ongelooflijk leed in een straatarm land. Maar ook de immense internationale hulp die op gang komt.

Van je Nederlandse rekening naar giro 555

In Frankrijk een cheque naar
Croix Rouge
“Séisme Haïti”
75678 Paris Cedex 14

Magisch

Hij werd geboren in Lauingen, een vlek in het Zuidduitse Schwaben aan de Donau. De datum is teloor gegaan, maar het moet ergens rond 1200 geweest zijn. Vader was markgraaf en stuurde Albrecht von Bollstädt voor zijn vorming naar het buitenland. Priester worden was de boodschap. In 1243 duikt hij als dominicaner monnik op aan de Parijse Sorbonne, waar hij vier jaar later vertrekt als Maître in de theologie. Tot zover niks bijzonders.

Maar Albert, zoals hij in Parijs genoemd werd, hield zich die vier jaar ook bezig met alchemie, de magische kunst der elementen. Hij gaf daarin lessen aan medestudenten, gezeten op strobalen in de openlucht op de Place Maubert, niet ver van het dominicanerklooster Saint Jacques. Een van zijn leerlingen was Thomas van Aquino, die later ook aarde, water, lucht en vuur gebruikte om de mysterieuze middeleeuwse wereld een beetje onder controle te krijgen. Net zoals Albert een poging deed om hogere machten te doorgronden in een handboek over hekserij.

Juist zijn schrijfkunst heeft hem zijn plaats in de geschiedenis gegeven, plus de bijbehorende titel Albertus Magnus, of Albert Le Grand in Frankrijk. Zijn werk beslaat ongeveer 22.000 bedrukte pagina’s en omvat zo’n beetje alle wetenschap die in zijn tijd van belang was. Natuurlijk een 41-delige theologische verhandeling, die hem in 1931 alsnog tot heilige promoveerde. Maar ook een werkje met 477 verschillende diersoorten: 113 viervoeters, 114 vliegende, 140 zwemmende en 61 kruipende. En als toegift nog 49 wormen.

Parijs is Albert niet vergeten. In de Rue de Maître Albert (5e arr) kun je nog naar het pand waar hij zijn magische kunsten oefende. Nu wordt de natuur daar gemanipuleerd in het gastronomisch restaurant Atelier Maître Albert.
Een resultaat als Velouté de cocos et foie gras poêlé maakt nieuwsgierig.

Meeuwen

De president van Frankrijk maakt dezer dagen een rondje door het land om zijn nieuwjaarskaart persoonlijk af te leveren. Een heel gedoe, want er moet een boel volk worden opgetrommeld om zijn wensen voor 2010 aan te horen. Landelijke en regionale pers stroomt toe, om van 2000 veldwachters en aanverwante artikelen maar niet te spreken. Woon je toevallig in de buurt, vergeet de boodschappen of je dagelijkse krantje dan maar. Je mag de deur niet eens uit voor een glimp van de republikeinse hoogheid.

Perpignan heeft het vanochtend geweten. Nicolas Sarkozy had bedacht daar de gezondheidszorg te verrassen en legde het openbare leven in de Catalaanse stad volledig plat. De locale Midi Libre noemde het zelfs een état de siège. Het feestje begon in het nieuwe ziekenhuis Saint-Jean, waar Sarko de controversiële vaccinatie tegen Mexicaanse griep verdedigde. Tegenstanders waren niet uitgenodigd, dus applaus verzekerd. Even later dompelde de president zich in het warme bad van zijn eigen UMP-leden in het Palais des Congrès. Ook daar geen cartons d'invitation voor de oppositie.

Een dag voor het bezoek wemelde de stad al van geblindeerde zwarte auto’s die onder begeleiding van motoragenten verschillende route’s uitprobeerden. Vannacht werden in een straal van 1600 meter rond het hospitaal alle toegangswegen met dubbele ijzeren hekken afgezet. Winkels  langs de route mochten niet meer worden bevoorraad, geparkeerde auto’s werden weggehaald en parkeerplaatsen afgesloten. Openbaar vervoer om 07.30 plat, scherpschutters op de daken, brandweerauto’s op strategische posities en agenten afschrikwekkend van deur tot deur om het gevaar van Sarkozy nog even aan te dikken.

