Koninginnedag 2009

...het zal nooit meer hetzelfde zijn...

Frans bloed

Zit er nog Frans bloed in de Oranjes? Met Koninginnedag voor de deur (in Frankrijk bij de vele NL-clubs met oranjebitter, ingevlogen haring en smartlappenkoren) even een spoortje terug in het verleden. Stamvader van de hele familie is ene Walram von Laurenburg, die zich ergens in de 12e eeuw graaf van Nassau mocht noemen. Zijn zoon Heinrich liet in 1240 het slot Dillenburg bouwen, in het hartje van het graafschap. Een gebied ten zuidoosten van Bonn, waar zijn nakomelingen de handel in de volgende eeuwen voortdurend onder elkaar hebben verdeeld, geruild, ingetrouwd en vererfd. Een lappendeken, waaruit twee eeuwen later de tak Nassau-Dietz opduikt met veel bezittingen in de Lage Landen.

In 1515 komen we de eerste Franse dame tegen, Claudia de Chalon. Zij deelt het bruidsbed met Hendrik van Nassau-Dietz die ook Heer van Breda op de deur heeft staan. Het is hun zoon Renatus die in 1530 het prinsdom Orange erft van zijn oom Philibert de Chalon en de titel Prins van Oranje mag voeren. Hij introduceert bij de Nassaus het bekende Je maintiendrai, de wapenspreuk van moeders Franse familie. Bij zijn kinderloze dood in 1544 valt de titel in de schoot van neef Willem, beter bekend als Willem de Zwijger en in feite de eerste Nederlandse Prins van Oranje. Van diens vier ega’s zijn er twee met Franse wortels, Charlotte de Bourbon (moeder van zes dochters) en Louise de Coligny die Frederik Hendrik op de wereld zet.

Daarbij is het gebleven. Alle Oranjes die rijp werden geacht de lijn voort te zetten kozen vooral voor degelijke Duitse partners. Tenminste, bij de officiële hoofdverloofdes. Buiten de deur waren de grenzen minder scherp.

Misschien is een Argentijnse koningin bij machte wat wild bloed in de verstijfde oranjeaderen te pompen...

Donker

Yannick Jadot was tot vorig jaar leider van de Franse afdeling van Greenpeace. In september nam hij afscheid van de militante natuurvrienden om de ‘vijand’ op eigen terrein aan te pakken. In de politiek zelf. Yannick is kandidaat voor Europe Ecologie, de verzamelde groene actiepartijen die onder leiding van beroepsactivist Daniel Cohn-Bendit meedoen aan de Europese verkiezingen op 7 juni.

Pierre Gadonneix is president-directeur van de nationale elektriciteitsboer EDF en vangt daarvoor zo’n 1 miljoen per jaar. Desondanks loopt hij nu even in te nauwe schoentjes. Onder zijn leiding is in 2006 opdracht gegeven aan een ex-medewerker van de Franse geheime dienst om in te breken op de computer van Yannick Jadot. Helaas lekte dat vorige maand uit en een rel was geboren. De geheim agent werd opgepakt, maar wist nog even in een interview de klok te luiden en de schuld in de schoenen van EDF te deponeren.

Zoals dat gebruikelijk is zette de EDF-baas prompt twee directeuren van zijn eigen veiligheidsdienst aan de straat. Die werden, net als een onderknuppel die in de bestanden van Yannick had zitten neuzen, direct door de gendarmes afgevoerd. Pierre mag voorlopig zelf nog even PDG blijven spelen, maar ziet inmiddels donkere luchten samentrekken boven zijn kerncentrales.

Bovendien loopt er nog een onderzoekje van de Europese commissie over machtsmisbruik. “De Commissie verdenkt EDF ervan zijn dominante marktpositie misbruikt te hebben om zijn industriële klanten aan zich te binden”, heet het in een persbericht.

Een poot uitdraaien. Zo noem je dat op de werkvloer.

Virus

Frankrijk is een beetje sneu vandaag. Het virus heeft via een student na een Mexicaans uitstapje onze zuiderburen de eer gegund. Want bij welke ramp, pandemie of erger ook, het is toch altijd weer een wedstrijd wie het eerst in de media het vreselijke nieuws mag melden.

