Patron

Vandaag maar eens de eerste zelfgebottelde 2006 Côte du Rhône ontkurkt. Een mooi jaar en goed op de fles, al zeg ik het zelf. Een echte soepele terroir, flinke neus, zachte tanine, grenache en syrah, pruimen. Kan nog zeker 2, 3 jaar ouderen. Dus een paar doosjes in de kelder.

Vriend Guy had op de rive droite van de Rhône een cuve van 1000 liter op de kop getikt. Het vineuze vocht mocht niet meer als Appellation Contrôlée (AC) op de fles. De Franse wetgeving beperkt namelijk de produktie van AC-wijnen om daarmee de kwaliteit te waarborgen. De wijnboer weet dus precies hoeveel hij van zijn hectares mag produceren. Wat overblijft wordt zelf genuttigd of doorverkocht, bijvoorbeeld als vin de pays. In ons geval vertrok de cuve naar Fontanes, waar Guy vrienden en familie al vroeg had verzameld om een zondagje te bottelen.

In de schaduwrijke grange van zijn perfect gerestaureerde dorpsboerderij, met zicht op de bloemenrijke cour, startten we met koffie en koek en werden de taken doorgenomen. Alles prima voorbereid: ruim 1200 flessen gereed en de kurken paraat. De cuve was geleegd in kleinere containers. Kraantje eraan, flesje eronder en het vullen kon beginnen. Even snel proeven natuurlijk en dat beloofde al veel moois.
Een paar uur later moesten we wel bij buren extra flessen organiseren om het edele vocht in zijn geheel te kunnen wegwerken, maar dat lukte wonderwel. Hoeveel lege flessen er toch in vergeten hoekjes staan...

Zo'n zondag is natuurlijk pas compleet met het traditionele déjeuner, inclusief de inmiddels gebottelde rouge en heerlijk koel water uit de wel 10 meter diepe put. De vrienden hadden wat lekkers uit eigen keuken meegebracht. Hartige taarten, méditerrane salades, verse groente met mooie vinaigrette, een kruidige rollade, olijven, zelf gebakken brood, een aardappelschotel, en als topstuk een halve meter aardbeientaart.

Het viel even tegen om daarna weer op gang te komen voor de laatste klus: het plakken van de zelfgemaakte etiketten op 1296 flessen met als opschrift Cuvée du Patron 2006 .

We hebben al geboekt voor de jaargang 2007!

Gezellig 1

Zet tien Nederlanders bij elkaar, voeg een bak bier toe (eventueel vervangen door een bib* rosé), doe nog wat hartige taart bij het mengsel en garneer het geheel met borrelnootjes. Hou het zaakje bij warm weer wel koel, anders loopt het vlot uit de hand. Gegarandeerd dat na een kwartier iedereen het gezellig vindt.
Ziedaar het recept dat al enige tijd met succes wordt toegepast door een groeiende groep Hollanders die, om welke reden dan ook, hun toevlucht hebben gezocht in het departement Gard en omstreken. Onder de soepele leiding van zelfbenoemd jeugdherbergvader Peter (niet te verwarren met het Franse werkwoord peter...) gaat het elke twee maanden loos. Iemand stelt zijn/haar erf beschikbaar, vangt van iedereen het door Peter aangegeven aantal dukaten en verzamelt de ingrediënten bij de Lidl om er toch nog wat aan over te houden. We zijn tenslotte Hollanders.

Gezellig dus. Dat hoor je alom. Zoals gisteren bij een dapper echtpaar in St.Theodorit, dat al jaren aan het buffelen is om de authentieke ruïne van een adelijk domaine om te toveren in werkelijk prachtige appartementen. Met veel smaak ingedeeld en met liefde voor locale details. De rondleiding ging van aaah en oooh, gastheer en gastvrouw hadden aandacht voor iedereen en gaven vakkundig toelichting op de bouwwerken.
Het smulgedeelte was perfect en de gesprekken waren als altijd grappig, serieus, onzinnig, droevig, uitbundig, saai, bespiegelend, kritisch, onnozel of ronduit vervelend. Maak zelf het verhaaltje af, want ik kon ook niet overal meeluisteren. Vooral heel gezellig, zei iedereen dus bij het afscheid.

Maar ik krijg er elke keer ontzettende jeuk van, dat woord gezellig. Wat houdt dat nou eigenlijk in? Is dat niet een vreselijke dooddoener? Luiheid, om zelf niet te hoeven bedenken hoe je 't echt hebt ervaren? Beleefdheid, maar wat schiet je daar dan mee op? Hollanders onder mekaar? Trots dat er in geen enkel land een goeie vertaling voor gezellig zou zijn?
Zelf vond ik het inspirerend, uitdagend, boeiend, smakelijk, ontspannen, vriendschappelijk en te kort. Kortom ik had het naar m'n zin. Maar gezellig?

Helemaal lamgeslagen ben ik overigens als iemand bij het weggaan tegen je zegt: bedankt voor de gezelligheid. Alsof ik er wat aan kan doen...