Vanmiddag mocht de chauffeur van de Compagnie de Transport Perpignan Méditerranée weer aan de bak.
Reactie in de bus: ‘Die uit Parijs, het zijn net meeuwen. Ze komen aan met een hoop gekrijs, schijten de boel onder en zijn weer verdwenen…’

Hamer

Eeuwenlang hebben historici nogal opgewonden gedaan over de Slag bij Poitiers in het jaar 732. Ontelbare generaties Franse scholieren hebben geleerd dat de Frankische hofmeier Charles Martel de oprukkende Arabieren daar tegenhield. Daarmee zou het christelijke Europa gered zijn voor de Moren, zoals moslims in die jaren werden genoemd. Een heldenverhaal, kortom. En Charles kreeg er zijn bijnaam door, want met zijn strijdhamer, de marteau of martel, redde hij de ‘beschaving’.

Het gekke is echter dat over die ‘beroemde’ slag de meest uiteenlopende verhalen de ronde doen. Moderne geschiedschrijvers zijn ’t er nu wel over eens dat de ontmoeting bij Poitiers min of meer toevallig was. In het grensgebied tussen Franken en Arabieren werd wel vaker wat afgeravot en Charles zou ergens in een hinderlaag hebben gewacht op Abdel Rahman, de emir van Andalusië. De strijd duurde maar kort en was eigenlijk onbeslist, omdat de emir zich terugtrok om zijn buit in veiligheid te brengen. Even eerder had hij namelijk de kust bij Bordeaux geplunderd. Boze tongen beweren zelfs dat Charles Martel alleen maar in de buurt was om zelf die buit te veroveren. Overigens claimt de stad Tours ook de eer van deze mislukking.

Dat Charles geen lieverdje was, weten ze ook in de Provence. Vanuit Avignon en Arles hielden zijn Frankische soldaten strooptochten, zogenaamd tegen de Moren, maar waren daarbij niet kieskeurig in het kiezen van hun tegenstander. Het geweld tegen de inwoners zou de echte reden zijn geweest voor zijn bijnaam. Daarmee haalt hij tegenwoordig ook al de hoofdrol in computergames.

Hoe dan ook, vijf jaar na Poitiers verslaat Charles Martel echt zijn Moren in de buurt van Narbonne. Maar die stad zelf blijft nog ruim twintig jaar in handen van de Arabieren, zodat de slag bij de rivier de Berre de Franse geschiedenisboekjes niet heeft gehaald.

Poitiers wel, maar papier is geduldig…

Slagershond

Even een uitstapje naar de oosterburen, waar de oorsprong ligt van de hoofdrolspeler van vandaag. Om precies te zijn het plaatsje Rottweil in de Duitse deelstaat Württemberg. Bij vorige generaties beter bekend als Reichsstadt am Oberen Neckar. Tot aan de 19e eeuw niet veel meer dan een veemarkt.
De volksmond wil dat het oorspronkelijk de hond van de slager was, die bevruchtend rondging onder zijn soortgenoten. Die hielpen de veedrijvers om koeien en andere toekomstige worstsoorten een beetje ordelijk ter plaatse te  krijgen. Nakomelingen heten daarom Rottweiler. Waar of niet waar, Rottweil heeft er zijn bekendheid aan te danken.

De Rottweiler dus. Goedaardig, schrander, temperament, werkhond en past goed op kinderen. Althans,volgens de boeken en de echte liefhebber. Het uit de kluiten gewassen ras heeft het echter verbruid bij de Franse wetgever. Parijs heeft sinds 1999 voor de Rottweiler een importverbod, het beestje krijgt een kenteken en moet door de burgemeester worden ingeschreven. Aanlijn- en muilkorfgebod en publique inbegrepen. Heeft ie nog geluk, want de pitbull van de buren moet zelfs onvruchtbaar worden gemaakt.

Die burgemeester heeft meer pijlen op de boog en kijkt ook hoe baasje in mekaar zit. Al eens politie aan de deur gehad, verkeerd geparkeerd, geblowd of anderszins over de schreef gegaan? Voor je ’t weet zit je 9 uur op de mairie om een cursus te volgen hoe ’t allemaal moet met je viervoeter.
De enige ontsnapping: het bewijs dat je Rottweiler niet 100% is en er bijvoorbeeld ergens een roze poedel in de stamboom is geklommen.



Hoewel: statistisch bijten die doorgefokte ettertjes vaker.

Wel minder dodelijk…