De eerste die deze keer een uit de hand gelopen varkensgriep heeft meegezeuld is dus Spanjaard. Terwijl Frankrijk een dag eerder toch al vier verdachte gevallen had. Om precies te zijn in Paris, Lyon, Nantes en Poitiers. Die laatste maakte een goeie kans om wereldberoemd te worden, maar helaas was de 23-jarige snotgrieperige student al tot Europees kampioen verklaard.

De grippe porcine heeft intussen alarmfase vier bereikt en rukt vrolijk verder op. Nog geen steriele monddoekjes in het straatbeeld, wel loeiende krantenkoppen: Le virus arrive en Europe.
Morgen ongetwijfeld met goede raad van het Huis Sarkozy dat we het kussen over de longen voorlopig maar achterwege moeten laten.

Haar

Paar dagen naar NL. Kijken wat Balkenende er van bakt en of z'n haar nog goed zit.

Toulouse

Toulouse, la Ville Rose. De Romeinen noemden het Tolosa, naar de Keltische stam Tolosati die daar hun tenten hadden opgeslagen. Mooie oude stad die jong oogt. Levend en vooral levendig. Universiteit met 89.000 studenten, top rugby (Stade Toulousain), veel high-tech (Airbus, ESA, Alcatel, de Ariane-raket), prachtige boulevards, de brede Garonne met een paar fraaie bruggen, bouwstijl met een schuine blik naar Parijs en een overweldigende kleur rood in vele schakeringen. Net als de vruchtbare roze-rode kleibodem in wijde omgeving, op zacht glooiende hellingen, zo heel anders dan de Gard. Van die klei werden al in de middeleeuwen stenen gebakken. Ook die van twee enorme basilieken. De Saint Sernin, de grootste Romaanse kerk in Frankrijk. Vernoemd naar de eerste bisschop van Toulouse, Saturnin. Gebouwd in bijna 100 jaar voor middeleeuwse pelgrims op hun voetpad naar Santiago de Compostela. Minstens zo indrukwekkend de Saint Etienne met z'n bijna losstaande klokketoren. Binnen in die koude en sombere godspaleizen ben je heel klein. Misschien was dat destijds ook de essentie. Bijna letterlijk ten onder gaan in de grootsheid om je heen.

Vergeet niet het majestueuze Place du Capitole, met het indrukwekkende Hotel de Ville. Al in 1190 werd op deze plek een onderkomen neergezet voor de consul van de stad, maar het huidige aanzicht is 17e eeuws.
Nog niet getroffen door de crisis en is het rond het middaguur? Op nummer 1 Les Jardins de l'Opéra, een betaalbaar déjeuner (met een klasse baba au rhum...) in een très chique ambiance. Voor een keertje ook genieten van de grootsheid om je heen ...

Discreet

Een rustig paasweekend in het huisje van Carla bij Cavalière, aan de Côte d'Azur vlakbij Le Lavandou. De fiets mee om 's ochtends een krantje en een croissantje te kopen. Dat was de bedoeling, van Carla...

Autodebiel

Gisteren schreef Frankrijk in de reeks dodelijk schietgeweld een nieuwe variant in de boeken. Deze keer geen scholier met slecht rapport of onbeantwoorde liefde. Ook geen brave huisvader in dikke stress die vrouw en gezin slachtoffert. Of cafébonje met afrekening op de stoep. Komt allemaal voor, soms wekelijks, maar er wordt pas echt ophef over gemaakt wanneer er minstens een tiental warme lijven de eeuwige kou ingaat. Geweld went kennelijk.

In Douchy-les-Mines, een plek in het toch al droeve mijngebied van het noorden, greep een 62-jarige ex-ambtenaar naar zijn karabijn toen een jong echtpaar het waagde de auto voor zijn deur te parkeren. Ze wilden hun pas geboren kindje aan iemand in de straat laten zien. Twee schoten waren genoeg. De gendarmes hadden er nog heel wat werk aan om de schutter uit zijn hol te krijgen.

Buren wisten de krant te melden dat de man normaal alleen maar in de lucht schoot op foutparkeerders...

Futur

Het idee is van Sarkozy zelf. Sinds Charles de Gaulle laat elke Franse president een spoor achter in de geschiedenis door Parijs te voorzien van een monumentale voetafdruk. Zoals een hond het zijn hondenwereld laat weten door een poot te lichten. Soms een reukspoor aan monumenten, zoals Mitterrand, soms een enkel drupje zoals het museumpje van Chirac. De grandeur die Sarkozy heeft besmet wil echter meer dan Mitterrand en Chirac samen. Niet geïnteresseerd in een monument met zijn naam. Nee, hij wil zijn poot lichten op héél Parijs en ver daarbuiten.