* Een bib is een pak wijn met een kraantje (komt van Bag in Box maar dat kunnen de Fransen er niet uit krijgen)

Soto Ayam

Gisteren een stukje Azië in de Gard. Uitgenodigd door lieve mensen in Lédignan, waar ze net iets meer brievenbussen hebben dan in ons dorpje. Vrienden die jarenlang over de wereld hebben gezworven. In het natte spoor van stoere Nederlandse baggermannen. Ook in Frankrijk. Praten dus nostalgisch over de zelf uitgegraven haven van Fos bij Marseille. Huren een vliegtuigje om dat nog een keer uit de lucht te zien. Baggerden in Indonesië, waar ze ook op retro-bezoek zijn geweest. Op Java leerden ze van hun kokkie hoe die pittige potten uit de Gordel van Smaragd op tafel moeten.

Soto Ayam, misschien het best te omschrijven als maaltijdsoep met kip. Maar dat klinkt weer zo Hollands. Je vult je bord met gekookte rijst, fijn gesneden groenten als bosuitjes, prei, koriander, een berg gesnipperde knoflook, taugé, gebakken uitjes, wat zoete ketjap en verschillende soorten sambal. Misschien heb ik wat gemist, maar zo klinkt het al lekker pedis.
Dan komt het geheim: een forse, met oosterse kruiden opgepimpte bouillon. Daarin stukjes licht aangebraden ayam. Dat giet je over de inhoud van je bord. Alles even aan elkaar laten wennen en dan aanvallen. Kroepoekje erbij, glas koel bier en je waant je op Java.

Vooral wanneer de verhalen komen. Wellicht aangedikt door de jaren en alcohol, maar wie tilt daaraan. Over het leven met bedienden in huis. Erg makkelijk, maar je bent nooit alleen. Over de hitte, de markten, de gerechtjes die op straat worden uitgevent, de inheemse bazen die veel erger zouden zijn dan de vroegere kolonialen. Over kollega's, zoals de stortbaas die zijn klus geheel op eigen wijze invulde. Eén van de koelies had hij vrijgemaakt om zijn soto ayam te koken en elke dag zijn rug te wassen...

Goeie ouwe tijd toean

Camionnette

Pas op voor mannetjes in een camionnette!
Ze bellen aan, beginnen op hoge snelheid en daardoor half verstaanbaar jou het nieuwste snufje aan te praten. Hebben daarvoor zelfs honderden kilometers gereden. Alleen voor jou, want de buren zijn niet interessant. Laten je ook nog een onduidelijk document zien, waaruit moet blijken dat ze betrouwbaarder zijn dan de president van de republiek. Nu bleek dat bij Chirac niet zo moeilijk, maar dat terzijde.

We hebben al heel wat vage vogels de deur gewezen. De één kwam met een potje wonderpasta om de dakpannen waterdicht te maken (sic), een volgende beloofde 10 jaar garantie op een schone gevel. Die zou voor 3000 euro wel even de champignons (!) van de muur spuiten.
Weer een ander lieten we even op de kruipzolder kijken. Hij kwam beneden met de loodzware mededeling dat alle houtwerk vervangen moest worden. Maar gelukkig voor ons kon hij het voor rond de 5000 euro nog wel een mensenleeftijd redden. En dat terwijl we een deftige verklaring hebben van onze eigen commune dat alle balkjes vrij zijn van enge beesten. Nog geen dag later belde het mannetje op dat het ook voor de helft kon.
Karrevrachten isolatieschuim, zonnepanelen voor tuinverlichting, elektronische zwembadbeveiliging, onderhoud van machines die we niet hebben, lieden die je water komen ontkalken. Nog meer spuiters tegen alles wat vies en voos is of in staat ons pandje tot de grond toe op te vreten. En allemaal voor bedragen waarmee je een gemiddelde cruise over de Mediterrannée kunt bekostigen.

Maar voor dat geld zou ik eigenlijk zelf een camionnette willen kopen. Zo'n mooie ouwe. Uit de stal van Citroën, met een slinger om het geval aan de praat te krijgen. En richtingaanwijzers die er nog uit flappen. Met airco dwars door de voorruit. Je ziet ze hier nog rijden en niet alleen door 2CV-fanaten. Nee, voor het echie, om de geitenkaasjes naar de marché te brengen. Of het varken achterin om de truffels op te snorren.

Nog even sparen en dan maar eens op zoek. Ben ik ook een mannetje met camionnette...

Rabobank

Nee, geen wielerbericht vandaag. Wel even wat klein leed. De regeltjes verplichten ons namelijk het bescheiden inkomen op een Nederlandse bank te laten storten. De Rabobank in ons geval. Met bankpas en creditcard leek het leven zorgeloos, want daarmee is het ook hier goed toeven.