Dus op zoek naar de nieuwe Hausmann, die in de negentiende eeuw het historische hart van Parijs van de kaart veegde en brede boulevards en pleinen als voetbalvelden aan liet leggen.
Terwijl banken omvallen, pensioenen opdrogen, hypotheken verschrompelen, beleggingen verdampen en de benzine ook weer duurder wordt, heeft Parijs daarom een prijsvraag onder 10 superarchitecten uitgeschreven. Om te weten hoe de lichtstad er straks uit gaat zien. De bouwheren hebben zich met veel fantasie op de avenir gestort en hoefden zich even niet over de kosten te bekommeren. Het resultaat is futuristisch, maar dat zal niet verbazen.

Gelukkig wordt in geen enkel plan de Seine gedempt...

Rosé

Frankrijk is boos. Op Australië en Zuid-Afrika. Omdat die 'moderne' wijnlanden van het zuidelijk halfrond op een ordinaire manier de geliefde zomerwijn rosé om zeep helpen. Niks professioneel wijnmaken, alles is marketing. Domweg een halfje rood en idem wit in de fles mikken, etiket met rosé erop en hop, voor een spotprijs in het schap van de Europese super. Maar bozer nog op de Europese bureaucraten die, ongetwijfeld na het nuttigen van teveel valse rosé, hebben bedacht dat ook in Europese landen het verfoeide mengen moet worden toegestaan. Heb je geen wijnmakers meer nodig, kan iedereen in de schuur een cuvée rosé fabrieken. Zogenaamd om concurrentie met het zuidelijk halfrond te verbeteren. Niks kwaliteit, alleen geld telt. Niet zo verwonderlijk wanneer je weet dat rosé de laatste 15 jaar van 8% marktaandeel is gegroeid naar 22%

Frankrijk heeft een naam op te houden als het om rijke rosé gaat. Vergeten is het slappe zoete drankje uit de vijftiger jaren, voornamelijk als bijprodukt gemaakt door luie boeren in de Anjou. Nu hebben we 't over prachtige wijnen uit de Provence, Rhône, Languedoc en Midi. Volgens strenge regelgeving gemaakt om een appellation controlée te mogen voeren. Met als topper misschien wel de beroemde Tavel uit het département Gard.

Rosé wordt doorgaans gemaakt door rode licht geperste of gekneusde druiven een uur of vier te laten bloeden en gisten en een deel van de most daarvan op te vangen. De pers wordt dan niet geleegd, maar bijgevuld met rode druiven voor een geconcentreerde rouge. Vakmanschap in de wijnmakerij bepaalt moment en volume of de keuze om ook nog witte druiven mee te persen. Belangrijk is het bewaken van de temperatuur. Te warme gisting is slecht voor het aroma. Kortom, een produktieproces dat natuurlijk een hogere prijs tot gevolg heeft dan het simpele doorroeren van rood en wit.

In een enquête zegt 87 % van de Fransen dat ze niets zien in het mixen van rode en witte wijn. Niet meer dan 12 % is bereid om die nep-rosé zelfs maar te proeven. Voor Sarkozy een uitdaging om voor zijn boze compatriotes Brussel op andere gedachten te brengen.

Dagje koning 2

Hoe Louis XIV de appartements in zijn privévertrekken organiseert weten we uit talloze brieven van Liselotte von der Palts, de Duitse gemalin van broer Philippe. Aan het hof Madame numéro Deux genoemd na het verscheiden van Flips eerste Engelse gade Henriëtte. "Elke maandag, woensdag en vrijdag is het jour d'appartement. Dan verzamelen alle mannen van het hof zich om zes uur in de antichambre van de koning en de vrouwen bij de koningin. Hierna gaan allen naar de salon, vandaar naar een kabinet waar violen zijn voor degenen die willen dansen. Dan naar een kamer waar de troon staat, met allerhande muziek, concerten en zang. Vervolgens naar de slaapkamer, waar drie tafels staan om te kaarten, voor de koning, de koningin en broer Philippe. Het appartement eindigt in een grote zaal, waar men rond tien uur aan het avondeten gaat."

Het diner, klein of groot, is een exorbitante vertoning van de ars culinaria. De Zonnekoning heeft eten tot kunst verheven en voor het ronselen van topkoks betaalt hij buitensporige bedragen. Compotes, confituren, vruchtengelei, pasteien en suikerwerk vullen de talrijke hoofdgerechten aan. Uitvindingen als béchamelsaus en mayonaise verschijnen naast ijsgekoelde dranken op tafel en niet te vergeten champagne, het nieuwste snufje van monnik Dom Perignon. Het is de tijd waarin chef Vatel na een vermeend mislukt visje zich van het leven berooft. "Hij werd zeer betreurd", schrijft Madame de Sévigné na een avondje vorkje prikken in Versailles.

Intussen heeft het koninklijk paar zich overdag meestal wel drie of vier keer omgekleed, alles met groot ceremonieel en in aanwezigheid van de hele kliek. Het coucher tegen middernacht is echter de officiële plechtigheid bij uitstek en duurt een uur. Elk kledingstuk wordt al naar gelang de belangrijkheid door een hertog, graaf of baron uitgetrokken. Het nachthemd natuurlijk gereserveerd voor de hoogste adel. Het bed zelf geldt als een gewijde plek waarvoor ieder altijd eerst een buiging maakt, zoals trouwens ook voor het eetgerei van de vorst. Zelfs wanneer Louis een nachtje elders onder het dekbed kruipt, slaapt er een page op de grond voor de koninklijke sponde om elke ontwijding te voorkomen.

Het koningschap als permanente theatervoorstelling. Maar ook voor Louis XIV zakt het doek een laatste maal. Op 1 september 1715 gaat in Frankrijk de zon tweemaal onder.

Le Roi est mort! Vive le Roi!

Dagje koning 1

Waarschijnlijk is van geen andere Fransman het leven zo tot in de meest banale details beschreven als dat van Louis XIV. De Zonnekoning, die in mei 1643 op 5-jarige leeftijd zijn droeve vader moet opvolgen en door moeder Anne d'Autriche letterlijk is opgefokt tot groot heerser. Zij drilt hem als regentes in de hofpolitiek, giet hem met de paplepel de bijbehorende grandeur in en legt de kiem voor zijn latere extreme egocentrische ijdelheid en zelfoverschatting. Voorbeelden daarvan te over in de memoires van de trouwe kamerdienaar La Porte. Zoals het vaste ritueel van een dagje koning spelen.

Louis wordt tegen acht uur gewekt, wast handen en gezicht, trekt een kamerjas aan, zet zijn pruik op en ontvangt de eerste vijf bezoekers. Na deze entrées draaft een horde adellijke hulpjes op om hem aan te kleden, beginnend met een voorverwarmd hemd door iemand van hoge adel. Voor het insteken van elke arm twee gelukkigen van lagere adel. Na het ontbijt, waar vier lakeien nodig zijn voor één glas water, volgt de ochtendmis en overleg met ministers. Omdat de koning nauwelijks kan lezen of schrijven, is zijn wereldbeeld van dat kleine kringetje raadgevers afhankelijk.

Bij het déjeuner, altijd met levende muziek, soep en drie gebraden haantjes, wordt zijn servet door de grootsten van het land aangereikt. Het dagelijkse gekonkel om een zitje te bemachtigen aan zijn tafel zorgt voor opstoppingen in gangen en zalen. Want het hof zit vol meeëters. Na de maaltijd weer twee uur babbelen met ministers, daarna is het tijd voor pret. Dansen, muziek, theater, kaarten om veel geld, maar vooral jagen. Klopjachten op wolven, herten en wilde zwijnen lopen vaak uit op een massale slachtpartij. De voorstelling in de bossen rond Versailles wordt dan ook op de voet gevolgd door opgewonden dames van het het hof.

Drie keer in de week houdt Louis XIV zijn appartements, streng geregisseerde ontvangsten voor zorgvuldige uitgekozen gasten. Want om in de onmiddellijke nabijheid van Le Roi Soleil te mogen vertoeven, moet je je adellijke afkomst wel tot minstens 200 jaar eerder kunnen aantonen.

Morgen dagje koning 2

Potentie

Cathérine de Medici was de dochter van de Italiaanse hertog Lorenzo van Urbino en familie van de 16e eeuwse paus Leo X. Goed katholiek en dus een ideale bruid voor de Franse kroonprins Henri. In 1535 deelden ze in Marseille het huwelijksbed, beiden pas 14 jaar. Een geslaagde bevruchting liet echter op zich wachten.