Maar dan. Plotseling alle passen geblokkeerd. Bank failliet, denk je dus.
Onderzoek leert dat de Rabobank weliswaar nog leeft, maar langzaam in een bedenkelijk, om niet te zeggen bizar stadium verkeert. Er zijn nieuwe bankpassen onderweg, maar de oude alvast geblokkeerd. Zodat we niet bij onze eurootjes kunnen komen.
Pissig in de e-mail geklommen en zie: de aardige dames van klantenservice in Utrecht zijn het helemaal met me eens. Moet niet kunnen, zij hebben het al veel vaker gezegd. Maar ja, de jongens van automatisering hebben het zo besloten en van klanten hebben ze daar geen weet.
Uitgeleverd aan de wizkids die met Playstation zijn grootgegroeid, maar nu spelletjes spelen met mijn eurootjes.

We hebben nog voor een paar dagen proviand in de vrieskist, er staan nog wat flesjes koud en bij de boulangerie mogen we even op de lat (sur la barre...?)

Ikebana

Zeg vooral nooit bloemschikken! De verstokte adepten van dit Japanse tijdverdrijf zullen je 't liefst enkele reis naar de eeuwige keizerlijke jachtvelden verwensen. En verstokt zijn ze, hebben we gemerkt. In onze (Hollandse) kennissenkring hier liepen we tegen de welhaast bijbelse ernst aan, waarmee stengeltjes en bloempjes naar hun onherroepelijk einde worden gevoerd. De schaar erin, beetje buigen, nog wat moeilijk kijken, zwart lapje achter het geheel en het kunstwerk is gereed. De keuze van vaas, pot of ander ornament houdt de gemoederen zeker zo hevig bezig. Een voorzichtige vraag wat nu toch het verschil is met gewoon de spullen op water in de vaas zetten, leverde vernietigende blikken op.

Janny gisteren dus naar de Pont du Gard om het verlossende antwoord te krijgen. Daar was, onder het goedkeurend oog van de Japanse ambassadeur en wat locale vips, de ultieme demonstratie van ikebana. Ondersteund door een clubje Japanse bamboe-trommelaars en juist daarover werd mij enthousiast kond gedaan bij thuiskomst. Voor de rest nog steeds weinig helderheid, behalve de intrigerende oproep om creatief om te gaan met lege ruimtes...

Ikebana is voor ons wellicht te hoog gegrepen. Wat moet je er ook mee, wanneer de ikebaners er zelf een forse richtingenstrijd van maken. Sogetsu, ohara of ikenobo? Ouderwets of modern?

Vandaag maar aangesloten bij de goeie Franse gewoonte om zondags 'op dejeuner' te gaan, met als gevolg een forse file naar de eethuizen aan de kust. Toch een aardig plekje gevonden, nietwaar?

Coupure

Een paar weken geleden had een storm 's avonds één van de houten elektriciteitspalen langs onze D8 te grazen genomen. Alles viel uit en dus met kaarslicht te bed. Très romantique, vonden we.
De volgende ochtend viel dat gevoel met een koude douche aan duigen. Na uren waren de twee paalhelften, met de Franse slag en wat ijzerdraad, weer aan elkaar geknoopt. Twee autootjes met monteurs, de brandweer en zelfs de gendarmerie uitgerukt, allemaal tuk op een incident.

Jean-Marc Bezert, één van de 106 565 medewerkers van het Franse elektriciteitbedrijf EDF, schreef ons later een keurig briefje waarin hij aankondigde dat de nieuwe paal even op zich liet wachten. Op 22 juni moest het echter gebeuren en gisteren ging inderdaad het licht weer uit. Oude paal weg, nieuwe paal erin, draadjes aan elkaar en hop, klaar was Jean-Marc.

Toch is het dagelijks leven even behoorlijk ontregeld. De vriezer de avond tevoren op een polaire stand, om het ontdooien van onze versnaperingen te vertragen. Niks werkt meer: telefoon, klokken, tv, radio, oven, boiler, de zwembadpomp en vooral de computer, zodat zelfs de verse blog een dagje moet wachten. Terug in de middeleeuwen.

Bijna overal buiten de dorpen wordt de stroom bovengronds bezorgd. Bij storm, onweer of erger heb je vaak een korte 'coupure' en zit je even zonder. Het went.

En waar in Nederland maak je zo'n plaatje??

De eerste!

Mijn debuut op het blog-web zou een historische impact moeten hebben. Maar waarschijnlijk hebben die miljoenen voorgangers dat ook allemaal gedacht.
Dan maar heel triviaal even melden dat het hier rond de 30 graden is, de verkiezingsuitslag alweer voor een nieuw kabinet heeft gezorgd (binnen een dag geregeld!) en dat het hele land Fête de la Musique viert.
Weer een mogelijkheid om een hap te eten, een mooi glas te nuttigen en natuurlijk van de muziek genieten. Vanavond dus naar Uzès, waar alle genres present zijn. Wij gaan voor de koren op de cour van de mairie. Het barst hier namelijk van de nieuwe koren, geïnspireerd door de film Les choristes.
Maar ook even naar Muddy Street (zwarte blues-rock) op het pleintje van Albert I. En waarschijnlijk wat tapas bij de fontein op de markt. Het komt weer goed vandaag!