Cathérine was een kind van Marche in de zonovergoten laars van Italië en opgegroeid met de méditerrane keuken. Inclusief de artisjok, die ferm rechtopstaande tongstreler. Zij kende het geheim van de zinnenprikkelende en potentieverhogende bolvormige bloemknop. In Frankrijk slechts gebruikt als geneesmiddel: goed voor bejaarden en mensen met een melancholisch karakter, schreef een tijdgenoot. Bovendien verboden voor vrouwen, waarschuwde mijnheer pastoor, want van al die erotische bijwerkingen komt alleen maar narigheid.

Cathérine zorgde dus voor een denderend hofschandaal door zich weinig van het priesterdom aan te trekken. In het openbaar sabbelde zij aan de sappige artisjokblaadjes en Henri vond 't wel prima. Want of het de artisjok was of niet, hij verwekte in 12 jaar tijd niet minder dan 10 nakomelingen en kroop in zijn vrije uren ook nog onder het dekbed bij zijn wilde maitresse Diane de Poitiers. Die had de gewoonte naakt in de Cher te zwemmen en daarna in dezelfde outfit op haar minstens zo wilde hengst door de bossen rond haar kasteel Chenonceau te draven. Kennelijk geen artisjokken nodig.

Inmiddels was Henri koning geworden en hare majesteit gaf opdracht om op grote schaal artisjokken te verbouwen. De van oorsprong wilde plant, voor het eerst gekweekt op Sicilië, was geliefd in de Italiaanse en Spaanse keuken en na de koninklijke bevolkingsexplosie ook snel populair op het Franse menu. En slechts 70 calorieën per 100 gram!

Tegenwoordig komt de artsjok vooral uit Bretagne en de omgeving van Parijs, ondermeer bij Laon. Maar de lekkerste blijft de Violet de Provence, klein maar fijn en vaak in bossen verkocht. Als jonge schoonheid (mei, juni) kan ze zelfs rauw gegeten worden. In vieren snijden, hooi verwijderen, aanbruinen in olie en boter, dan in water met zout laten garen en inleggen in olijfolie, citroen, tijm, laurier en koriander. Of elke andere combinatie, je ziet maar.

Nageslacht verzekerd!

Hel

Ze moeten nog een paar nachtjes, maar het plekje nemen ze hen niet meer af. De Vlaamse Leeuw gewassen en gestreken. Wachtend op de echte Flandriens, de bonkige coureurs uit het vlakke land van Brel. Dicht op één van de 27 kasseistroken in l'Enfer du Nord. Zondag jakkert het peloton 52,9 kilometer over die prehistorische keiwegen. Voor de snelste wacht in Roubaix tegenwoordig een kei op een sokkel. Misschien wel de meest begeerde hoofdprijs van het wielerseizoen.

De eerste Parijs-Roubaix, zondag 19 april 1896 en georganiseerd door twee textielbaronnen uit Roubaix, werd gewonnen door Josef Fischer. De enige Duitser die ooit de bloementuil mee naar huis mocht nemen. Plus 1000 francs. Ongeveer zeven maanden loon van een mijnwerker. De smid uit München was volgens kranten uit die tijd 'von muskulöser Gestalt'. Hij verdiende vaak bij als lijfwacht van adelijk volk. Josef deed 9 uur en 17 minuten over de 280 kilometer stof en grind. De laatste rondjes op het vélodrome in Roubaix reed hij met een glas schnaps in de hand. Zeker niet de enige hartversterker die dag, een dopingplasje bestond nog niet.

De naam Hel van het Noorden stamt pas uit 1919. Journalisten uit Parijs verkenden samen met de organisator de route naar Roubaix, geteisterd door vier jaar wereldoorlog. Het sportblad L'Auto meldde dat als enige de kruizen van gesneuvelden overeind stonden. De rest was platgewalst. De winnaar van dat jaar, de Fransman Henri Pélissier, zei: 'Ce n'était pas une course, c'était un pèlerinage'.

Ook zondag zal het zo zijn. Niet onder het kruis, wel met de leeuw van Vlaanderen.

France Télecom

In 1880 heette het Compagnie Générale du Téléphone. Een fusie van privé-bedrijfjes die telefoonaansluitingen aan elkaar zouden gaan koppelen. Pioniers uit Bordeaux, Marseille, Nantes en Le Havre schoven aan bij de 300 abonnees in Parijs. Een jaar later sloot de ijzeren hand van de Franse overheid zich om het prille net en tot vandaag verdwijnen de opbrengsten van het telefoonnet keurig in het geldkistje van Sarkozy en zijn getrouwen.

Het staatsbedrijf heet nu France Telecom en zegt zelf zo'n kleine 120 miljoen 'klanten' te hebben. Dagelijks zijn bijna 220.000 salariés in de weer om alle draadjes en ethersignalen aan elkaar te knopen. Dat lukt niet altijd, vooral omdat een heleboel van die draadjes niet onder de grond lopen maar ergens daarboven hangen. Aan paaltjes die er soms uitzien alsof ze 1880 nog meegemaakt hebben. Ze waaien nogal eens om, bliksem erin, soms een boom op een lijn, rijdt een auto tegen een mast, broedt een koppel duiven in de top, klont in de lijn of een wespennest in een kastje. Kan allemaal gebeuren.

Inburgeren betekent ook dat je leert leven met een telefoonstoring. Of vier dagen geen internet. Zonder dat iemand van die 220.000 de moeite neemt om daar enige opheldering over te verschaffen. Waarom ook. Een 'klant' is slechts een vervelende onderbreking van het werk.
Gelukkig komt de factuur perfect op tijd en wordt het abonnementsgeld exact op het uur nauwkeurig van je rekening afgeboekt. Automatisch. Komt ook niemand van die 220.000 aan te pas.

Poisson d'avril

De 1 aprilgrap, le poisson d'avril, kom je voor het eerst tegen in een Franse bron uit 1508. Toch wil de officiële geschiedenis dat het verhaal pas in 1564 is begonnen. Koning Charles IX had verordonneert dat het nieuwe jaar voortaan op 1 januari moest beginnen. Tijdens een trip door zijn rijk had hij namelijk gemerkt dat het jaar niet overal op hetzelfde moment begon. Meestal riep de plaatselijke bisschop maar wat. Vaak was dat op 1 april zo rond het begin van de lente, soms wisselend met Pasen of wanner 't zo uitkwam. Een rommeltje dus.
Omdat het in die tijd gewoonte was elkaar met nieuwjaar een kadootje te geven, gingen grappenmakers de eerste april dan maar gebruiken om nepgeschenken te geven of anderen anderszins een oor aan te naaien. En zo is het gebleven.

Edoch, in het oud-nederlands komen we 1 april al tegen in een vers van de Gentse rederijker Eduard de Dene uit 1539. Daarin doorziet een knecht het plan van zijn meester om hem op 1 april te 'verzenden'.

Refereyn vp verzenderkens dach
twelck den eersten April te zyne plach

tsa Lichtvoet myn lyfcnaepe fraey ende fier
met beel beraus houd ick myn bruloft schier
dies moet ie den boonacker up ghaen pleyen

Eerst wil ick hu zenden naer Twestquartier
te Curtrycke zult ghy doen backen pasteyen
om conynen moet ghy te Dunkercke reyen
om drynckers te win Nocxberghe der naer
in Thilleghembusch zult ghy hauwen de meyen
cappoenen moet ghy coopen te Meessene zwaer
te Moerbeke vyndt ghy goe room voorwaer
bestiert my dit - ghy zult de bruloft wenden

wel meester ghy zeght wel maer daers een maer
ick vreese tian dat ghy my wilt verzenden

De oorsprong gaat dus tenminste terug tot het begin van de zestiende eeuw, maar de wijde verspreiding van het verschijnsel doet een nog hogere ouderdom vermoeden.


Waarom een vis? Meest voor de hand liggend is het rond die tijd verdwijnen van de zon uit het sterrenbeeld Vissen. Een poisson d' avril heeft in Frankrijk overigens nog een andere betekenis. Je stuurt dan een kaart naar je geliefde, waarop een vis is afgebeeld. Plus een tekst waarmee je (soms in tamelijk onbetamelijke taal) je passie voor de ander onder woorden brengt. Die vis is meestal een makreel, omdat het woord maquereau ook de betekenis heeft van koppelaar. Of die van pooier, ook iemand die mensen bij elkaar brengt...

Van Dale: op verzenderkensdag stuur je iemand om een loze boodschap